Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Μία από τις πιο δυσάρεστες εκπλήξεις (;) της περασμένης βδομάδας ήταν η δημόσια δήλωση της γνωστής συγγραφέα, Άλκης Ζέη, υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής και της «υπεράσπισης του ευρωπαϊκού κεκτημένου»… Παρόμοια δυσάρεστη εντύπωση άφησε ίσως σε κάποιους η συγχαρητήρια επιστολή του Φιντέλ Κάστρο προς την ελληνική κυβέρνηση για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που προκάλεσε αρκετό ντόρο κι «έπαιξε» σε αρκετά δελτία ειδήσεων και πρωτοσέλιδα εφημερίδων.
Τι έγινε ρε παιδιά; Έγινε «οπορτουνιστής κι ο Φιντέλ», με «τα στερνά να μη τιμούν τα πρώτα», όπως στην περίπτωση της Α. Ζέη; Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ αυτών των δύο ψηφίδων της επικαιρότητας; Μήπως υπάρχει οργανική, πολιτική σύνδεση μεταξύ ελληνικής και κουβανικής ηγεσίας; Και έχουν να κάνουν όλα αυτά άραγε με τις αναγκαστικές τακτικές υποχωρήσεις στο νησί της επανάστασης, την αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων με τις ΗΠΑ, κτλ;
Ίσως τα ερωτήματα αυτά να φαίνονται εύλογα, αλλά τι συγκρίνουμε αλήθεια; Και πώς βάζουμε στο ίδιο πολιτικό τσουβάλι τα γατάκια που βρυχώνται με ένα λαό που παλεύει σα λιοντάρι, επειδή ανήκουν σχηματικά στην ίδια κατηγορία των αιλουροειδών; Πώς συγκρίνουμε τη χώρα που βρίσκεται επί πενήντα και πλέον χρόνια στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κυκλώνα, με την κυβέρνηση που απολαμβάνει πχ την υψηλή εύνοια αμερικάνικων κύκλων και ομνύει, ακόμα και σήμερα, όρκους πίστης σε μια (φανταστική) ΕΕ της αλληλεγγύης και των οικουμενικών αξιών; Τι σχέση έχει το αλύγιστο, αντι-ιμπεριαλιστικό φρόνημα και η πάλη των Κουβανών, με το προσκύνημα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΕΕ και ΝΑΤΟ) από τη ψοφοδεή ελληνική κυβέρνηση; Η επανάσταση με την «αριστερή» «συνέχεια του (αστικού) κράτους», που διασφαλίζει ο Σύριζα; Και τα υποχρεωτικά μέτρα επιβίωσης, που αναγκάζεται να πάρει η επαναστατική εξουσία, με τα μέτρα και τις μνημονιακές συμφωνίες που φέρνουν τον ελληνικό λαό στο όριο της επιβίωσης;
Ο αστικός μύθος λέει πως ο Τσε Γκεβάρα είχε αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών στην Κούβα, επειδή δεν άκουσε καλά την ερώτηση του Φιντέλ, αν υπάρχει κανείς οικονομολόγος (economista) και σήκωσε το χέρι νομίζοντας πως ρωτούσε αν υπάρχει κανείς κομμουνιστής (comunista). Αν μεταφέραμε υποθετικά αντεστραμμένο το ερώτημα στο σημερινό υπουργικό συμβούλιο της ελληνικής κυβέρνησης, θα βρίσκαμε σίγουρα πολλούς αστούς οικονομολόγους και κάποιους πρώην κομμουνιστές, αλλά θα έπρεπε να παρακούσει κανείς από την ανάποδη, για να σηκώσει το χέρι του στην ερώτηση αν υπάρχει κανείς comunista.
Σε τελική ανάλυση, αν οι κυβερνώντες νιώθουν περηφάνια για την επιστολή του Κάστρο, έχουν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να ανταποδώσουν αυτήν την τιμή, ζητώντας πχ από την ΕΕ να άρει το εμπάργκο στο νησί της επανάστασης, και να επιμείνουν σε αυτό. Ας το δουν στην τελική ως… «διαπραγματευτικό χαρτί», που είναι κι όρος της μόδας.
Η Άλκη Ζέη από την άλλη, αν έχει κάποια σύνδεση με τα παραπάνω, είναι γιατί αποτελεί τυπικό παράδειγμα συνεπούς πορείας και κατάληξης του ευρωκομμουνιστικού αναθεωρητισμού. Που αγανακτεί με την επέμβαση του συμφώνου της Βαρσοβίας στην αντεπαναστατική «Άνοιξη της Πράγας», αλλά κλείνει τα μάτια στα ματοβαμμένα χέρια της ΕΕ, πχ για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας, και τα διαχρονικά εγκλήματα της «μεγάλης, ευρωπαϊκής ιδέας». Ένα πολιτικό ρεύμα, (του ευρωκομμουνισμού), που απώλεσε πολύ γρήγορα το δεύτερο συνθετικό του (χάθηκε κάπου στην ανανέωση)μ κρατώντας μόνο τη φετιχιστική λαγνεία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση (ενάντια σε κάθε σοβιετικό «ολοκληρωτισμό»). Κι αν μοιάζει με κάποιον ο Σύριζα, δεν είναι με την αντάρτικη ομάδα του Γκράνμα και την κουβανική επανάσταση, αλλά με αυτούς ακριβώς τους πολιτικούς του προγόνους, τους πρωτεργάτες του αναθεωρητισμού.
Εν πάση περιπτώσει, η Κούβα είναι απομονωμένη, γονατισμένη από τον οικονομικό αποκλεισμό (αλλά όχι προσκυνημένη), με τρομερά επιτεύγματα, ακόμα και σήμερα, πχ στον τομέα της ιατρικής, όπου ανακαλύφτηκε πρόσφατα το φάρμακο ενάντια στην κληρονομική διάδοση του ιού του AIDS στις επόμενες γενιές. Μια Κούβα που ψάχνει εναγωνίως μικρές ανάσες και το παραμικρό ρήγμα σε αυτό το τείχος του εμπάργκο κι αυτό εξηγεί πολλές κι από τις τακτικές της κινήσεις.
Σε τελική ανάλυση τα συγχαρητήρια του Κάστρο δεν αφορούσαν αυτή καθαυτή την κυβέρνηση, αλλά την περήφανη στάση και το «όχι» του ελληνικού λαού. Τι σχέση έχει όμως με αυτό το «όχι» η κυβέρνηση, που σπεύδει να δώσει γη και ύδωρ για το κλείσιμο μιας συμφωνίας, χωρίς την παραμικρή πολιτική βούληση (πόσο μάλλον προσπάθεια) για ρήξη με την ιμπεριαλιστική ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους; Αυτός που ήταν δηλ και ο επαναστατικός δρόμος της Κούβας του Κάστρο…
