Εμάς, μάς ρώτησε κανείς; Εμείς θέλουμε τα προσφυγόπουλα στο σχολείο μας! — Kείμενο μαθητών της ΣΤ’ τάξης του 106ου Δημ. Σχολείου Αθηνών

Με κεί­με­νό τους τα παι­διά της ΣΤ’ τάξης του 106ου Δημο­τι­κού Σχο­λεί­ου Αθη­νών δίνουν μια ηχη­ρή απά­ντη­ση στους συλ­λό­γους γονέ­ων και κηδε­μό­νων που απο­φα­σί­ζουν να κλεί­σουν τις πόρ­τες των σχο­λεί­ων στα προ­σφυ­γό­που­λα. Το κεί­με­νο-μήνυ­μα ανθρω­πιάς των παι­διών ανέ­βη­κε σε μέσο κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης και είναι ένα δυνα­τό χαστού­κι στο ρατσι­σμό και την ξενοφοβία.

”Τον τελευ­ταίο και­ρό ακού­με από κάποιους γονείς και μεγά­λους στην Ελλά­δα, να δηλώ­νουν ότι δεν επι­θυ­μούν τα προ­σφυ­γό­που­λα στα σχο­λεία. Εμάς όμως μας ρώτη­σε κανείς; Είναι παι­διά που έχουν έρθει από χώρες που γνώ­ρι­σαν τον πόλε­μο, πέρα­σαν πολ­λά μέχρι να έρθουν εδώ τραυ­μα­τι­σμέ­να και άρρω­στα, ενώ πολ­λά απ’ αυτά έχα­σαν τη ζωή τους. Τώρα ζού­νε σε οικό­πε­δα τρι­γυ­ρι­σμέ­να από σύρ­μα χωρίς να τρέ­φο­νται καλά. Δεν φτά­νει μόνο αυτό, τώρα δεν τους θέλουν και στα σχολεία.

Μας φαί­νε­ται παρά­ξε­νο και μας προ­κα­λεί έκπλη­ξη και απο­γο­ή­τευ­ση ότι γονείς, σκέ­φτο­νται έτσι για κάποια άλλα παι­διά που θα μπο­ρού­σαν να ήταν και δικά τους και δεν τα δέχο­νται με οποια­δή­πο­τε προ­ϋ­πό­θε­ση. Ανά πάσα στιγ­μή μπο­ρεί να γίνου­με όλοι πρό­σφυ­γες, όπως πολ­λοί από εμάς υπήρ­ξα­με παλαιότερα.

Εμείς οι μαθη­τές της Στ’ τάξης του 106ου Δημο­τι­κού Σχο­λεί­ου Αθη­νών δηλώ­νου­με ότι επι­θυ­μού­με και καλω­σο­ρί­ζου­με τα προ­σφυ­γό­που­λα στο σχο­λείο μας, ανε­ξαρ­τή­τως χρώ­μα­τος, θρη­σκεί­ας, φυλής χωρίς καμία προ­ϋ­πό­θε­ση. Είναι παι­διά σαν κι εμάς που χρειά­ζο­νται την αλλη­λεγ­γύη μας, την αγά­πη μας, την συμπό­ρευ­σή μας για μόρ­φω­ση, για ελευ­θε­ρία, ζωή χωρίς πόλε­μο, ρατσι­σμό και εκμε­τά­λευ­ση από τους ισχυ­ρούς αυτού του κόσμου. Όλοι είμα­στε ίσοι σε έναν κόσμο χωρίς δια­χω­ρι­σμούς, σαν μια μεγά­λη κοινότητα”

Υ/Γ

Τα παρα­πά­νω κεί­με­νο το συνό­δευ­σαν με ένα ποί­η­μα του Παλαμά:

Μια στρά­τα χιλιοπατημένη
τον καβα­λά­ρη νηστικό
τον πεζο­δρό­μο διψασμένο
θάφτει στον κουρνιαχτό.
Εκεί το σπί­τι μου θα χτίσω
με μια βρυ­σού­λα στην αυλή
πάντα η γωνιά του θα καπνίζει
κι η θύρα του ανοιχτή.