ΧΩΡΙΟ ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Χωρίς βιβλία η «προνομιούχος τάξη» των παιδιών!
Το Σωματείο Συνταξιούχων ΟΑΕΕ νομού Θεσσαλονίκης αγόρασε τα βιβλία για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας στο ιστορικό χωριό, όπου κάποτε τα παιδιά είχαν δωρεάν «όλα τα κομφόρ» για τη μόρφωσή τους
Γράφει ο Γιώργος Μουσγάς //
Οι Έλληνες πρόσφυγες που έφτασαν στην ΕΣΣΔ και τις άλλες λαϊκές δημοκρατίες μετά το τέλος του Εμφυλίου στη χώρα μας άκουγαν: «Στο δικό μας σύστημα δεν υπάρχουν προνομιούχες τάξεις. Αν υπάρχει μια προνομιούχος τάξη, αυτή είναι τα παιδιά».
Χρήστος Τσιντζιλώνης, ο πρώτος διευθυντής του σχολείου
Δηλαδή η «προνομιούχος τάξη» των παιδιών εμφανίστηκε εκεί που «χρόνια εμόχτησε το εργατικό το χέρι να χτίσει την καλύβα του και μια ζωή να φτιάξει» – όπως έγραψε ο ασυμβίβαστος Χιώτης αγωνιστής ποιητής Φώτης Αγγουλές, στο περίφημο ποίημά του «Στίγμα» και το οποίο μελοποίησε ο Πάνος Τζαβέλας. Μια τέτια «προνομιούχος τάξη παιδιών» σε δημοτικό σχολείο δημιουργήθηκε, για πρώτη φορά στο χωριό Νίκος Μπελογιάννης στην Ουγγαρία, τη σχολική περίοδο 1951-1952.
Πρώτος διευθυντής από όταν μπήκαν τα θεμέλια μέχρι να λειτουργήσει το δημοτικό σχολείο στο χωριό Νίκος Μπελογιάννης ήταν ο Χρήστος Τσιντζιλώνης, ο σημερινός πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης – Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ). «Τα πρώτα βιβλία στα Ελληνικά, θυμάται ο Χρήστος Τσιντζιλώνης, για τα παιδιά της προσφυγιάς τυπώθηκαν σε περιοσμένο αριθμό στο Μπούλκες. Αργότερα τυπώθηκε ο απαραίτητος αριθμός βιβλίων στα Ελληνικά στον Εκδοτικό Οίκο “Νέα Ελλάδα” στο Βουκουρέστι. Τα βιβλία διανέμονταν δωρεάν σε όλα τα σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών, όπου διδασκόταν η Ελληνική Γλώσσα».
Τα πρώτα χρόνια εκτός από τον υποδιευθυντή και ένα δάσκαλο, όλο το άλλο προσωπικό ήταν Έλληνες. Μέχρι το 1960 οι Ούγγροι και οι Έλληνες μαθητές παρακολουθούσαν τα μαθήματα σε ξεχωριστά τμήματα, όμως ύστερα από απαίτηση των Ελλήνων τα τμήματα του σχολείου έγιναν μεικτά για να μπορέσουν τα Ελληνόπουλα να μάθουν καλύτερα την Ουγγρική γλώσσα.
Δωρεάν βιβλία της Ελληνικής Γλώσσας απ’ τον εκδοτικό οίκο «Νέα Ελλάδα» στο Βουκουρέστι.
Σήμερα η διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας έγινε δυσκολότερη επειδή τα παιδιά πλέον προέρχονται από μεικτές οικογένειες και δεν ομιλείται τόσο πολύ όσο παλιότερα. Το σχολείο έχει οχτώ αίθουσες διδασκαλίας και τρείς βοηθητικές (βιβλιοθήκη, αίθουσα Η/Υ και εργαστήριο χειροτεχνίας ). Είναι ολοήμερο και στο τμήμα που λειτουργεί έως το απόγευμα πηγαίνουν 25 παιδιά ηλικίας 6-10 ετών, όπου με την επίβλεψη εκπαιδευτικού ετοιμάζουν τα μαθήματα και τις εργασίες της επόμενης μέρας… Το σχολείο είναι οχταθέσιο. Στο ωρολόγιο πρόγραμμα είναι ενταγμένη και η διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας η οποία διδάσκεται σε κάθε τάξη δύο ώρες επί καθημερινής βάσεως. Διδάσκεται και η Αγγλική ως ξένη γλώσσα.
