Δειλά – δειλά, με αφορμή τις διαδηλώσεις σε Αλβανία και Σερβία, κάνει την εμφάνισή του ο όρος «βαλκανική άνοιξη». Οι συνειρμοί που γεννιούνται είναι αναπόφευκτοι, σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί φουντώνουν στην περιοχή. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι οι δυο αυτές χώρες βρίσκονται στο επίκεντρο των εξελίξεων: Η μεν Σερβία για την προσπάθεια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ να περιορίσουν τη ρωσική επιρροή στη Βαλκανική, η δε Αλβανία για το σχέδιό της να ενσωματώσει βήμα – βήμα το Κόσοβο, προωθώντας τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας». Πάνω σ’ αυτά τα σχέδια εκφράζονται αντιδράσεις και ανταγωνισμοί, τόσο ανάμεσα στις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και Ρωσία, όσο και στο εσωτερικό της ΝΑΤΟικής συμμαχίας, καθώς από τη Γερμανία και άλλους υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και συμφέροντα στην πορεία της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης». Οι διαδηλώσεις επομένως με τα γνωστά συνθήματα ενάντια στη «διαφθορά» και τον «αυταρχισμό», όπου πρωτοστατούν ή παρεμβαίνουν ενεργά αστικές δυνάμεις και κόμματα στις δυο χώρες, είναι βέβαιο ότι αξιοποιούν τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια και αποτελούν έκφραση αυτών των ανταγωνισμών, όπως έγινε παλιότερα στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, ή πριν από μερικά χρόνια στην Ουκρανία, με την «αραβική» και την «ουκρανική άνοιξη» αντίστοιχα. Βλέποντας σήμερα πού βρίσκονται και τι βιώνουν οι λαοί σ’ αυτές τις χώρες, όπου μεταξύ άλλων υπήρξε ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση, κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται ήσυχος όταν ακούει να επανέρχονται «ειδήσεις» περί «άνοιξης», αυτήν τη φορά στα Βαλκάνια…
Πηγή: Ριζοσπάστης
