Γράφει η Ευγενία Γκιόκα //
Όχι άλλο αίμα εργατών για τα κέρδη των αφεντικών
Τι θα σου πουν;
γιε που απόμεινες στην πόρτα να γυρίσει το κλειδί;
Τι θα σου πουν;
κόρη που δεν αγροίκησες το πατρικό άγγιγμά του;
Τι θα πούνε στη μάνα σου,
που έμεινε νιά
με τα όνειρα θαμμένα στο σκοτεινό το χώμα;
Η πόρτα εκλείστηκε για πάντα,
κι ούτε κλειδί θα ανοίξει πια.
Το γέλιο του το θάψανε λακέδες,
εντολοδόχοι του μαύρου φασισμού.
Τ’ άγγιγμά του το γλυκό, σαν το πουλί, επέταξε μακριά.
Στην κάμαρη, μαύρο, πυκνό σκοτάδι.
Ο ήλιος βγήκε το πρωί και έδυσε πριν φέξει.
Κι εμείς που καρτερούμε,
να έχουμε κάτι,
το άδειο σπιτικό μας να φωτίσει,
ίσως,
για να σταθούμε ορθοί, και τυχεροί συνάμα,
το αλαργινό φεγγάρι να γιομίσει,
στο Πέραμα, στον Ασπρόπυργο, στην Ελευσίνα.