Η προσφορά του Σωματείου Θεσσαλονίκης
Τον Ιούνη του 2015 επισκέφτηκε το χωριό Νίκος Μπελογιάννης το Σωματείο Συνταξιούχων ΟΑΕΕ νομού Θεσσαλονίκης, όπου διαπίστωσε, ότι το σχολείο δεν έχει τα βιβλία για την ελληνική γλώσσα, τα οποία θα έπρεπε να προμηθεύει το Ελληνικό υπουργείο Παιδείας. Το Σωματείο αγόρασε τα βιβλία και τα έστειλε στην Ουγγαρία. Τα παιδάκια δέχτηκαν με μεγάλη χαρά την προσφορά. Έβγαλαν μια φωτογραφία τα ευχαριστήριά τους και την έστειλαν στο Σωματείο Συνταξιούχων ΟΑΕΕ Θεσσαλονίκης.
Η φωτογραφία με το «Ευχαριστούμε», που έστειλαν τα παιδιά απ’ το χωριό Ν. Μπελογιάννης στο Σωματείο Συνταξιούχων ΟΑΕΕ νομού Θεσσαλονίκης.
Το Σωματείο Συνταξιούχων ΟΑΕΕ νομού Θεσσαλονίκης σε ανακοίνωσή του αναφέρει: «Παρά τις δύσκολες μέρες που περνάμε οι Συνταξιούχοι αλλά και όλος ο ελληνικός λαός, δεν πρέπει να ξεχνάμε ανθρώπους που θέλουν κάποια βοήθεια, όχι μόνο υλική αλλά και ηθική. Το σωματείο μας είχε την ευκαιρία σε επίσκεψη στο χωριό Μπελογιάννη στην Ουγγαρία να δει από κοντά την προσπάθεια που γίνεται στο σχολείο για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Το ανυπέρβλητο πρόβλημα ήταν τα βιβλία που ήταν απαγορευτικά για τα οικονομικά τους. Αποφασίστηκε λοιπόν η αγορά αυτών των βιβλίων και η αποστολή αυτών στο σχολείο. Μ’ αυτήν μας την ενέργεια δώσαμε χαρά στα παιδάκια που αποτυπώνετε με το ευχαριστήριο και την φωτογραφία που μας έστειλαν, αλλά το κυριότερο η ενέργειά μας συμβάλει στην διάδοση της ελληνικής γλώσσας μιας από τις αρχαιότερες που ανέδειξε ο πολιτισμός».
Εκεί, δηλαδή, που κάποτε τα παιδιά είχαν δωρεάν όλα τα κομφόρ για την μόρφωση και την υγεία, τώρα δεν μπορούν να προμηθευτούν ούτε τα βιβλία για τη γλώσσα!
Η ιστορία του χωριού
Το χωριό Νίκος Μπελογιάννης απέχει από τη Βουδαπέστη 60 χιλιόμετρα και υπάγεται στο νομό Φέχερ.
