Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Τέτοιες μέρες ήταν, Αύγουστος του 1949, όταν στις βουνοπλαγιές του Γράμμου ξεκινούσε η τελική φάση της μάχης ανάμεσα στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και τον αστικό εθνικό στρατό. Απέναντι στις ισχυρότατες δυνάμεις του αστικού στρατού και των αμερικανών ιμπεριαλιστών, απέναντι σε βομβαρδιστικά αεροσκάφη και βόμβες ναπάλμ, οι αντάρτες μαχητές του ΔΣΕ αντιπαρέταξαν απαράμιλλο ηρωϊσμό και γενναιότητα σφραγίζοντας, με την ψυχή και το αίμα τους, την κορύφωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα του 20ου αιώνα.
Η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ (1946-1949) αποτέλεσε το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της όξυνσης της ταξικής πάλης τη δεδομένη ιστορική περίοδο. Η συγκρότηση και δράση του ΔΣΕ ήταν πράξη βαθιά δημοκρατική, αντιιμπεριαλιστική και πατριωτική απέναντι στις επιδιώξεις της εγχώριας αστικής τάξης και των αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών συμμάχων της. Άλλωστε, όταν το λαϊκό κίνημα βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, δεν έχει πολλές επιλογές – ή θα διαλέξει τις αλυσίδες, ή τα όπλα.
Σήμερα, 70 χρόνια μετά, η ηρωϊκή δράση του ΔΣΕ- όπως και η προηγηθείσα απελευθερωτική πάλη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- αποτελεί πηγή ανεκτίμητων συμπερασμάτων για το λαό μας. Αποδείχθηκε πόσο απατηλά και ψευδεπίγραφα είναι τα συνθήματα περί «εθνικής ενότητας» και πως η επίκληση του «εθνικού συμφέροντος» από την αστική τάξη στοχεύει στο να σύρει το εργατικό-λαϊκό κίνημα σε συμβιβασμούς, να το ακινητοποίησει και να το αφοπλίσει.
«Ποτέ τόσοι λίγοι, άοπλοι σχεδόν, πεινασµένοι και αποκοµµένοι δεν πολέµησαν εναντίον τόσων πολλών, πάνοπλων, χορτάτων και διασυνδεµένων µε ποταµούς εφοδίων, κρατώντας ψηλά τη σηµαία του αγώνα επί τρία χρόνια και πέντε µήνες».
– Χαρίλαος Φλωράκης.
Η ιστορική πείρα της δεκαετίας του 1940 πιστοποιεί πως εργάτες και καπιταλιστές έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα. Αναδείχθηκε περίτρανα η αδήριτη ανάγκη για την ολική, τελεσίδικη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων από την επιρροή των αστών και των κομμάτων τους. Απόσταγμα της δράσης του ΔΣΕ, αλλά και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αποτελεί η δυνατότητα του εργαζόμενου λαού να σπάσει τις αλυσίδες της καπιταλιστικής τυραννίας, να συγκροτηθεί σε «τάξη καθ’ εαυτήν» με σκοπό την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Η ελληνική αστική τάξη μπορεί να κέρδισε τη μάχη απέναντι στο ΔΣΕ το 1949. Δεν σταμάτησε ωστόσο ούτε στιγμή, εδώ και δεκαετίες, την εκστρατεία κατασυκοφάντησης του ένοπλου λαϊκού αγώνα. Τόνοι λάσπης, αντικομμουνιστικής ψευδολογίας και ιστορικής διαστρέβλωσης χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται από την αστική ιστοριογραφία και τους πάσης φύσης λακέδες της αντίδρασης στην επιχείρηση σπίλωσης των «κομμουνιστοσυμμοριτών» – όπως αποκαλούν στη διάλεκτο τους- τους μαχητές του ΔΣΕ.
Γιατί, λοιπόν, συνεχίζεται, 70 χρόνια μετά, η ιδεολογικοπολιτική επίθεση των αστικών επιτελείων απέναντι στον «συμμοριτοπόλεμο» του ΔΣΕ; Τι φοβούνται;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Φοβούνται και επιχειρούν να ξορκίσουν την κορύφωση της ταξικής πάλης, χτυπάνε το παρελθόν για να ξορκίσουν το μέλλον. Διαστρεβλώνουν με κάθε μέσο και τρόπο τα γεγονότα του 1946-49, με το βλέμμα στραμμένο στα χρόνια που έρχονται.
Πίσω απ’ την αλαζονεία της αστικής τάξης, κρύβεται η λυσσασμένη προσπάθεια της να διατηρήσει την εξουσία της, να αποτρέψει με κάθε διαθέσιμο μέσο την πορεία της κοινωνικής εξέλιξης. Μόνο που η Ιστορία δε γυρίζει πίσω. Ξέρουν κατά βάθος ότι το 1949 κέρδισαν μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο, στον οποίο την τελευταία λέξη θα έχει ο εργαζόμενος λαός.
Θα τα ξαναπούμε…
____________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
