ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΜΑΣ
σε χαρτοπετσέτες
σε κουτάκια τσιγάρων
δεν γράφουμε πια τους στίχους μας
ούτε ποτέ διαβάσαμε
κάποιο βιβλίο, μια εφημερίδα
τις λέξεις μας να βάλουμε
σε μια σειρά δημιουργική
ένα να βγάζουν νόημα
μόνο τα λάικ ψάχνουμε
και τις κοινοποιήσεις
λιγάκι να αντέξουμε
την ηθική μας παρακμή
της έκφρασης την εμπορευματοποίηση
με ιδέες πικρές
που δεν περιέχουν έρωτα
ΛΙΜΑΝΙΑ
λιμάνια σκοτεινά
λιμάνια πονεμένα
τι γίναν οι αφέντες σας
της θάλασσας οι μούτσοι
οι ναυτικοί, οι πλοίαρχοι
οι ασυρματιστές;
ξένε, γιατί ρωτάς
πες μας, τι θες να μάθεις
τίποτα πρωτότυπο
δεν έχουμε να πούμε
η θάλασσα πήρε τους αφέντες μας
κι όλα τα μαύρα βάθη
που όπως πάντα έκαναν
τα πέλαγη στον κόσμο
αφήνοντας μας ορφανά
μες του καιρού τα πάθη
να ψάχνουμε παρηγοριά
μέσα στα ξένα μπάρκα
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
του άρεζε το τάβλι
και το τσίπουρο
δεν κάπνιζε
αλλά εργάστηκε ως καπνεργάτης
στα πλοία ακόμα εδούλεψε
δέκα χρόνια έκανε στη Γερμανία
παιδί του εμφυλίου
στις κρύες νύχτες της ξενιτιάς
συνήθεια είχε να διαβάζει
Κωστή Παλαμά και Νίκο Καζαντζάκη
το όνομα του Άρης
όπως του Βελουχιώτη
έκανε δύο παιδιά
ένα κορίτσι
τον θάψανε στα πάτρια χώματα
αντί για επικήδειο
με το χαμόγελο στα χείλη
με δάκρυα στα μάτια
δύο τραγούδια του ψάλανε
που τόσο αγαπούσε
το ένας λεβέντης εροβόλαγε
και τις βεργούλες του Μάρκου