Στοιχεία για την ιστορία του αντλούμε απο μιά διάλεξη που έκανε ο πρώην δήμαρχος του χωριού Νίκος Μπελογιάννης Κώστας Ριζόγιαννης (εκλέχτηκε το 1997): «Μέσα στα δύσκολα και ταραγμένα εκείνα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου στην Πατρίδα μας Ελλάδα το 1946-1949 ήρθαν στην Ουγγαρία 7-8 χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες, οικογένειες, παιδιά και τραυματίες. Για όλους αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους το Ουγγρικό κράτος, εξασφάλισε, την περίθαλψή τους. Για τα παιδιά παιδικούς σταθμούς με όλα τα κομφόρ. Νοσοκομεία για τους τραυματίες και αρρώστους, για την ανάρρωση τους. Για τις οικογένειες σπίτια ανάγκης και, γι’ αυτό τότε κατοικούσαν σε μικρά δωμάτια περισσότερα άτομα, ακόμα και δυο οικογένειες. Ήταν δύσκολη τότε η τακτοποίηση αυτών των προσφύγων, γιατί είχαν κι αυτοί τα προβλήματα τους ύστερα από τις καταστροφές του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Το κράτος, για να στεγάσει και να εξασφαλίσει δουλειά σ’ αυτόν τον κόσμο πήρε απόφαση να χτιστεί το χωριό. Έτσι με τη δικιά μας δουλειά, των προσφύγων Ελλήνων και με τη βοήθεια του Ουγγρικού κράτους χτίστηκε αυτό το χωριό σε σύντομο χρονικό διάστημα, το 1950. Το 1950 τελείωσε η οικοδόμηση του χωριού και διαδοχικά ήρθαν και κατοίκησαν σε όλα τα σπίτια Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες. Χτίστηκαν 426 κατοικίες με όλα τα αναγκαία ιδρύματα, σχολεία παιδικό και βρεφικό σταθμό, ιατρείο, εκπολιτιστικό κέντρο, βιβλιοθήκη, μαγαζιά και ότι άλλο χρειαζόταν. Εκείνα τα χρόνια το χωριό μας αυτό ήταν πιο αναπτυγμένο από τα γύρω χωριά, γιατί εκτός από τα ιδρύματα που χτίστηκαν είχε δίκτυο ηλεκτρισμού ύδρευσης και σπίτια σύγχρονα με μπάνιο, τα οποία στα διπλανά χωριά δεν υπήρχαν, ούτε σχολείο, στα σπίτια κάνανε μαθήματα τα παιδιά… Μέχρι το 1952 το χωριό ονομαζόταν Ελληνικό Χωριό. Στις 3 Απριλίου 1952, ύστερα από απόφαση όλων των κατοίκων του χωριού, πήρε το όνομα του ήρωα του λαού μας Νίκου Μπελογιάννη. Στη συνέχεια με χαρά δημιουργήσαμε Εκπολιτιστικούς και Αθλητικούς Ομίλους για την καλλιέργεια της ελληνικής γλώσσας, τις παραδόσεις…».
Παλιά φωτογραφία με παιδιά μπροστά στο μνημείο του Ν. Μπελογιάννη
Ο Νίκος Μπελογιάννης μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ εκτελέστηκε στις 31.3.1952 για κατασκοπεία μαζί με τους Νίκο Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη και Νίκο Καλούμενο).
Στην αρχή στο χωριό Νίκος Μπελογιάννης κατοίκησαν 1850 άτομα. Μετά τον επαναπατρισμό των Ελλήνων η σύνθεση των κατοίκων του χωριού άλλαξε. Από τους 1225 κατοίκους που ζούνε στο χωριό, οι 360 έχουν ελληνική καταγωγή.
Και αντιδραστικές ασχήμιες
Το 2012 το Τοπικό Συμβούλιο του χωριού Μπελογιάννης και μετά από πρόταση ενός δημοτικού συμβούλου που ανήκει στην παράταξη Jobbik (φασιστικό μόρφωμα, τύπου Xρυσής Aυγής στην Ουγγαρία), πήρε απόφαση να αποσυρθεί το μνημείο που έφτιαξαν οι Ελληνες κάτοικοι του χωριού κι είναι αφιερωμένο στους Σοβιετικούς Στρατιώτες που έχασαν τη ζωή τους, πολεμώντας για την απελευθέρωση της Ουγγαρίας. Μάλιστα πρότειναν αντί του Μνημείου για τους Σοβιετικούς Στρατιώτες, να στηθεί πλάκα για την αντεπανάσταση στην Ουγγαρία το 1956.
Μετά από άμεση παρέμβαση του τότε δημάρχου του χωριού Μπελογιάννης Κώστα Παπαλέξη, των κατοίκων του χωριού και της Λέσχης Φίλων του ΚΚΕ ανατράπηκε εκείνη η αντιδραστική απόφαση.
