Εκεί,
στις ψηλές οροσειρές της Ανθρωπότητας
Εκεί,
που μόνο οι γενναιότεροι των γενναίων αητών
πετούν κι ατρόμητα προσεγγίζουν το Άπειρο.
Εκεί,
σκιές επίγειων Γιγάντων συνεδριάζουν.
Εκεί,
που οι θεοί σε συμπαντικές σπηλιές κρύβονται,
γιατί θέλουν πια ν’ αποφύγουν Μάγους, Πάπες, Πατριάρχες,
Δεσποτάδες, συγγραφείς Ευαγγελίων.
Εκεί,
στο σκότος των σπηλιών του Σύμπαντος
ντρέπονται για τη μοίρα που τους επιφύλαξε
ο Φόβος για το Άγνωστο κι η Άγνοια
των πρωτόγονων κατοίκων του Πλανήτη.
Ο Φόβος και η Άγνοια για να εξευμενίσουν
το Άγνωστο Αύριο, δημιούργησαν τους Θεούς,
ελπίζοντας ότι με την κολακεία των τελετών,
το Άγνωστο Αύριο, θα γινόταν γνωστό.
Εκεί που,
αυτοί που θέλουν ν’ αποφύγουν οι θεοί,
τυλιγμένοι με τα μαύρα ράσα της απάτης τους,
πλήρεις γνώσεως της εκδικητικότητας με την οποία
τύλιξαν τους Θεούς τους, δεν τολμούν να τους κοιτάξουν κατάματα.
Εκεί.
στις ψηλές οροσειρές της Ανθρωπότητας,
Εκεί,
στο Άπειρο Σύμπαν οι ατρόμητοι αητοί,
βλέπουν την Προαιώνια Μάχη,
της Άγνοιας και των προκαταλήψεων με τη Γνώση.
Εκεί,
που οι πρώτοι Εραστές της Γνώσης
με δάδες στο μυαλό και την καρδιά,
κήρυξαν τον Πόλεμο ενάντια στο Σκοτάδι.
Από που ν’ αρχίσω και ποιον να ξεχάσω…
ο Χριστός δεν μου κάνει…
δεν δέχομαι να γυρίσω και το άλλο μάγουλο,
όταν μου ραπίζουν το ένα…
ούτε να βάλω την κοινωνική μου μάχαιρα στη θήκη της,
σαν έχω ν’ αντιπαλέψω τον καπιταλισμό
και τα αιματοβαμμένα ράσα του.
Εμένα, μου ταιριάζει ο Σπάρτακος,
ο Αρχιμήδης κι ο Νεύτωνας, ο Ηράκλειτος,
ο Γαλιλαίος κι ο Τζορντάνο Μπρούνο.
Ο Μαρξ κι ο Ένγκελς για το Μανιφέστο και το Κεφάλαιο,
ο Βλαδίμηρος ‘Ίλιτς Ουλιάνοφ-Λένιν, γιατί έσπασε το πάγο
και δικαίωσε την εργατική τάξη,
ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι-Στάλιν γιατί εδραίωσε
τις ελπίδες του Φωτός.
Οι νεκροί της Παρισινής Κομμούνας,
η δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ
του Καρλ Λήμπκνεχτ και του Έρνστ Τέλμαν,
οι ιμπεριαλιστικές σφαίρες του Σκότους
στο Νίκο Μπελογιάννη, τον Ερνέστο Κομμαντάντε Τσε Γκεβάρα,
εκατοντάδες χιλιάδες άλλους,
απλά αφαίρεσαν την επίγεια ζωή τους,
ομολογώντας τη βαρβαρότητα και την αδυναμία τους.
Νόμισαν, ότι ξεμπέρδεψαν μαζί τους,
όπως με τους καπνεργάτες στη Θεσσαλονίκη,
τις χιλιάδες ανώνυμους κι επώνυμους
δολοφονημένους αγωνιστές του ΚΚΕ,
τους 200 στην Καισαριανή, τον Νικηφορίδη,
τον Τσαρουχά και τον Πέτρουλα,
τον Παναγιώτη Ελή, το Μαλτέζο και την Ηλέκτρα.
Εκεί,
στις ψηλές οροσειρές της Ανθρωπότητας,
κάτω από τα έκπληκτα μάτια των ατρόμητων αητών.
Εκεί,
στις Εσχατιές του Άπειρου Σύμπαντος
ανάμεσα στα εκατομμύρια υπέρλαμπρα άστρα.
Εκεί,
φορώντας το αιματηρά καταχτημένο φωτοστέφανο
των Ηρώων της Ιστορίας της ταξικής πάλης,
Εκεί,
συναθροίζονται Όλοι οι Εραστές της Γνώσης
που Συνειδητά πάλεψαν Φόβο και Άγνοια.
Εκεί,
στις ψηλές βουνοκορφές της Ανθρωπότητας
παραμερίζουν διαφορές στις φυλές, χρώμα,
διαφορετικότητα στη Γλώσσα,
υψώνοντας τις γροθιές τους,
με χαμογελαστά πρόσωπα,
συνδυάζουν ηρωισμό και καρτερικότητα
και χαμηλώνοντας τα μάτια,
σ’ ένδειξη Σεμνότητας, που συνοδεύει τους Ήρωες, τραγουδούν:
Εμπρός, της Γης οι κολασμένοι…
Εκεί,
στις ψηλές βουνοκορφές τς Ανθρωπότητας,
οι γενναιότεροι των Γενναίων Αητών,
αναγνωρίζουν τα δίποδα αδέλφια τους
και περηφανοφτερουγίζουν ανάμεσά τους,
μεταφέροντας στη Γη, όσα συμβαίνουν εκεί πάνω.
