Επιμέλεια Αλέκος Χατζηκώστας //
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γ.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ ήταν μία πολύπλευρη προσωπικότητα. Ένας πραγματικός επαναστάτης που έκανε πράξη την περίφημη προτροπή του Μάρξ ότι «τίποτε το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο».
Η θεωρητική του ενασχόληση του περιελάμβανε- ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες- ζητήματα λογοτεχνίας, θεάτρου και γενικότερα Τέχνης.
Μα αφορμή την επέτειο του τραγικού του θανάτου (1/8/1973), παρουσιάζουμε σήμερα ένα μικρό του άρθρο που δημοσιεύτηκε στον (δισέλιδο) ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ (6/12/1945) με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «ΜΙΑ ΕΞΩΚΡΙΤΙΚΗ ΓΝΩΜΗ-ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΘΕΡΙΣΟΥΜΕ».
Διακρίνεται για την ευστοχία της, για την βαθειά γνώση (και) της θεατρικής Τέχνης καθώς και για την λιτή και σωστή χρήση της γλώσσας, ενώ με λίγες λέξεις δίνει και τις στοχεύσεις που θα πρέπει να έχει η Τέχνη για τον λαό και τον αγώνα του.
«Ο Αλέξης Δαμιανός εγκαινιάζει τη θεατρική συγγραφική του σταδιοδρομία του με το έργο του, που παίζεται στη «Βρετάνια» απ’ τους Ενωμένους Καλλιτέχνες.
Εκείνο που αμέσως χτυπά στο μάτι είναι ότι το έργο αυτό έχει ζωντάνια, ελληνικό χρώμα και εμπνέεται απ’ τον αντιστασιακό ρεαλισμό. Το κυβερνά το πνεύμα που συγκίνησε και ξεσήκωσε το λαό μας ενάντια στον κατακτητή ,και που αυτό που πραγματοποίησε με την εθνική λευτεριά, όση απόκτησε, εννοεί να το συνεχίσει και να το ολοκληρώσει και στον κοινωνικό τομέα. Σκηνική ενότητα ίσως δεν έχει το έργο όση χρειάζεται, μα έχει εσωτερική γραμμή, που το κρατά δεμένο απ’ την αρχή ως το τέλος, έχει παλμό και νόημα που σε συγκινεί, σε παραδειγματίζει, σε κεντά για κάτι ανώτερο, καλύτερο. Και αυτό είναι εκείνο που μας χρειάζεται. Αυτό ζητά ο λαός απ’ την τέχνη, να τον ανυψώσει, να τον φωτίσει στη ζωή, στην πάλη του.
Η προσπάθεια του Αλέξη Δαμιανού είναι, χωρίς αμφιβολία άξια να υποστηριχθεί και ενθαρρυνθεί. Απορεί μονάχα κανένας για την αρρωστιάρικη γκρίνια ορισμένων κριτικών που η σκιά όπου στέκουν δεν τους αφήνει να δούνε το φως, την ουσία, τη δημιουργία. Παλιά ρωμέικη αρρώστια.
Ν.Ζ»
