Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που η Ελλάδα είχε μοιραστεί, απ’ άκρη σ’ άκρη, σε δυο στρατόπεδα. Του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ». Θυμίζοντας τις εποχές των «Αγανακτισμένων», χιλιάδες λαού συγκεντρώνονταν στις πλατείες κάτω από πολύχρωμες- ξένες προς τα πραγματικά τους συμφέροντα- σημαίες.
Σκορπώντας αυταπάτες επί αυταπατών, το κυβερνητικό και φιλοκυβερνητικό στρατόπεδο πλειοδοτούσε σε υπερεπαναστατικές κορώνες, καλώντας το λαό να συνταχθεί ενάντια στους «εκβιαστές δανειστές», να «υψώσει ανάστημα» ενάντια στην «Ευρώπη της λιτότητας» και να ξανακερδίσει την «εθνική αξιοπρέπεια». Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έδινε πραγματικό ρεσιτάλ δημαγωγίας και πολιτικής εξαπάτησης, κλείνοντας σε όλες τις πτώσεις την «σκληρή διαπραγμάτευση» και επικαλούμενος υποκριτικά και ανερυθρίαστα τον σεβασμό στη «λαϊκή ετυμηγορία».
Από την άλλη πλευρά, οι αντιπολιτευόμενες αστικές δυνάμεις – συνασπισμένες κάτω απ’ το σύνθημα του «Μένουμε Ευρώπη» – έσπερναν τρόμο και υστερία, υπερτονίζοντας το «χάος» που ελόχευε εάν η χώρα έβγαινε απ’ το μονόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Παραμονή στην ΕΕ πάση θυσία» ανταπαντούσαν στην κυβέρνηση η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ρίχνοντας νερό στο μύλο του ψευτοδιλήμματος στο οποίο είχαν εγκλωβιστεί πλατιές λαϊκές μάζες.
Το δημοψήφισμα του 2015 έδωσε την ευκαιρία σε κάθε λογής και είδους οπορτουνιστικά-τυχοδιωκτικά στοιχεία να ξαναβγούν στην επιφάνεια της πολιτικής ζωής, τζογάροντας πάνω στις πλάτες του λαού. Εγκλωβισμένα εντός των τειχών της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής οικονομίας, «τσαλαβουτώντας» ιδεολογικά σε «μεταβατικά στάδια» και υπερεπαναστατικές φλυαρίες, οπορτουνιστικά αναχώματα όπως η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστάτησαν στην ενίσχυση των αυταπατών για την ουσία του δημοψηφίσματος. Τι έλεγαν; Ότι το «ΌΧΙ» στο δημοψήφισμα «ριζοσπαστικοποιεί συνειδήσεις», ότι αποτελεί «το επόμενο βήμα», ότι σημαίνει «ρήξη με την ΕΕ και τα μνημόνια» και άλλα τέτοια, συμβάλλοντας με τον τρόπο τους στην συγκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα του δημοψηφίσματος ως καλοστημένης απάτης και ψευτοδιλήμματος. Στην ίδια ρότα υπέρ του «ΌΧΙ», από διαφορετικό πολιτικό μετερίζι, βρέθηκε τότε και η ναζιστική-εγκληματική Χρυσή Αυγή πλειοδοτώντας, κατά πάγια τακτική της, σε πατριδοκαπηλεία και αντιμνημονιακές κορώνες.
Πλην λακεδαιμονίων…
Κόντρα στα αστικά και οπορτουνιστικά ρεύματα που εγκλώβιζαν τους εργαζόμενους, τη νεολαία, έναν ολόκληρο λαό, στο ψευτοδίλημμα του δημοψηφίσματος, στάθηκε το ΚΚΕ. Την στιγμή που τα στρατόπεδα του «ΝΑΙ» και του «ΌΧΙ» είχαν παραταχθεί σε θέσεις μάχης για τον υποτιθέμενο «υπέρ πάντων αγών», το ΚΚΕ ξεσκέπαζε την πλάνη του ψευτοδιλήμματος, καλώντας το λαό να αρνηθεί να παίξει στην φαρσοκωμωδία που το αστικό πολιτικό σύστημα είχε στήσει εις βάρος του. Να πως ξεκινούσε η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για το δημοψήφισμα, μια βδομάδα πριν τη διεξαγωγή του:
«Το ΚΚΕ καλεί το λαό να αξιοποιήσει το δημοψήφισμα ως ευκαιρία, για να δυναμώσει η αμφισβήτηση στην ΕΕ, να δυναμώσει η πάλη για τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα, που έχει μόνο ένα περιεχόμενο: ΡΗΞΗ – ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ, ΕΡΓΑΤΙΚΗ – ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Με τη δράση και την επιλογή του, να απαντήσει στην κοροϊδία του κάλπικου ερωτήματος που θέτει η κυβέρνηση και να απορρίψει τόσο την πρόταση των ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ, όσο και την πρόταση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. (…)
Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα θα μεταφραστεί από την ελληνική κυβέρνηση ως έγκριση της δικής της αντιλαϊκής πρότασης των 47+8 σελίδων. Το ΝΑΙ θα μεταφραστεί ως συγκατάθεση στα βάρβαρα μέτρα της τρόικας και “παραμονή στην ΕΕ με κάθε θυσία”, όπως λένε η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι. Και οι δύο απαντήσεις οδηγούν στο ΝΑΙ στην ΕΕ και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Ο λαός να μην επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.