Εκεί,
στις σκοτεινές σπηλιές του Συμπαντικού Απείρου,
οι θεοί κλείνουν τα μάτια και τ’ αυτιά τους
και προσκυνούν μαζί με τη παπαδοκρατία τους
τον επερχόμενο Αιώνιο Θρίαμβο του Φωτός.
Εκεί,
στις εσχατιές του Ουράνιου Απείρου,
μαζί με εκατομμύρια άλλους φωτοστεφανωμένους,
Εκεί,
ξεχωρίζεις ΕΣΥ, Νίκο Μπελογιάννη.
Ξεχωρίζεις κι αναγνωρίζεσαι αμέσως
από τη σεμνότητα του χαμόγελού σου,
τυλιγμένος με την αιώνια ευωδιά,
που αποπνέει το κόκκινο γαρίφαλό σου,
στο μέρος της καρδιάς.
Εκεί,
σ’ έστειλε το ιμπεριαλιστικό βόλι,
τρομαγμένο από την παγκόσμια ακτινοβολία
της Εργατικής προσωπικότητάς σου.
Εσύ,
το ήξερες από την αρχή, σύντροφε Νίκο,
από την πρώτη στιγμή της σύλληψής σου,
ότι είχες ραντεβού με την Ιστορία της Τάξης σου.
Όχι την ιστορία των πλαστογραφημένων βιβλίων
της αστικής σκοπιμότητας,
αλλά την Ιστορία των αυστηρών κι άτεγκτων
ιστορικών του Εργατικού Μέλλοντος.
Σύντροφε Νίκο Μπελογιάννη,
το ιμπεριαλιστικό βόλι ήταν η ανταμοιβή σου
για την Αλύγιστη και Περήφανη στάση σου
στα Στρατοδικεία της βαρβαρότητας και της σκοπιμότητας.
Η Ακλόνητη πίστη σου στην υπόθεση της εργατικής τάξης.
Τα ιδεολογικά χαστούκια που αφειδώλευτα μοίρασες
στις μαριονέτες που κρυβόντουσαν πίσω από τα έδρανα
επιβεβαίωσαν την κατάθεσή σου:
Στο πρόσωπό μου, δικάζεται το ΚΚΕ και την πολιτική του.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ ει, Νίκο Μπελογιάννη.
Δόξα και Τιμή στο ΚΚΕ.
Σύντροφε Νίκο Μπελογιάννη,
εκατομμύρια Άνθρωποι ήταν δίπλα σου
στο σημείο Δολοφονίας σου εκείνο το χάραμα, στο Γουδί.
Το τρεμάμενο χέρι που σε σημάδευε με τ’ όπλο,
εκείνα τα ατέλειωτα μαρτυρικά δευτερόλεπτα,
υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων,
δεν μπόρεσε να σβήσει το φωτεινό σου χαμόγελο.
Πρώτα, τους σκότωσες ΕΣΥ, σύντροφε Νίκο Μπελογιάννη.
Το ιμπεριαλιστικό βόλι, απλά έβαλε τέλος
σε μια ακόμα εκδοχή της Προαιώνιας Πάλης,
τιυ Φωτός με το σκότος.
Εσύ εκεί,
στο Πάνθεον των Ηρώων της Ιστορίας,
με το χαμόγελο και το γαρίφαλό σου,
τραγουδάς παρέα με τον Πάμπλο Νερούντα και το Βίκτωρα Χάρα τη Διεθνή.
Δίπλα σου, σε καμαρώνει η συντρόφισσα
που την χωμάτισαν ζωντανή κι εντελώς γυμνή,
οι ναζιστές στο Μπάμπι Γιαρ.
Λίγο πιο κει, σε καμαρώνει ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Εκεί,
στις ψηλές οροσειρές της Ανθρωπότητας
ο Έρνεστ Χεμινγουαίη κι ο Ιλιά Έρενμπουργκ,
συναγωνίζονται ποιος θα σου πρωτοπάρει συνέντευξη,
αλλά ΕΣΥ, σύντροφε Νίκο Μπελογιάννη,
δεν αγωνίστηκες για να δίνεις συνεντεύξεις,
αλλά με το ιμπεριαλιστικό βόλι κατάσαρκα,
σαλπίζεις καθημερινά προσκλητήριο
συμπόρευσης και στράτευσης με το Κόμμα σου, το ΚΚΕ.
Σύντροφε Νίκο Μπελογιάννη,
Είσαι ΕΣΥ που στράτευσες τις κόρες μου στο Κόμμα,
είσαι ΕΣΥ, που καθημερινά μας δίνεις κουράγιο να συνεχίσουμε.
ΕΣΥ, σύντροφε Νίκο Μπελγιάννη,
ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ο Λένιν, ο Στάλιν κι ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ.
Είσαι ΕΣΥ,
Η ΟΚΝΕ, η ΚΝΕ και το ΚΚΕ.
Οι Πλαστουργοί της Νιας Ζωής.
