Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
Με έκδηλη ανησυχία παρακολουθούν οι λαοί Τουρκίας και Ελλάδας, να οξύνεται στο έπακρο η διαμάχη των αστικών τάξεων για το μοίρασμα των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου και της κυριαρχίας τους επί των δρόμων του εμπορίου.
Τα τύμπανα του πολέμου κτυπούν ένθεν κακείθεν. Οι επιτελείς των δύο κρατών εντείνουν τις προσπάθειές τους για να σπείρουν το μίσος μεταξύ των δύο λαών. Και τούτο επειδή οι λαοί δεν έχουν καμία διάθεση να παρατήσουν τις ειρηνικές τους ασχολίες και να πάνε να σκοτωθούν για το τίποτα. Οι λαοί προτιμούν να ανταλλάσσουν επισκέψεις μεταξύ τους για τουρισμό, για εμπόριο, ή για παροχή βοήθειας σε έκτακτες καταστάσεις, και όχι να πυροβολούν ο ένας τον άλλον.
Έτσι οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν κάθε μέσο, που διαθέτει η φαρέτρα τους, για να ενσταλάξουν το μίσος στις καρδιές των απλών ανθρώπων και να τους κάνουν εχθρούς. Στα πλαίσια αυτά χρησιμοποιήθηκε και το σώου της μετατροπής του μεγαλοπρεπούς μνημείου της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού τρέξανε την ημέρα της πρώτης προσευχής στις εκκλησίες και στα τζαμιά, οι μεν για να διαμαρτυρηθούν, οι δε για να υμνήσουν τον πρωθυπουργό της Τουρκίας για την απόφασή του. Κανείς όμως από αυτούς, δεν πήγε να υπερασπιστεί το υπέρλαμπρο μνημείο σαν μνημείο, αλλά όλοι τους το αντιμετώπισαν σαν ένα θρησκευτικό σύμβολο και τίποτα άλλο.
Και στις δύο χώρες τα αστικά κόμματα, είτε κυβερνητικά είτε της αντιπολίτευσης, δηλώνουν την εθνική τους ομοψυχία για τα «αναμφισβήτητα» δίκαια του έθνους τους. Δείχνουν στους λαούς τους χάρτες με τις θαλάσσιες περιοχές που επιβουλεύονται οι μεγαλοεπιχειρηματίες τους και δηλώνουν στην διαπασών ότι πρέπει να τις διεκδικήσουν, πάσει θυσία, για την τιμή του έθνους!
Ταυτόχρονα όμως, εδώ και περισσότερο από 40 χρόνια, συνεχίζουν υπογείως και εν κρυπτώ τα παζάρια για το μοίρασμα της πίτας, για την συνδιαχείριση του Αιγαίου και των θαλασσών της Ανατολικής Μεσογείου. Όλο αυτό το διάστημα, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν μπορούσαν να φτάσουν σε μια κοινά αποδεκτή μοιρασιά. Σήμερα όμως, που η Τουρκία έχει ισχυροποιηθεί πάρα πολύ σε σχέση με την Ελλάδα, τα πράγματα φτάσανε σε οριακό σημείο. Η αστική τάξη της Τουρκίας, ρίχνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ανοιχτά την απειλή του πολέμου. Η ελληνική αστική τάξη αντιλαμβάνεται πλέον ότι τα πράγματα φτάσανε στο μη περαιτέρω και ότι πρέπει να αποφασίσει. Ή την πολεμική σύγκρουση ή την απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Αντίθετα, τα κομμουνιστικά κόμματα των δύο κρατών, ΚΚΤ και ΚΚΕ, ως γνήσιοι εκφραστές της εργατικής τάξης και των συμφερόντων της πλειοψηφίας των δύο λαών, ενώνουν τις δυνάμεις τους και καλούν τούρκικο και ελληνικό λαό να δράσουν από κοινού για την αποφυγή του πολέμου.
Μόνο αυτά τα δύο κόμματα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα που προσπαθούν να ανάψουν τις φλόγες του πολέμου, έβγαλαν κοινή ανακοίνωση και καταδικάζουν ενέργειες που κινούνται στην κατεύθυνση της όξυνσης και της πολεμικής σύγκρουσης.
Η ανακοίνωση μεταξύ άλλων αναφέρει ότι τα δύο κόμματα καλούν τους λαούς να αγωνισθούν:
«…Ενάντια σε θερμό επεισόδιο και πολεμική εμπλοκή.
Ενάντια στις παραβιάσεις των συνόρων και στην αμφισβήτηση των διεθνών συνθηκών που έχουν καθορίσει τα σύνορα στην περιοχή.
Για τη μη αλλαγή των συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν.
Ενάντια στις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες των δύο χωρών, που δημιουργούν υπόβαθρο πολεμικής αναμέτρησης.
Ενάντια στους ανταγωνισμούς για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Αιγαίου από τα μονοπώλια και στα σχέδια για “συνεκμετάλλευσή” τους από τις αστικές τάξεις, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας τους, δημιουργώντας όρους για μεγαλύτερες επιπλοκές και όξυνση της αντιπαράθεσης, κινδύνους για το περιβάλλον. Η εργατική τάξη, οι λαοί των δύο χωρών δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα απ’ αυτά τα σχέδια…»
Δεν είναι τυχαίο, που η κοινή ανακοίνωση των κομμουνιστικών κομμάτων, εξαφανίστηκε από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και των δύο χωρών. Σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά, παρουσιάζονται μόνο όσα προωθούν την διχόνοια και το μίσος των λαών.
Για μια ακόμα φορά γίνεται ξεκάθαρο στον καθένα, ότι οι ανταγωνισμοί για τα κέρδη των καπιταλιστών είναι αυτοί που φέρνουν τους πολέμους. Αντίθετα η εργατική τάξη, σε οποιαδήποτε χώρα κι αν βρίσκεται, έχει συμφέρον μόνο από την ισότιμη συνεργασία των λαών και την ειρήνη.
Η βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης και των πολέμων, πρέπει να τελειώνει. Η μόνη θετική διέξοδος για τους λαούς βρίσκεται στο να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να οικοδομήσουν μια σοσιαλιστική κοινωνία.
