Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
Τους τελευταίους μήνες, λόγω της προσπάθειας αποποίησης των κυβερνητικών ευθυνών για τον κορονοϊό, έγινε της μόδας ο όρος «Ατομική Ευθύνη». Σύμφωνα με αυτόν, για όλα φέρει ευθύνη μόνο το άτομο, ενώ η πολιτεία και το αστικό κράτος είναι άμοιρο ευθυνών. Για παράδειγμα οι πολίτες οφείλουν να φοράνε μάσκες, να κρατάνε αποστάσεις, να πλένουν σχολαστικά τα χέρια τους για να μην δημιουργηθεί πανδημία, ενώ ταυτόχρονα έχει μειωθεί ο στόλος των λεωφορείων και των τρόλεϋ, έχει μειωθεί το προσωπικό και τα δρομολόγια με αποτέλεσμα τον συγχρωτισμό και το στριμωξίδι στα μέσα μεταφοράς. Οι τουρίστες έρχονται σωρηδόν χωρίς ουσιαστικούς ελέγχους, αφού μόνο το 10% ελέγχεται για κορονοϊό, ενώ οι υπόλοιποι περνούν τα σύνορα ανενόχλητοι. Υπάρχει τρομερή έλλειψη σε αντιδραστήρια για τα απαιτούμενα τεστ, έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, ανύπαρκτη πρωτοβάθμια περίθαλψη. Το αστικό κράτος αυξάνει τον αριθμό επιβαινόντων στα πλοία, για να ικανοποιήσει τα αιτήματα των πλοιοκτητών και γενικά αφήνει τον κάθε ένα από εμάς στην τύχη του και στην ατομική μας ευθύνη.
Την ίδια πολιτική το αστικό κράτος την εφαρμόζει παντού, αρκούμενο στο να δίνει συμβουλές.
Κάνε εμβόλιο για μηνιγγίτιδα ή έρπητα ζωστήρ, αλλά δεν θα εφαρμόζεται γενικός και δωρεάν εμβολιασμός.
Απέφυγε εσύ πολίτη τις καρκινογόνες ουσίες στα τρόφιμα, αλλά θα επιτρέπουμε στις εταιρείες τροφίμων να τις χρησιμοποιούν.
Μην κτίζεις παρανόμως σπίτια σε παραλίες και ρέματα, αλλά δεν θα εφαρμόσουμε φιλολαϊκή πολιτική στέγης. Όσο για τις παράνομες βίλλες θα κάνουμε τα στραβά τα μάτια όσο κτίζονται και στη συνέχεια θα ψηφίζουμε νόμους για να τακτοποιούνται.
Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι, κάθε φορά για τις μεγάλες καταστροφές, να ρίχνουν τις ευθύνες στους πολίτες που έχτισαν όπου ήθελαν και όχι στο κράτος που το επέτρεψε ή το σύστημα που μετέτρεψε τη γη σε εμπόρευμα. Να «φταίνε» οι πολίτες που έκτισαν στα ρέματα και όχι το κράτος που δεν πραγματοποίησε αντιπλημμυρικά έργα, οι άγνωστοι εμπρηστές και όχι η έλλειψη πυροσβεστικών μέσων και προσωπικού, τα «πρωτοφανή» καιρικά φαινόμενα και όχι η έλλειψη υποδομών.
Δηλαδή, θα ρωτήσει κάποιος, δεν υπάρχει Ατομική Ευθύνη; Μόνο συλλογική ευθύνη υπάρχει;
Και φυσικά υπάρχει. Εξ άλλου, το μερικό με το γενικό, το συλλογικό με το ατομικό, είναι άρρηκτα και διαλεκτικά συνδεδεμένα. Το ένα δεν μπορεί να κάνει δίχως το άλλο.
Βέβαια στις προαναφερόμενες περιπτώσεις η ευθύνη του κράτους, που εκφράζει το συλλογικό, είναι πασιφανής. Η Ατομική Ευθύνη όμως, δεν είναι αμελητέα.
