Ποιητική συλλογή «Αύριο στάχυα οι λέξεις» - Ζωή Δικταίου

Χαρούλα Βερίγου
Αύριο, στάχυα οι λέξεις. Ο τίτλος κρύβει την παντοδυναμία των λέξεων, όχι μόνο στο λόγο αλλά και στη ζωή – όπως τα στάχυα μας δίνουν το ψωμί.
Οι λέξεις που κρύβει μέσα της η ποιήτρια είναι αυτές που ακόμη πιο δημιουργικά ερμηνεύει. Οι λέξεις μεταμορφώνονται σε όραση και η όραση αποκαλύπτει τη μαύρη αλήθεια. Η όραση αυτή γίνεται όλο και πιο σκληρή και ξεφτελίζει ως και τον έρωτα.
Ώσπου, η ανάγκη της ζωής ξαναζωντανεύει στην επικράτεια του πάθους, αφού είμαστε όλοι σκλάβοι της παντοδυναμίας του Αύριο.
Αυτό το βιωματικό παιχνίδι ανάμεσα στην έντονη φαντασία και τη σκληρή πραγματικότητα το παίζει με εξαιρετική ευλυγισία η ποίηση της Ζωής Δικταίου.
Κατερίνα Αγγελάκη – Ρουκ

Η Ζωή Δικταίου (Χαρούλα Βερίγου) είναι ποιήτρια.
Ακόμα και στα πεζά της, εκφράζεται ποιητικά. Ο λόγος της αναβλύζει με ορμή, χειμαρρώδης, και είναι τόσο πηγαίος που σε καθηλώνει. Ένας καταρράκτης από λέξεις που βγαίνουν από την καρδιά και απευθύνονται στην καρδιά.
Η Ζωή Δικταίου είναι ερωτευμένη. Με την ίδια τη ζωή, με την ομορφιά της ζωής, με τη δύναμη των συναισθημάτων, με ό,τι θεραπεύει την ψυχή τού ανθρώπου.
Η Ζωή Δικταίου είναι ένας λυγμός. Για ό,τι χάθηκε, για ό,τι δεν άνθισε, για ό,τι κινείται στο περιθώριο της ζωής, για ό,τι δεν αγαπήθηκε στο μέτρο τού προσδοκώμενου.

Η Ζωή Δικταίου είναι το άγγιγμα της τρυφερότητας.
Είτε μιλά για τον έρωτα, είτε για τον πόνο, είτε για τον άνθρωπο, είτε για την ιστορία, οι λέξεις της σχηματίζουν ένα τρυφερό χάδι, που αγγίζει τις αισθήσεις μας με μια εκπληκτική ευγένεια και μας πείθει για τη μοναδική ευαισθησία τής δημιουργού.
Η ποίηση της Ζωής Δικταίου είναι ερωτευμένη με τις λέξεις και τις εικόνες. Οι δεύτερες ολοζώντανες, πολύχρωμες, ευωδιαστές. Πίσω τους φανερώνεται η μουσικότητα του ρυθμού, που δημιουργεί η επιλογή τών λέξεων, καθώς παίρνουν ζωή μέσα από το νόημα της εκφραστικής επιλογής τής δημιουργού, αυτό που χαρακτηρίζει το προσωπικό της ύφος.
Άγγελος Πετρουλάκης | Συγγραφέας – ΠοιητήςΣ’ ένα τοπίο λυρικό, διεισδυτικής ποίησης εναλλαγών, αρμονίας με εικόνες που προβάλλονται με κοσμητικά επίθετα, λέξεις τόσο αληθινές, που σε ταξιδεύουν στο χρόνο, στις φυσικές ομορφιές μ’ ένα ρυθμό εισβολής φορτωμένης πόνο, πάθος, έρωτα, αγάπη, στέρηση και μουσικές νότες, η ποιήτρια Ζωή Δικταίου εμβαπτίζει τις νέες της ποιήσεις «Αύριο, στάχυα οι λέξεις» .. Κόντρα του καιρού| .. κόντρα στη λήθη|.. τρέχει να ξεγελάσει το χρόνο|.. να τον γυρίσει πίσω|
Μέσα από ένα φάσμα συναισθημάτων κι ανθοβόλημα ποικιλίας πηγών έμπνευσης, βγαίνει στο φως μια αμφίδρομη πραγματικότητα …αρχαία γέννα..| Κύπρος πολύπαθη|.. Θεοτικιά μου Κρήτη| ..το μέλλον σου Ευρώπη|..
Με αναπνοή νοσταλγίας απ’ το παρελθόν, διατρέχει τόπους της πατρώας γης, ξεδιπλώνει ολόκληρη την ιστορία γραμμένη με την μαγεία τής έκφρασης. Ακραγγίζει το απαράμιλλο κάλλος της φύσης και τις ευαίσθητες χορδές μας. Εξευμενίζει όμως και την νοσταλγία που ακόμη δεν ήρθε… δίνοντας φτερά στην ελπίδα να πετάξει, εκεί που αναγεννιέται η ψυχή, με τον έρωτα της αγάπης.
…|Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στο Φλεβάρη|.. τον άθερο τον κάμπο|.. Αύριο να με καλέσεις, με την ίδια λέξη….| Αγάπη.
Το δημιούργημα της, λογίζεται ως μια εξέχουσα προσφορά στη λογοτεχνία μας και τον πολιτισμό! Καλοτάξιδο. Να συνεχίσει να μας χαρίζει τα κοιτάσματα τού πνευματικού της μεγαλείου!
Με αγάπη κι εκτίμηση ξεχωριστή Μαίρη Σουρλή Συγγραφέας – Ποιήτρια Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων ΛογοτεχνώνΗ Ζωή Δικταίου, (σημαίνον ψευδώνυμο της Χαρούλας Βερίγου, αφού η ζωή της στη Δίκτη φαίνεται να χαρακτήρισε την ίδια και το έργο της), επανέρχεται στο λογοτεχνικό προσκήνιο με μια συλλογή ποιημάτων τούτη τη φορά, αν και η γραφή της, ακόμα και όταν ασχολείται με την πεζογραφία χαρακτηρίζεται από έντονη ποιητικότητα, καθότι, χείμαρρος συναισθήματος η ίδια, στοχεύει και απευθύνεται στο δικό μας συναίσθημα. Αυτό που στις μέρες μας παγώνει απενεργοποιημένο, ανεκδήλωτο, αμήχανο, υποταγμένο στην κυριαρχία ενός «φαίνεσθαι», δίπλα σ’ ένα «είναι» που ασφυκτιά.

