Τα επτά αδέρφια Cervi (Τσέρβι), ήταν οι Gelindo (γεν 7-Αυγ-1901), Antenore (1906), Aldo (15-Φεβ- 1909), Ferdinando (1911), Agostino (11 Ιαν-1916) Ovidio (13-Μαρτ-1918) και Ettore (2-Ιουν-1921), γιοι του Alcide Cervi (1875-1970) και της Genoeffa Cocconi (1876-1944) και ανήκαν σε αγροτική οικογένεια με βαθιά ριζωμένα τις αντιφασιστικές καταβολές.
Συμμετείχαν ενεργά στην Αντίσταση συνελήφθησαν και αφού βασανίστηκαν εκτελέστηκαν από τους φασίστες σαν σήμερα 28-Δεκ-1943 στο σκοπευτήριο της Reggio Emilia.
Την ιστορία τους αφηγήθηκε, μεταξύ άλλων και ο πατέρας τους, αγωνιστής μέχρι το τέλος (βλ και παρακάτω)
Ό ίδιος υπήρξε και ένας από τους ηγέτες της εξέγερσης κατά του φόρου στα σιτηρά <|«tassa sul macinato» -1869|, που συνελήφθη τότε και κατέληξε στη φυλακή.
Η συνοχή της οικογένειας και η μονολιθική επιλογή να πάρουν όλοι μέρος στην Αντίσταση σημαδεύτηκε κυρίως από την ισχυρή προσωπικότητα της μητέρας Genoeffa.
Η ιστορική εξέλιξη της οικογένειας Cervi είναι απόλυτα σύμφωνη με ένα μοντέλο ανάπτυξης της προοδευτικής αγροτιάς αυτών των περιοχών του ιταλικού βορρά, κατά την περίοδο μεταξύ 19ου και 20ού αιώνα με την επιτάχυνση (καταλύτης η επανάσταση στην ΕΣΣΔ) μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσω μαζικών οργανώσεων για την υπεράσπιση της εργασίας που συνδέεται πλέον με τη σοσιαλιστική ιδεολογία (συνεταιρισμοί, case del popolo <|πολιτιστικά – καλλιτεχνικά – ψυχαγωγικά κέντρα για δράσεις της εργατικής τάξης και της λαϊκής οικογένειας|, ενώσεων αντίστασης, επιμελητηρίων εργασίας), δηλαδή αυτά τα οργανωτικά εργαλεία που θα αποτελούσαν τη βάση των αγροτικών αγώνων και ευρύτερων διεκδικήσεων.
Όλη αυτή η ταξική αυτογνωσία αποσπάται πλέον από την έννοια της πατριαρχικής οικογένειας (ακόμη και όταν διατηρεί την υγιή πλευρά της κοινωνικής παράδοσης) και προχωράει μαζί με τον συλλογικό εκσυγχρονισμό των μέσων και των μεθόδων παραγωγής στη γεωργία και στην ισχυρή ιδεολογική προσκόλληση στην Αντίσταση ενάντια στο φασισμό-ναζισμό.
Οι Cervi δοκίμασαν σε διάφορα κομμάτια γης, στεργιώνοντας σε ένα άγονο χωράφι στο Praticello di Gattatico που όργωσαν σε βάθος για να το κάνουν να καλλιεργήσιμο, μέσω των γνώσεων που αποκτήθηκαν χάρη στη Riforma sociale («Κοινωνική Μεταρρύθμιση» του Luigi Einaudi) και τις ατέλειωτες ώρες που αφιερώθηκαν σε βιβλία, στα διαλείμματα της δουλειάς, για να μάθουν τις σύγχρονες τεχνικές της γεωργίας.
Έγιναν και κτηνοτρόφοι (είχαν αγελάδες, μεγάλωναν περιστέρια και μέλισσες…) αγόρασαν το πρώτο τρακτέρ στην περιοχή, είχαν μέχρι φυτέψει αμερικανικά σταφύλια για πρώτη φορά στην περιοχή.
Δίπλα στον πατέρα και στη μάνα ο Aldo μέλος του PCI (KK Ιταλίας) ενστάλαξε την πρωτοπόρα ιδεολογία σε όλη την οικογένεια και ως εκ τούτου έναν αντιφασισμό σε βάθος.
Με την πάροδο του χρόνου, οι επαφές με το ένοπλο αντιφασιστικό κίνημα έγιναν όλο και πιο στενές, έτσι από την αρχή του πολέμου, το σπίτι τους έγινε καταφύγιο -ανάμεσά τους ήταν ο σοβιετικός Anatolij Tarasov.