- Δεν μπορείς να βλέπεις την καταπάτηση των δημοσίων κτημάτων και να μην αντιδράς!
- Να μπαίνεις στο τρυπάκι του «λαδώματος» και να μην το καταγγέλλεις!
- Να στοιβάζεσαι σαν τις σαρδέλες στα λεωφορεία και να μην διαμαρτύρεσαι στους υπεύθυνους.
- Να σε εξαθλιώνουν με μισθούς και συντάξεις πείνας, και να μην βγαίνεις στους δρόμους!
- Να σκοτώνονται εργάτες από έλλειψη μέτρων ασφαλείας, και συ να συνεχίζεις αμέριμνος τη ζωή σου!
- Να υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, άνεργοι, άστεγοι και να μην απαιτείς από το κράτος να εφαρμόσει πολιτικές ανακούφισης αυτών των ανθρώπων, ενώ αντίθετα συναινείς σε δραστηριότητες όπως το «όλοι μαζί μπορούμε» που διαιωνίζουν αυτές τις καταστάσεις.
Υπάρχει λοιπόν Ατομική Ευθύνη και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα και για το ποιόν ψηφίζουμε, ποιά πολιτική στηρίζουμε, έχουμε τεράστια ευθύνη. Ανεξάρτητα εάν το σύστημα μπορεί να χειραγωγήσει την πλειοψηφία του λαού, εάν έχει την δύναμη να μας πουλήσει παραμύθια, ο λαός έχει την ευθύνη για τον ποιόν θα στηρίξει στις βουλευτικές ή τοπικές εκλογές, στις αρχαιρεσίες των συνδικάτων και όπου αλλού ζητείται η γνώμη του.
Για τις απάνθρωπες καταστάσεις που επικρατούσαν στα χιτλερικά στρατόπεδα του Νταχάου, του Άουσβιτς και αλλού, η ευθύνη δεν περιορίζεται αποκλειστικά στους ναζιστές, αλλά επιμερίζεται σε ένα βαθμό και σε αυτούς που τα ανέχτηκαν και έκαναν τα στραβά μάτια. Για τις δολοφονίες και τους ξυλοδαρμούς των Χρυσαυγιτών, δεν έχουν μόνο ευθύνη τα φυσικά πρόσωπα που τις διέπραξαν ή η ηγεσία που τα διέταξε. Ένα μικρό ποσοστό ευθύνης βαρύνει και αυτούς, που εν γνώσει των παραπάνω γεγονότων, τους ψήφισαν. Όχι βέβαια σε κακουργηματικό βαθμό, αλλά ένα πλημμέλημα ή ένα πταισματάκι Ατομικής ευθύνης το ανέλαβαν.
Έχεις ευθύνη όταν στηρίζεις τις πολιτικές που τελικά στρέφονται ενάντια στα ατομικά και συλλογικά συμφέροντα, και να ψηφίζεις τα κόμματα της αστικής τάξης, ανεξάρτητα του ότι οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν ριζικά την κατάσταση δίχως την κατάργηση του καπιταλισμού.
Και μην περιορίζεσαι να καταγγέλλεις μόνο την ευθύνη του κακού Καπιταλιστικού κράτους. Γιατί και στο Σοσιαλιστικό κράτος θα υπάρχει Ατομική Ευθύνη. Διότι εάν θα τα αφήσεις όλα στο κράτος, χωρίς εργατικό έλεγχο, τότε θα έχουμε τα τραγικά αποτελέσματα που είδαμε στην Σοβιετική Ένωση.
Ναι, όλοι μας έχουμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ να καταδικάσουμε με κάθε τρόπο τις πολιτικές της Αστικής τάξης και να συνταχθούμε στον ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, για την ανατροπή αυτού του βάρβαρου Καπιταλιστικού συστήματος και την οργάνωση της ζωής μας με σοσιαλιστικό – Κομμουνιστικό τρόπο.
