Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Παιδιά της Υεμένης. Επισιτιστική κρίση, λένε. Βλέπεις, στην Υεμένη ο θεός των Εβραίων (και δικός μας), δεν έριξε μάνα εξ ουρανού. Αντιθέτως ρίχνει πολλές βόμβες. Τις ρίχνουν αυτοί, οι ίδιοι, που μιλάνε για… επισιτιστική κρίση. Οι Αμερικάνοι, οι Σαουδάραβες κι οι σύμμαχοί τους. Όμοιες κι απαράλλαχτες βόμβες και πυραύλους με ότι έπεσε στα κεφάλια των Λίβυων, των Ιρακινών, των Σύριων, των Γιουγκοσλάβων – εδώ δίπλα μας, πάντα από τους Αμερικανούς δολοφόνους και τους… συμμάχους τους.
Είναι μακριά όμως η Υεμένη. Πολλοί από εμάς δεν ξέρουν καν που βρίσκεται. Και τα παιδιά εκεί είναι λίγο… σκούρα. Πέντε εκατομμύρια από αυτά βρίσκονται στα πρόθυρα ή έχουν ξεπεράσει τη γραμμή του λιμού. Υπάρχει κι ένα λιμάνι εκεί, της Χοντέιντα. Από αυτό το λιμάνι τροφοδοτείται το 80% της χώρας. Οι δολοφόνοι ιμπεριαλιστές θεωρούν ότι είναι σε στρατηγική θέση κι ετοιμάζονται να το ισοπεδώσουν. Παρεμπιπτόντως θα θάψουν (αυτή είναι η εκτίμηση) και 250.000 Υεμένιους ή Γεμενίτες. Μελαμψοί, σκούροι κι αυτοί. Δεν αξίζουν ούτε το «je suis» των ανόητων.
Η Υεμένη βρίσκεται στο νότιο άκρο της Αραβικής Χερσονήσου. Στον κόλπο του Άντεν. Ο κόλπος του Άντεν είναι ένα μεγάλο εμπορικό πέρασμα. Πολλά περνάνε από κει για να φτάσουν στο Σουέζ κι από κει να πάρουν το δρόμο για τον… πολιτισμό της Ευρώπης των μονοπωλίων και των υπηρετών τους, της σκοτεινιάς του φασισμού που πάλι την σκεπάζει. Οι κάτοικοι της είναι σαν εμάς. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σαν κι εμάς, έκαναν όνειρα όπως κι εμείς, προσπάθησαν να τα πραγματοποιήσουν, κάποιοι ενατένισαν και τον έναστρο ουρανό θαυμάζοντας την ομορφιά και το μεγαλείο του. Τον ίδιο ουρανό που σήμερα ξερνάει φωτιά, θραύσματα και θάνατο.
Απέναντι από την Υεμένη υπάρχει το Τζιμπουτί, η Ερυθραία και αμέσως μετά η Αιθιοπία. Δυτικότερα το Σουδάν. Κάπου εκεί υπήρξε το λίκνο της ανθρωπότητας. Πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια, ελάχιστοι του γένους Homo κατάφεραν να κερδίσουν το στοίχημα της εξέλιξης κι αργότερα να εξαπλωθούν σ’ όλον τον κόσμο.
Η έξοχη κινηματογραφική ταινία του Κιούμπρικ «Οδύσσεια 2001», αρχίζει μ’ ένα ανθρωποειδές που πετάει ένα αυτοσχέδιο ρόπαλο ψηλά κι αυτό μετασχηματίζεται σε πύραυλο που εκτοξεύεται στο διάστημα.
Σε μια άλλη παγκόσμια κοινωνία, απελευθερωμένη από το κέρδος, τους καπιταλιστές και τον ιμπεριαλισμό τους, οι άνθρωποι θα έβαζαν στόχο της ζωής τους να επισκεφθούν έστω και μια φορά τα μέρη αυτά όπου γεννήθηκε η ανθρωπότητα. Κι εκεί να σκύψουν, να βρουν ένα ίχνος των προπατόρων μας, να αναλογιστούν τον μακρύ δρόμο ως τις μέρες μας. Αυτοί οι άνθρωποι θα ζούσαν σε μια κοινωνία που οι πύραυλοι θα κατασκευάζονταν μόνο για διαστημικά ταξίδια…
Δυστυχώς είμαστε αλλού. Στην δική μας κοινωνία, του κέρδους και της εκμετάλλευσης, έχει θάνατο και πυραύλους, οι ουρανοί ξερνάνε φωτιά, τα παιδάκια λιώνουν από την ασιτία, άλλα θάβονται στα συντρίμμια ή πνίγονται στις θάλασσες. Κι οι γονείς τους πριν βρεθούν δολοφονημένοι οι ίδιοι, έχουν ζήσει τον ανείπωτο πόνο, την ασύλληπτη δυστυχία, τον απόλυτο παραλογισμό.
Η Υεμένη όμως είναι μακριά. Στον κόλπο του Άντεν απ’ όπου περνά το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου εμπορίου. Κάπου εκεί που, τότε, φτιάχτηκαν τα πρώτα εργαλεία. Εκεί που αναδύθηκε η αυτοσυνείδηση. Που οι πρόγονοί μας αναρωτήθηκαν για πρώτη φορά, ποιοι είμαστε, γιατί υπάρχουμε, που πάμε. Ερωτήματα ζωής που, σήμερα οι άνθρωποι, δεν φαίνονται ικανοί να διατυπώσουν.
Στην «μακρινή» Υεμένη. Όπου εκατομμύρια παιδιά σκελετώνονται, λίγο πριν τα λιώσουν οι βόμβες…
_______________________________________________________________________________________________________
Στέλιος Κανάκης Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες συνθέτες». Επίσης το «Ιερές Βλακείες» Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η και το «Η Αγρία Γραφή» Εκδόσεις ΚΨΜ.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