Τούτο το «είναι» έρχεται να απελευθερώσει η ποιήτρια με μόνο της όπλο τις λέξεις. Με την άσβεστη αγάπη που διατηρεί για το γενέθλιο τόπο και τη διασωσμένη της παιδικότητα, στήνει με υπομονή και επιμονή τα τουρλιά της, «κόντρα στην κόντρα του μπαγιάτικου κόσμου», όπως γράφει η ίδια, όπου το «μπαγιάτικο» δεν ορίζεται ως παρωχημένο αλλά ως σαθρό. Πάνω στις θαλασσινές πέτρες αποτυπώνει τις πιο σημαντικές και ουσιώδεις από τις λέξεις της, όπως είναι η σιωπή, η αλμύρα, το καθαρό βλέμμα… Λέξεις νοτισμένες από το δάκρυ του ψυχικού γδαρσίματος, λέξεις ιδωμένες και δικαιωμένες μέσα από την αγάπη, την ουσία των οποίων φιλοδοξεί να ταξιδέψει ο άνεμος -όπως ταξιδεύει το κελάηδημα των ομώνυμων πουλιών, των τουρλιών ή δεντροσταρήθρων αλλιώς- στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ευελπιστώντας να συναντηθούν και να ενσωματωθούν κάποτε με το αιώνιο φως.

Η συγγραφέας άλλωστε αγαπά τα ταξίδια, τα ταξίδια της μνήμης, εξ ου και τους αφιερώνει την πρώτη ενότητα του έργου της. «Κόντρα στη λήθη», την ονοματίζει και διαρρηγνύοντας το πέπλο της, προσκαλεί με γενναιότητα, ανάμικτη με νοσταλγία, τους αγαπημένους της, οι οποίοι ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της καταφθάνουν πρόθυμοι να της μιλήσουν για τον ήλιο και για τον άνεμο, για το λόγο που βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά, για τις χαρές και τις λύπες που κεντούν τη ζωή σταυροβελονιά, ανανεώνοντας τα δώρα με τα οποία την προίκισαν. Ταπεινοί ποιητές οι ίδιοι, γέννησαν μια ποιήτρια, μια μαγεύτρα των λέξεων, η οποία πασχίζει να ανταποκριθεί στην πλούσια κληρονομιά που κουβαλά, διατηρώντας κι αποτυπώνοντας ποιητικά το γεφύρωμα ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο, το πλησίασμα στην αρμονία. Κι όποτε σκοντάφτει, όποτε νιώθει ευάλωτη και θέλει να παραπονεθεί ή να γκρινιάξει για ό,τι την πληγώνει, επιστρέφει στον τόπο που γεννήθηκε και αναστήθηκε, κι απ’ όπου δεν έφυγε ποτέ ψυχικά, αν και απούσα ως υλική υπόσταση. Επιστρέφει, αναζητώντας την επαφή με ό,τι έμεινε αγνό και ουσιαστικό στη μνήμη και στην καρδιά της. Επιστρέφει, αποζητώντας την κάθαρση. «Αλάλητα τα χείλη μου στου χρόνου τ’ αργαστήρι, υφαίνουν και ξυφαίνουνε τ’ άγνωστα πεπρωμένα, με τα παλιά παινέματα και του καιρού τα ξόρκια». Επιστρέφει, για να πάρει δύναμη. «Κορφή της περηφάνιας μου μ’ αροδαμούς η ρίζα», δηλώνει.Η Ζωή διασχίζει τη ζωή ως ενήλικας, με την ψυχή μιας έφηβης που αισθάνεται την ανάγκη να επαναπροσδιορίσει ό,τι παρατηρεί να φθίνει και να φθείρεται, «όταν όλα γίνονται χάρτινα, σ’ ένα χάρτινο κόσμο», καταφεύγοντας στις λέξεις. «Μόνο οι λέξεις δεν άλλαξαν, να δεις, οι λέξεις μόνο δεν θα με προδώσουν», εξομολογείται κλείνοντας τα μάτια στην παραφθορά που διαχρονικά υφίσταται η γλώσσα, αφού το ζητούμενο της δεν είναι οι λέξεις αυτές καθαυτές, αλλά το πολύτιμο φορτίο που οι δικές της, «έντιμες», λέξεις, ταυτισμένες με μνήμες κι έμπλεες συναισθημάτων, κουβαλούν.