Με το γκρέμισμα του Μουσολίνι το 1943 η οικογένεια Cervi οργάνωσε μεγάλη γιορτή για το χωριό και τη γύρω περιοχή, με δέκα quintali (10Χ100=1.000kg) …ένας τόνος ζυμαρικών μαγειρεύτηκαν στo Campi Rossi («Κόκκινα» χωράφια).
Οι Cervi ήταν πια ονομαστοί πολύ πέρα από σύνορα του Gattatico και με την άφιξη των Ναζί στην Emilia το κελάρι και ο αχυρώνας τους ήταν αποθήκες όπλα των ανταρτών που είχαν βγει στο βουνό.
Οι ίδιοι (όχι όλοι) –μετά από ένα διάστημα στη «via dei monti», βλέποντας ότι η αντίσταση στο βουνό δεν ήταν ακόμη οργανωμένη σε βάθος επέστρεψαν στo γνώριμo Campi Rossi εκτιμώντας ότι πιο σημαντικό ήταν να παραμείνουν στην πεδιάδα, διατηρώντας δεσμούς με τις κομματικές ομάδες που πλήθαιναν, με τα όπλα τους κρυμμένα και διαδίδοντας τον παράνομο τύπο.
Οι ιταλοί φασίστες, ωστόσο, που παρά τον παραγκωνισμό του Μουσολίνι από το καλοκαίρι του 43 (με τον Pietro Badoglio, μαριονέτα του βασιλιά) έλυναν κι έδεναν –σε συνεργασία και με τους γερμανούς -που κατέβηκαν από το βορρά έκαναν γενική επίθεση την αυγή της 25ης-Νοε-1943, με μια ολόκληρη διμοιρία να τους περικυκλώνει βάζοντας και φωτιά.
Στο τέλος της μέρας και τα επτά αδέρφια, συνελήφθησαν (αναγκάστηκαν να παραδοθούν) και μεταφέρθηκε στις φυλακές Servi στο Reggio Emilia, μαζί με πατέρα τους Alcide, τον παρτιζάνο Quarto Camurri, μερικούς από τους συμμάχους που κρύβονταν εκεί κά.
Φεύγοντας οι φασίστες άφησαν μόνο τα γυναικόπαιδα, αφού έκαψαν τα πάντα.
Ο πατέρας ήταν ακόμα στο κελί του και δεν ενημερώθηκε καν όταν όλα τα παιδιά του –αφού βασανίστηκαν, «καταδικάστηκαν» σε θάνατο και εκτελεστήκαν στο σκοπευτήριο του Reggio, 6.30 χαράματα στις 28-Δεκ-1943.
Γυρνώντας στο σπίτι έμαθε από τη Genoeffa το τραγικό τέλος των εφτά αγοριών του είπε εκείνο το …«Μετά από κάθε συγκομιδή, έρχεται η επόμενη πρέπει να προχωρήσουμε».
Από εκείνη την ημέρα, ήταν οι γυναίκες Cervi που δούλεψαν μεροδούλι –μεροφάι τη γη με τον Alcide και τα 11 εγγόνια τους.
Τον επόμενο χρόνο (14-Νοε-1944), η καρδιά πρόδωσε τη Genoeffa Cocconi πέθανε μετά από έμφραγμα, που είχε ένα μήνα νωρίτερα (10-Οκτ) 1944, όταν οι φασίστες έβαλαν ξανά φωτιά στο σπίτι των Cervi, στο οποίο παρέμειναν μόνο δύο γέροντες, τέσσερις γυναίκες και έντεκα παιδιά. «Όταν η Genoeffa είδε τις φλόγες, ξανάνιωσε εκείνο το βράδυ, εκείνα τα πλάνα, εκείνα τα παιδιά με τα χέρια τους υψωμένα στην αυλή, τους αποχαιρετισμούς και τα καμιόνια …, έπεσε ξαφνικά και η καρδιά της δεν άντεξε -έμεινε σε κώμα για ένα μήνα [..] και έφυγε» (Alcide Cervi, τα επτά παιδιά μου, σελ. 88).
- Μετά τον πόλεμο τα επτά ασημένια μετάλλια στο στήθος του πατέρα, αποτέλεσαν ελάχιστο φόρο τιμής -σύμβολο της θυσίας των παιδιών του.
- Ο Cervi ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου, εκπροσωπώντας την Ιταλική Αντίσταση, συμμετέχοντας σε μεγάλες πολιτικές, κομματικές και αντιφασιστικές διαδηλώσεις.
- Πέθανε σε ηλικία 94 ετών στις 27 Μαρτίου 1970 και στην κηδεία του πήραν μέρος πάνω από 200.000 λαός.
- Το σπίτι των Cervi είναι σήμερα ένα εξαιρετικό μουσείο της ιστορίας, του αντιφασισμού της Αντίστασης, αλλά και της καλλιέργειας του χωραφιού
