Ενώ η 79η διοργάνωση του φεστιβάλ στη Βενετία οδεύει στο κλείσιμο και ανυπομονούμε για τα βραβεία αμείωτη τρέχει η προσπάθεια ΜΜΕ και ΜΚΔ η προσοχή να στραφεί –βοηθούντων βεβαίως βεβαίως και των διοργανωτών στη μόδα και στα μπούτια των celebrities στο κόκκινο χαλί.
Θλιβερή συνέπεια της παραπέρα εμπορευματοποίησης του θεσμού…
Έτσι κάποια δικά μας προβάλουν μέχρι και το Old Hollywood look της Βίκης – «glam εμφάνιση της Βίκης Καγιά» με τα «“flat” παπούτσια που επέλεξε» και την Cate Blanchett, όχι γιατί αναμένεται και πάλι να διαπρέψει, αλλά γιατί «σαρώνει … με τρία looks, το ένα καλύτερο από το άλλο» -το «μαύρο βελούδινο jumpsuit με λουλούδια στο μπούστο με την υπογραφή του εμβληματικού οίκου Schiaparelli», το «υπέροχο power suit Giorgio Armani σε γαλάζια απόχρωση» κλπ.
Εν αναμονή της λήξης με τα βραβεία και τα παρελκόμενα ξαναθυμίζουμε τις ελληνικές συμμετοχές στη Μόστρα –τις δύο διεθνείς παραγωγές στις οποίες συμμετέχουν Έλληνες και προβάλλονται από το ΕΚΚ, με «φιλόδοξα ελληνικά κινηματογραφικά projects που παρουσιάζονται στην Αγορά του Φεστιβάλ»
Και φυσικά, υπάρχει η “πολυαναμενόμενη” (ώδινεν όρος;;) «Athena» του Ρομέν Γαβρά που προμοτάρει το Netflix
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει βλ. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου στο 79ο Φεστιβάλ Βενετίας, στη Βενετία παρελαύνουν δύο ταινίες –εν μέρει δικές μας: 1. «Προς τον Βορρά» του Μιχάι Μινκάν και 2. το ντοκιμαντέρ «Ο Χρήστος, το τελευταίο παιδί» της Τζούλια Αμάτι, επίσης τα κινηματογραφικά projects «Arcadia» του Γιώργου Ζώη και «Titanic Ocean» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη στο πρόγραμμα Venice Production Bridge (2-4/9) – το «Titanic Ocean» υποστηρίζεται και από το Ταμείο Ενίσχυσης Ελληνογαλλικών Κινηματογραφικών Συμπαραγωγών.
Από το «Βορρά» στον μοναχικό «Χρήστο»
Γυρισμένη στην Ελλάδα, η ταινία «Προς τον Βορρά» πραγματοποιεί τη δική της παγκόσμια πρεμιέρα στη Βενετία, μια συμπαραγωγή Ρουμανίας, Ελλάδας, Γαλλίας, Τσεχίας και Βουλγαρίας –με μια πραγματική ιστορία να κρύβεται πίσω, που στόχο έχει -χωρίς να τα πολυκαταφέρνει, να θίξει το κύμα μετανάστευσης από τις χώρες της ΝΑ Ευρώπης κατά τη δεκαετία του ’90: όλα ξεκινούν το 1996, στα ανοιχτά της θάλασσας, όταν κατά τη διάρκεια της βάρδιας του στο κατάστρωμα ενός υπερατλαντικού πλοίου, ο Τζόελ, ένας θρησκευόμενος Φιλιππινέζος ναύτης, βρίσκει κρυμμένο ανάμεσα σε κοντέινερ τον Ντιμίτρου, έναν Ρουμάνο λαθρεπιβάτη.
Η ταινία που έκανε γυρίσματα σε συνθήκες κορωνοϊού τόσο στη χώρα μας -στο Κατάκολο, όσο και στην Κονστάντσα της Ρουμανίας και συνιστά συμπαραγωγή του ΕΚΚ με συμπαραγωγό τον Κωνσταντίνο Βασίλαρο και την εταιρεία παραγωγής Studio Bauhaus.
Η άλλη ταινία στη Μόστρα είναι «Χρήστος, το τελευταίο παιδί», που προβλήθηκε στο παράλληλο τμήμα Giornate degli Autori (ημέρες δημιουργών) διεκδικώντας βραβείο. Μία από τις λίγες περιπτώσεις που επιλέγεται ντοκιμαντέρ για να μας εκπροσωπήσει, πάντως είναι ένα είδος που τελευταία τα πάει καλά, και συναγωνίζεται επάξια τις ταινίες fiction.
Με ευαίσθητη ματιά και με το βλέμμα ενός ξένου που ανακαλύπτει τα απομακρυσμένα νησιά της Ελλάδας και τις δύσκολες συνθήκες της καθημερινότητας κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η Τζούλια Αμάτι μιλάει για τον Χρήστο, τον πρώτο και τελευταίο μαθητή των Αρκιών (θυμόμαστε τις φωτογραφίες του μικρού, καθώς πραγματοποιούσε μόνος του παρέλαση στις εθνικές επετείους κρατώντας την ελληνική σημαία και μιλώντας για τη μοναξιά του, αφού ήταν ο μόνος μαθητής στο σχολείο του).
Το θέμα του ντοκιμαντέρ δεν πραγματεύεται τόσο τη δύσκολη αυτή θέση του αγοριού, αλλά κύρια την ανάγκη του να διεκδικήσει ένα άλλο μέλλον, για το οποίο, όμως, αναγκάζεται, περνώντας στο γυμνάσιο, να εγκαταλείψει το νησί του και τους φίλους του, ενώ η οικογένειά του δεν δείχνει, να ενστερνίζεται τα μεγάλα όνειρα του Χρήστου, επιμένοντας ότι το καλύτερο γι’ αυτόν είναι να μείνει εκεί που βρίσκεται και να γίνει βοσκός. Η δασκάλα του, όμως, που έχει άλλη γνώμη είναι αποφασισμένη να βρει λύση και να ενισχύσει οικονομικά τον μικρό μαθητή.
Πρόκειται σίγουρα για πρωτότυπη παραγωγή και ένα ντοκιμαντέρ που χρειάστηκε μεγάλη αντοχή και επιμονή, ώστε να μπορέσει να πάρει χρηματοδότηση (τα γυρίσματα κράτησαν έναν ολόκληρο χρόνο στους απομακρυσμένους Αρκιούς).
Συγκινητικό και τρυφερό το φιλμ, που χρηματοδοτήθηκε τελικά από το Ειδικό Πρόγραμμα COVID-19 του υπΠο μέσω του ΕΚΚ και είναι συμπαραγωγή της εταιρείας Bad Crowd, με παραγωγούς τους Nίκο Μουστάκα και Νάνσυ Κοκολάκη.
