Γράφει η Χαρούλα Βερίγου_ Ζωή Δικταίου
Μια καληνύχτα
που ποτέ της, δεν ειπώθηκε
παλιός καημός, αφόρετο μαντήλι στο λαιμό.
Ποιος είναι αυτός,
που απ’ την αγάπη σώθηκε
Φτερό χρυσό, του φεγγαριού σε σκοτεινό γκρεμό.
Η συνθέτης Αρετή Κοκκίνου και η ερμηνεύτρια Μήδεια Χουρσουλίδου συνεχίζουν τη συνεργασία τους με ένα μελοποιημένο ποίημα της Ζωής Δικταίου (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Χαρούλας Βερίγου) από την συλλογή “Αύριο, Στάχυα οι Λέξεις”. Το ποίημα “Του Μάρτη θέλω Ένα Φιλί” κουβαλάει πάνω του όλες τις εικόνες και τις μυρωδιές των χειμώνων της μνήμης αλλά και της άνοιξης που γρήγορα έρχεται.
Οι εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν είναι έργα της εικαστικού Ιωάννας Παληοκώστα αλλά και φωτογραφίες της ίδιας της ποιήτριας.
- Ερμηνεία: Μήδεια Χουρσουλίδου
- Μουσική: Αρετή Κοκκίνου
- Στίχοι: Ζωή Δικταίου
- Φλάουτο: Στέφανος Χατζηαναγνώστου
- Κιθάρες: Αρετή Κοκκίνου
- Μπάσο: Νικόλας Βοστάνης
- Πιάνο: Θανάσης Μάντζαρης
- Τύμπανα: Σωκράτης Γανιάρης
- Ηχοληψία, επεξεργασία ήχου: Τόλης Κετσελίδης
- Ενορχήστρωση, επιμέλεια παραγωγής: Αρετή Κοκκίνου
Πρώτο φιλί,
θαλασσινό σε δύση κοραλλένια
ποιος το κακό λογάριασε και πήρε ανταμοιβή.
Πόσες φορές δακρύσανε
δυο μάτια ζαφειρένια
πάνω στην κόψη της ψυχής με τόση συντριβή.
Να ταξιδεύω
με το νου, στου χάρτη σου το χρώμα
Απ’ τις εικόνες τις παλιές να κλέβω όλο το φως.
Στην ίδια σκέψη
έρχεται η νύχτα μ’ άλλο σώμα
κι από τους όρκους λύνεται ο πόθος ο κρυφός.
Στ’ αστέρια καίνε
τα παλιά, της λήθης τα βελούδα
όπου με πήγε ο καιρός, θηλιά το σ’ αγαπώ
Εδώ γυρίζω στην αρχή,
αλμύρα αιώνια φλούδα,
του Μάρτη θέλω ένα φιλί για να το ξαναπώ.
Τα μυστικά σου
φόρεσες μα πια δεν περιμένει
κρατούν αλήθειες οι πληγές και σύννεφα τα χέρια.
Στον ίσκιο μιας ανάμνησης
πάει η ζωή χαμένη
παράθυρα που κλείσανε νωρίς τα μεσημέρια.
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου 24 χρόνια πριν
Κέρκυρα 13 Μάρτη 2000
Ποιητική συλλογή “Αύριο στάχυα οι λέξεις”
σαν σήμερα 1η Μάρτη 2021
Να ΄χα μια χούφτα θάλασσα σ΄ένα γυαλί κλεισμένη
καράβι η μαύρη σκέψη μου τ΄ όνειρο άσπρα πανιά
ταξίδι σ΄ άλλα πέρατα που χάνεται η οικουμένη
να κάνω ψάχνοντας να βρω εκείνα τα πουλιά.
Κόσμε μεγάλε άργησες ο ήλιος μ΄ έχει φέρει
να σε φοβάμαι δε μπορώ φαντάζεις ορφανός
σφίγγω γροθιά το χέρι μου απάνω στο μαχαίρι
και λέω σου μπρος στο θάνατο αξίζει ο γυρισμός.
Δένω ένα κόμπο στα φτερά μια κόκκινη κορδέλα
και την κορδέλα εδώ στη γη που ταπεινά πατώ
φοβάμαι πως ο ουρανός δεν έχει πήγαινε έλα
και εγώ δεν θέλω να χαθώ μονάχα να πετώ.
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
1η Μάρτη 2024
Ξυπνά η Όστρια καμιά φορά και ξεχειλίζει το ποτήρι από αναμνήσεις, από λάθη και πάθη, από εκείνο τον παλιό καιρό που το φιλί ήταν επανάσταση.
Έχουν σβήσει όλα τα άνθη στις αμυγδαλιές στους Φιλιάτες, μόνο αυτή η πικραμυγδαλιά με περίμενε χτες κατάφορτη ανθισμένα παράπονα…
