Γράφει η Μαρία Καραπιπέρη //
…Οι άνεργοι πεινούσαν.
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται
Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι.
Κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα.
Ζητάνε θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους.
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν.
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο.
Λεν πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό.
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού.
Bertolt Brecht
Η ανεργία αδιαφιλονίκητα είναι μάστιγα. Μάστιγα όμως ταξική. Η καταπολέμηση της είναι ζήτημα πολιτικό. Οι λύσεις που προτείνονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, μοιάζουν με ασπιρίνες για χρόνια και ανίατα νοσήματα. Αυτό ερμηνεύεται όμως αν απαντηθεί το ερώτημα: Συμφέρει τους καπιταλιστές και μάλιστα σε περιόδους οικονομικής κρίσης να εκλείψει η ανεργία;
Ας δούμε τι έλεγε ο Στάλιν:
«…κανένας καπιταλιστής… δεν είπε ποτέ για πλήρη εξάλειψη της ανεργίας, με κανένα αντάλλαγμα δεν θα δέχονταν μια κατάργηση της στρατιάς των ανέργων, της οποίας η επιδίωξη είναι η πίεση στην αγορά εργασίας, για φτηνές εργατικές δυνάμεις» (Στάλιν: “Ζητήματα Λενινισμού”, σελ. 820, Μόσχα 1938).
Στις περιόδους όπως η σημερινή, της βάρβαρης καπιταλιστικής κρίσης και του ανελέητου ταξικού πολέμου που έχουν κηρύξει οι καπιταλιστές εναντίον της εργατικής τάξης, η ανεργία γιγαντώνεται μεν, παράλληλα όμως γιγαντώνονται και τα κέρδη των μονοπωλίων. Ντόπιων και ξένων. Συγκεντροποίηση Κεφαλαίου λέγεται, και επί το λαϊκότερο, ενώ η εργατική τάξη μετρά απώλειες σε μισθούς και συντάξεις, σε δικαιώματα και παροχές (που τα έχει πληρωμένα, ενίοτε και με αίμα) οι καπιταλιστές αυγαταίνουν τα κέρδη τους, και τον πλούτο που παράγουμε τον καρπώνονται μια χούφτα παράσιτα.
Άρα λοιπόν η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση που βιώνουμε δεν είναι φυσικά φαινόμενα, είναι γεννήματα και θρέμματα του ίδιου του συστήματος που προκαλεί και τις οικονομικές κρίσεις. Του Καπιταλισμού. Επομένως είναι μάλλον σχήμα οξύμωρο να λέμε πως η ανεργία θα εκλείψει στον Καπιταλισμό, μιας και είναι σύμφυτη. Οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι (αστικές κυβερνήσεις, και με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ) χρησιμοποιούν το φάντασμα της ανεργίας για να πιέζουν την εργατική μας δύναμη προς τα κάτω, να τρομοκρατούν τους εργαζόμενους, να χειραγωγούν τις συνειδήσεις, ώστε να αρκούνται σε ψίχουλα. Παράλληλα η στρατιά των ανέργων είναι η πιο πρόσφορη μάζα για να καλλιεργούνται ιδεολογήματα, να αποστεώνεται το ταξικό κίνημα από δυνάμεις και όσο εξαθλιώνεται να αντιδραστικοποιείται. Στο σημείο αυτό ως από μηχανής θεός κάνουν την εμφάνιση τους και τα σκυλιά των αφεντικών, οι φασίστες.
