Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Η πρόσφατη επιβολή προστίμου (4% επί της κρατικής επιχορήγησης) στο ΚΚΕ αποτελεί άλλη μια προσπάθεια να μπουν εμπόδια στη δράση του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος. Το αστικό πολιτικό σύστημα, βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο βούρκο της διαφθοράς και των οικονομικών σκανδάλων (από το χρηματιστήριο και τη Siemens μέχρι τα «γερμένα υποβρύχια» και τη Novartis), δεν έπαψε να έχει στο στόχαστρο του το ΚΚΕ.
Και αυτό διότι, σε αντίθεση με αστικά κόμματα, το ΚΚΕ, σε όλη του την ιστορική πορεία, στηρίχθηκε και στηρίζεται στο υστέρημα του λαού, των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των ανέργων. Με το «κουπόνι στο χέρι» και την ανιδιοτελή προσφορά του λαού, το ΚΚΕ εξασφαλίζει τα αναγκαία μέσα για να δρα, να οργανώνει τον αγώνα, να διαφωτίζει το λαό, να παλεύει μέσα σε αντίξοες συνθήκες.
Αυτό τους ενοχλεί. Η οικονομική αυτοτέλεια του ΚΚΕ που βασίζεται στους ακατάλυτους δεσμούς του με την εργατική τάξη, με τις λαϊκές οικογένειες και τα παιδιά της. Δεσμοί οι οποίοι έχουν ιστορία δεκαετιών και που κανένα νομοσχέδιο, καμιά συκοφαντία και κανένα πρόστιμο δεν μπορούν να τους καταλύσουν.
Αμέτρητα είναι τα παραδείγματα της ανιδιοτελούς στήριξης του λαού στο ΚΚΕ σε δύσκολες περιόδους. Ένα τέτοιο παράδειγμα εξιστορούσε στον «Οδηγητή» το 1976 το παλαιό στέλεχος του Κόμματος Χρυσούλα Γκόγκογλου:
«Θεσσαλονίκη, χειμώνας ’46… Η τρομοκρατία και το παρακράτος οργιάζει στην ύπαιθρο. Σκορπάει τον τρόμο και το θάνατο (…).
Μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση άρχισε η οικονομική εισφορά, ο έρανος του Κόμματος. Ο λαός μας, όμως, έδειξε γι’ άλλη μια φορά την αγάπη, την πίστη και την αφοσίωσή του στο ηρωικό του Κόμμα, στο ΚΚΕ. Μ’ όλη τη φτώχεια και τον κατατρεγμό έδωσε με κάθε τρόπο το συγκινητικό και αγωνιστικό του “παρών”!
Δε θα ξεχάσω ποτέ το λεπτό κορίτσι από το Μεταλλικό του Κιλκίς, που, μεταμφιεσμένη σε ηλικιωμένη γυναίκα, πέρασε από τα μπλόκα των συμμοριών των Παπαδόπουλων, με κίνδυνο της ζωής της έφτασε στη Θεσσαλονίκη.
Λάμποντας από χαρά, γεμάτη ικανοποίηση και υπερηφάνεια μας παράδωσε το μικρό της “θησαυρό”… Και δεν ήταν μόνο η χρηματική του αξία. Ηταν αυτή η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία που δεν μετριέται παρά μόνο με το μέτρο της αγάπης και της πίστης προς το Κόμμα. Το μικρό σακουλάκι είχε μέσα ό,τι πολυτιμότερο είχε η κάθε οικογένεια: ένα δαχτυλίδι, μια καρφίτσα, οικογενειακά ενθύμια, ακόμα και τους βαφτιστικούς σταυρούς των παιδιών τους και τις βέρες που ‘χουν κιόλας τριφτεί με τα χρόνια στα τιμημένα δουλευτάρικα χέρια…
Λίγο καιρό αργότερα, μια Κυριακή μεσημέρι, βρέθηκα σ’ ένα εργατικό σπίτι. Σπάνιο το κρέας, μια φορά το μήνα.
“Παιδιά μου”, λέει η μητέρα “σήμερα δε θα φάμε κρέας. Αυτό το μήνα δε θα φάμε κρέας… Τα λεφτά θα τα δώσουμε στον θείο το Γιάννη που είναι στη φυλακή. Σ’ όλους τους θείους και τις θείες που δεν μπορούν να πάνε σπίτια τους”.
Τα παιδιά έμειναν με τα μάτια ορθάνοιχτα, απορημένα. Αρχισαν τις ερωτήσεις. Μετά από λίγο το μεγαλύτερο με πολλή σοβαρότητα λέει:
“Μαμά, τα φασόλια μάς αρέσουν πιο πολύ. Και τον άλλο μήνα να μη φάμε κρέας…”».
Δεκαετίες αργότερα, τον Οκτώβρη του 1994, η στήριξη των απλών ανθρώπων του μόχθου, της νεολαίας αλλά και των γηραιότερων προς το ΚΚΕ εκφράστηκε απλόχερα όταν το ρέμα του Ποδονίφτη υπερχείλισε προκαλώντας τεράστιες καταστροφές στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής στον Περισσό. Εργαζόμενοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι, άνθρωποι κάθε ηλικίας, έσπευσαν να δώσουν από το υστέρημα τους για την αντιμετώπιση των ζημιών, αποδεικνύοντας στην πράξη την αγάπη τους στο Κόμμα της εργατικής τάξης.
Σήμερα, αυτό που ξεχειλίζει είναι η υποκρισία της κυβέρνησης και των αστικών κομμάτων, που ζητούν από το ΚΚΕ να δώσει στη δημοσιότητα τα στοιχεία απλών ανθρώπων που το ενισχύουν με 2, 5, 10 και 20 ευρώ.
Οι πολιτικοί «ιαβέρηδες», των οποίων τα κόμματα βρίσκονται σε μόνιμη διαπλοκή και δοσοληψίες με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, ζητούν τα ονόματα των «αγιάννηδων» που ενισχύουν με λίγα ευρώ το ΚΚΕ! Ποιος έχασε άραγε τη ντροπή για να τη βρει η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ και οι λοιποί πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης;
Το ΚΚΕ – το ξέρουν καλά – δεν υπέγραψε ποτέ δήλωση μετάνοιας στην υπερεκατονταετή πορεία της ύπαρξης του. Δεν θα το κάνει ούτε τώρα, όσα πρόστιμα κι’ αν επιβάλλουν. Κάθε εργαζόμενος, κάθε νέος και νέα, κάθε άνθρωπος που αναγνωρίζει και εκτιμά την προσφορά και τους αγώνες του ΚΚΕ οφείλει να συμβάλλει στην οικονομική στήριξή του.
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
