«Σήμερα νοιώθω πως είναι η ιδανική μέρα για να ανέβει το τραγούδι “Το Τέλος της Υπόκλισης”» σημειώνει η Πολυξένη Καράκογλου.
Και προσθέτει: Όπως παλιά έτσι και τώρα στο όνομα της εθνικής ενότητας υπογράφουμε με τη σιωπή μας τη καταδίκη μας. Αν όμως κοιτάξουμε τον διπλανό μας που μοιάζει τόσο με εμάς και δεν την πατήσουμε τι λέτε να γίνει; Η Υπόκλιση σε αυτό που προβάλλεται ως νέο, σύγχρονο λαμβάνει τέλος το ίδιο δευτερόλεπτο που χάνουμε άλλον έναν δικό μας.
Όπως παλιά έτσι και σήμερα μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό. Όλοι στο λιμάνι του Πειραιά λοιπόν.
Η Πολυξένη Καράκογλου ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα ως τραγουδοποιός ερμηνεύτρια και δασκάλα φωνητικής.
Αποφοίτησε από το Μουσικό Σχολείο Πειραιά και το 2012 διακρίθηκε στην 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου. Έκτοτε έχει συμμετάσχει σε πολλούς δίσκους τραγουδοποιών με ξεχωριστή στιγμή τη συμμετοχή της στο δίσκο «Απ’το μηδέν» με τον Σπύρο Παρασκευάκο και τον Ζαχαρία Καρούνη στο τραγούδι «Ο άνθρωπος μπορεί».
Το 2019 κυκλοφορεί το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ «Πολύχρωμες Ζακέτες» με τον Γρηγόρη Πολύζο και την Αθηνά Σπανού, και την ίδια χρονιά μοιράζεται τη σκηνή με τον Θάνο Μικρούτσικο στην τελευταία του συναυλία.
Το 2021 τη βρίσκει με το καινούργιο της άλμπουμ «Σημεία Στίξης» όπου έχει για πρώτη φορά το ρόλο της τραγουδοποιού σε στίχους της Αθηνάς Σπανού αλλά και δικούς της.
Τη δημιουργό γνωρίσαμε πρώτη φορά όταν διακρίθηκε στην 4η ακρόαση Νέων Δημιουργών και ερμηνευτών της Μικρής Άρκτου και έκτοτε την έχουμε αγαπήσει τόσο μέσα από την κυκλοφορία του πρώτου της προσωπικού δίσκου, «Πολύχρωμες ζακέτες», όσο και από τις συμμετοχές της σε πολλές εκδηλώσεις και σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ, και από το φετινό της τραγούδι, «Πρωτομαγιά» που αποτυπώνει με ιδιαίτερη τρυφερότητα τι θα συνέβαινε αν όλους αυτούς που τους δένει η Ιστορία, ο κοινός τους αγώνας και η επέτειος θανάτου τους είναι «μια Πρωτομαγιά», τύχαινε να βρεθούν για μια μέρα, σε μια συγκέντρωση, στην ίδια αυλή, όλοι μαζί…
«Την Πρωτομαγιά ετούτη στρώσε δείπνο για πολλούς. Είναι αμέτρητα τ’ αδέρφια απ’ τους πυροβολισμούς…», λέει ένας στίχος του τραγουδιού μεταφέροντάς μας σε μεγάλες ταξικές αναμετρήσεις ανά τους αιώνες.
Από το Παρίσι του 1871, στην Μαρί Μπλοντώ που οι σφαίρες τη βρήκαν στο πρόσωπο καθώς βάδιζε σε πορεία… Και από την έγκυο απεργό καπνεργάτρια Βασιλική Γεωργατζέλη που έπεσε νεκρή στη μεγάλη γενική απεργία στο Αγρίνιο το 1926 και τη μάνα που θρηνεί τον νεκρό απεργό γιο της Τάσο Τούση στη Θεσσαλονίκη του 1936, φτάνουμε στην Πρωτομαγιά του 1944 και την εκτέλεση 200 κομμουνιστών από τους ναζί, δίνοντας υπόσχεση: «Θα ‘χω τη γροθιά υψωμένη για να φτάσει ουρανό και αδέρφια εκατοντάδες που ν’ το αίμα μας κοινό…»
Πριν λίγες μέρες στη συναυλία για τους πυρόπληκτους δήλωνε: «Μετά από αυτό το καλοκαίρι καταλάβαμε πως μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Νιώθω πολύ τυχερή που σε αυτόν τον αγώνα θα παλέψω και με τα δικά μου όπλα τραγουδώντας»