Ας δούμε τι έλεγε και ο Μαρξ:
«μόλις οι εργάτες ανακαλύψουν το μυστικό του πώς συμβαίνει ώστε, όσο περισσότερο εργάζονται, όσο περισσότερο ξένο πλούτο παράγουν κι όσο περισσότερο αυξάνει η παραγωγική δύναμη της εργασίας τους, τόσο πιο επισφαλής να γίνεται γι’ αυτούς ακόμα και η λειτουργία τους σαν μέσο αξιοποίησης του κεφαλαίου, μόλις ανακαλύψουν πως ο βαθμός εντατικότητας του συναγωνισμού μεταξύ τους εξαρτιέται ολότελα από την πίεση του σχετικού υπερπληθυσμού, επομένως, μόλις επιχειρήσουν με τα εργατικά σωματεία κλπ. να οργανώσουν μια σχεδιασμένη συνεργασία εργαζομένων και ανέργων για να σπάσουν ή να εξασθενήσουν τις καταστρεπτικές για την τάξη τους συνέπειες αυτού του φυσικού νόμου της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, – βάζουν τις φωνές το κεφάλαιο και ο συκοφάντης οικονομολόγος του για καταπάτηση του «αιώνιου» και σαν να λέμε «ιερού» νόμου της ζήτησης και της προσφοράς. Γιατί κάθε αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους άνεργους διαταράζει το «καθαρό» παιχνίδι αυτού του νόμου» (Κ Μαρξ: “Το Κεφάλαιο”, τόμος 1ος, σελ. 663).
Είναι όμως μοίρα εν τέλει η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση της εργατικής τάξης; Δεν έχει περιθώρια βελτίωσης και ανακούφισης η σημερινή κατάσταση και το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει άνεργοι και εργαζόμενοι;
Ας δούμε τι έλεγε και γι΄αυτό ο Μαρξ
«Επειδή όμως είναι τέτοια η τάση των πραγμάτων στο σημερινό σύστημα, μήπως αυτό πάει να πει ότι η εργατική τάξη θα έπρεπε να παραιτηθεί από την αντίστασή της ενάντια στους ληστρικούς σφετερισμούς του κεφαλαίου και να εγκαταλείψει τις προσπάθειες της να επωφεληθεί με τον καλύτερο τρόπο από τις ευνοϊκές περιστάσεις για την πρόσκαιρη καλυτέρεψη της θέσης της; Αν το έκανε αυτό θα ξέπεφτε σε κατάσταση μιας άμορφης μάζας από αφανισμένους φτωχούς διαβόλους που τίποτε δε μπορεί να τους σώσει… Αν υποχωρούσαν άνανδρα στην καθημερινή σύγκρουσή τους με το κεφάλαιο, θ’ αποδείχνονταν ανίκανοι να επιχειρήσουν ένα οποιοδήποτε πλατύτατο κίνημα» (Κ Μαρξ: “Μισθός, τιμή και κέρδος”, σελ. 79-80).
Ας σταθούμε σε μια φράση κλειδί: «καθημερινή σύγκρουσή τους με το κεφάλαιο» Αυτός είναι ο μόνος και αποτελεσματικός δρόμος. Αγώνες ταξικοί, οργανωμένοι μέσα από τα συνδικάτα. Διεκδίκηση για να ανακτήσουμε τις απώλειές μας , για να απαιτήσουμε να παρθούν εδώ και τώρα μέτρα προστασίας και ανακούφισης των ανέργων. Σε κάθε κλάδο. Και μέσα από αυτούς τους αγώνες η εργατική τάξη θα αποκτήσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα την οδηγήσουν να παίξει τον ιστορικό της ρόλο. Να ανατρέψει αυτό το βάρβαρο Καπιταλιστικό σύστημα και τα σύμφυτα φαινόμενα του. Την Ανεργία, την Φτώχεια, την Εξαθλίωση.
Όλα αυτά δε μπορούν να λυθούν στα πλαίσια του καπιταλισμού. Οι θεωρίες των αστών πολιτικών και οικονομολόγων που προβάλλουν τέτοιου είδους αξιώσεις δεν έχουν καμιά απολύτως επιστημονική βάση, υπηρετούν το κεφάλαιο και διαδίδονται για εξαπάτηση των εργαζομένων.
Η εργατική τάξη δεν είναι «μια άμορφη μάζα αφανισμένων φτωχοδιαβόλων», είναι η Περήφανη κι Αθάνατη Εργατιά, που έχει πολλές φορές στο παρελθόν υποστηρίξει αυτό τον τίτλο με ηρωικούς ταξικούς νικηφόρους αγώνες.
Ας δοκιμάσουμε λοιπόν την γλύκα της ταξικής αλληλεγγύης της ταξικής πάλης απαλλαγμένοι από αυταπάτες και ιδεολογήματα, διαφορετικά θα ισχύει το παρακάτω:
AMBER ALERT ANAZHTOYNTAI 1 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ
ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ;