Η ποιήτρια μας μοιάζει με σπορέα. Περπατά στη γη σπέρνοντας λέξεις. Λέξεις που πηγάζουν από την ανάγκη έκφρασης ενός απέραντου συναισθηματικού πλούτου και τον πόθο κληροδότησης μιας αέναης ελπίδας και πίστης για τα μεγάλα, τα σπουδαία, τα αληθινά, τα πανανθρώπινα. Κι έχει τον τρόπο της, αν υποθέσουμε πως η καρδιά μας είναι ένα τριαντάφυλλο κλειστό, ένα μπουμπούκι, ν’ ανοίγει, ένα ένα τα πέταλα του.

Στάχυα οι λέξεις, πολύτιμες σαν ράβδοι χρυσού, συλλέγονται από τη Ζωή με ευλάβεια προκειμένου να τροφοδοτήσουν ένα λαμπρότερο, γονιμότερο αύριο, το οποίο η ίδια οραματίζεται και μας προσκαλεί να μοιραστούμε μαζί της.

Στην ατελείωτη πορεία που διανύει το ανθρώπινο είδος μέσα στο χρόνο, υπήρχαν πάντοτε κάποια αστέρια πιο αστραφτερά από τα υπόλοιπα που του έδειχναν το δρόμο. Ανάμεσα τους συγκαταλέγω την κυρία Δικταίου και την ευχαριστώ προσωπικά για τη φωτεινή της παρουσία.
Νούλη Τσαγκαράκη – συγγραφέας

Ρομαντική, επαναστάτρια, ερωτική, η Ζωή Δικταίου είναι μια αισθαντική γητεύτρα των λέξεων. Με την πρώτη της συλλογή που φέρει τον τίτλο «Αύριο, στάχυα οι λέξεις» μας προσφέρει λόγους για διάβασμα. Τα ποιήματα της συλλογής μπορούν να χαρακτηριστούν και ως μικροδιηγήματα (ως προς την έκταση) ενώ οι γραφές της είναι γεμάτες εικόνες, χρώματα, φωνές και αισθήσεις –θαρρείς κυοφορεί λέξεις ίσα για να γεννήσει εικόνες, όχι απλώς ποιήματα!
Άλλοτε σε αρπάζει η αψάδα του σκληροτράχηλου ρεαλισμού κι άλλοτε αρμενίζεις αράδα την αράδα «μαντιναδοτραγουδιστά» λες κι είναι πέρασμα δαχτύλου πάνω σε χορδές άρπας. Όλες οι ενότητες της συλλογής μιλούν για αξίες που θαρρείς έρχονται από άλλες εποχές, χρόνων ριζίτικου ταμπεραμέντου κι ανυποχώρητης αξιοπρέπειας.
Η ποιήτρια σηκώνει στην πλάτη της την πέτρα του αλησμόνητου (ως γνήσια Ελληνίδα) και βαθυστόχαστα μιλά για το παρελθόν, το ζυγίζει στο παρόν ως διδαχή και με πένα λέξεων-στιγμών χαράσσει ελπίδα, ξεκινά νέα σελίδα με τη φωνή της καρδιάς μέσα στο φως της ανθρώπινης ψυχής. Λεβεντοφτέρουγη και καπετάνισσα, ζωγραφίζει με αψάδα τις ιστορίες-ρίμες της και μέσα από τις σελίδες της μας μιλάει για γκρεμούς επιλογών και μεταλήψεις ελπίδων σε τόπους όπως η Κρήτη, τα Ιωάννινα, η Κύπρος.
Χείλη δαγκωμένα, δυόσμοι αγκαλιές, ημέρες έρωτα και φωτός, προδοσίες γεμάτες οδύνες και όνειρα λησμονημένα πια, όμως ολούθε τα πάθη της ζωής που όλοι βηματίζουμε, ολούθε ο τρύγος της αγάπης κι ο σπόρος της ζωής.
Η Ζωή Δικταίου είναι ένα πλάσμα γεμάτο φως και αυτό διαφαίνεται και στα ποιήματά της.
Ένα υπέροχα αισθαντικό ταξίδι αυτό το βιβλίο, απολαύστε όχι μόνο λέξη τη λέξη μα συνάμα ήχο τον ήχο, γιατί ναι… όντως μιλάνε αυτές οι σελίδες, ψιθυρίζουν ζωές.
Γιώργος Τζιτζικάκης, συγγραφέας.