Να σηκώσει το ανάστημά του και να εκφράσει, με όλα τα μέσα και τους τρόπους, στο δημοψήφισμα την αντίθεσή του στην ΕΕ και τα μνημόνια διαρκείας της.
Να “ακυρώσει” αυτό το δίλημμα, ψηφίζοντας στην κάλπη την πρόταση του ΚΚΕ.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ».
Γι’ αυτήν την κρυστάλλινη και ειλικρινή- απέναντι στο λαό- θέση του, το ΚΚΕ δέχθηκε τόνους λάσπης και απ’ τις δυο μεριές. Σε λιβελογραφήματα οπορτουνιστικών αναχωμάτων και ψευδοεπαναστατικών γκρουπούσκουλων (που είχαν βγει στα κεραμίδια υπέρ του «ΌΧΙ») διαβάζαμε για «στάση υπέρ της ΕΕ», για «συστημική τοποθέτηση», ότι «το ΚΚΕ γυρνάει την πλάτη στο λαό» και άλλα τέτοια. Άλλοι πάλι, χωρίς ίχνος τσίπας επάνω τους, διατυμπάνιζαν ότι το ΚΚΕ είναι «εκτός τόπου και χρόνου», επειδή αυτό δεν δέχονταν να πάρει μέρος στην κοροϊδία που εξυφαίνονταν. Οι ίδιες οι εξελίξεις είναι αδιαμφισβήτητος μάρτυρας του ποιος τελικά είχε δίκιο και ποιός κορόϊδευε το λαό.
Τρία χρόνια μετά
Τρία χρόνια μετά οφείλουμε όλοι να βγάλουμε συμπεράσματα. Το δημοψήφισμα του 2015 υπήρξε μνημείο πολιτικής εξαπάτησης και εγκλωβισμού του λαού στην πολιτική της αστικής διαχείρισης. Αποδείχθηκε περίτρανα ότι στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας, δε δύναται να υπάρξει λαϊκή κυριαρχία. Όπως επίσης αποδείχθηκε, με τον πλέον πανηγυρικό – αλλά και επώδυνο για τους εργαζόμενους- τρόπο ότι το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα δεν αλλάζει με δημοψηφίσματα-τεχνάσματα της αστικής δημοκρατίας.
Τρία χρόνια πριν, το δίλημμα του δημοψηφίσματος έκρυβε μια θανάσιμη παγίδα για το λαό: τον καλούσε να εκτονώσει τη δυσφορία του μέσα από ένα δημοψήφισμα-απάτη, όπου τόσο το «ΌΧΙ» όσο και το «ΝΑΙ» έκρυβαν- όπως αποδείχθηκε- το ίδιο αντιλαϊκό πρόσημο. Όποια κι’ αν ήταν η ετυμηγορία του λαού, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που οδηγεί σε φτώχεια, ανεργία, πλούτο για τους λίγους και μιζέρια για τους πολλούς, έμενε στο απυρόβλητο.
Μόνο η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, που θα σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που τη στηρίζουν, μπορεί να οδηγήσει στην προοπτική για πραγματική ρήξη. Για ένα λαϊκό κίνημα που δεν θα βαδίζει κάτω απ’ τις ξένες σημαίες της αστικής τάξης και δεν θα εγκλωβίζεται στο δίπολο εθνικισμού – κοσμοπολιτισμού, που δεν θα διαλέγει ανάμεσα σε ξένους και ντόπιους λύκους.
____________________________________________________________________________
Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
