Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Στη χτεσινή Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, μπορεί οι ομιλητές να στηλίτευσαν τον ιμπεριαλισμό, τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών και ανάμεσά τους την καπιταλιστική Ρωσία, αλλά μεταξύ των πεζοπόρων, υπήρχε και μια ομάδα ρωσόφωνων ασπρομάλληδων, που κρατούσε μια ρωσική σημαία, που ‘χε νομίζω και το αυτοκρατορικό έμβλημα της Россия. Κι ήταν τόσο σουρεάλ όλο αυτό, σαν σκηνικό, που θα μπορούσε να είναι ακόμα και σχόλιο γι τον προχτεσινό διαγωνισμό της Γιουροβίζιον.
Για τον οποίο (φρόντισα και) δεν άκουσα τίποτα, και φαντάζομαι κανείς από τους πεζοπόρους που είχαν πρωινό ξύπνημα για να βρεθούν στο Μαραθώνα. Αλλά και να θες, δε σε αφήνει η επικαιρότητα να αγιάσεις. Με το διαγωνισμό να αποκτά προφανείς πολιτικές προεκτάσεις, την Ευρώπη να συγκινείται από το δράμα κάποιων Τατάρων που εκτοπίστηκαν επί Στάλιν (κι όσο ακόμα διαρκούσε ο πόλεμος) γιατί συνεργάστηκαν ενεργά με τους Ναζί, και το φτηνό αντικομμουνισμό να σπάει πολύ εύκολα το δόγμα “no politica” που ακολουθεί θεωρητικά η Γιουροβίζιον και το οποίο είχε αντιδράσει παλιότερα για ένα τραγούδι της Μαρίζας Κωχ, που αναφερόταν στην Κύπρο και τον Αττίλα.
Υπάρχουν μάλιστα καταγγελίες πως οι ψήφοι του κοινού δεν έβγαλαν πρώτο το ουκρανικό μοιρολόι για τους Τατάρους, που κέρδισε τελικά χάρη στη γνώμη των… ειδικών επιτροπών και το χαντάκωμα της Ρωσίας (αυτοί ξέρουν). Ακόμα και το 04’ με τους άγριους χορούς της κάτι-σαν-Ζήνα Ρουσλάνας και κάποιους χρωματισμούς που παρέπεμπαν συμβολικά στην τότε “πορτοκαλί επανάσταση”, η πολιτική σκοπιμότητα δεν ήταν τόσο απροκάλυπτη!
Το καλύτερο της υπόθεσης, είναι ότι ο “πολιτισμένος, δυτικός κόσμος” αντιμετωπίζει με ψυχροπολεμική υστερία τους σύγχρονους Ρώσους, κοντεύοντας να τους καταστήσει με το ζόρι συμπαθείς. Και τους παρουσιάζει κάπως σαν συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης, τελείως ανιστόρητα, περίπου όπως αυτό το σατιρικό στιγμιότυπο από τους Σίμπσονς.
Αν όμως η φετινή Γιουροβίζιον ήταν η χαρά της ΟΑΚΚΕ και της απάλευτης πάλης της ενάντια στο ρωσόδουλο μπλοκ, το Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα ήταν ο εφιάλτης της. Με δύο Έλληνες προπονητές στο τιμόνι δύο ρωσικών ομάδων και την ΤΣΣΚΑ να σηκώνει την κούπα, ξορκίζοντας την κατάρα των τελευταίων ετών. Και στο χτεσινό τελικό υπήρχαν κάποια φαλτσοσφυρίγματα, που θα έκαναν τον Ομπράντοβιτς μελιτζανί-παντζαρί από ντροπή (ή κι οργή), αλλά αυτό δικαιολογείται βασικά από τον επίσημο χορηγό της Ευρωλίγκας, που δεν είναι άλλος από τις Turkish Airlines.
Ήταν η μάχη μιας ομάδας που είχε χάσει με κάθε πιθανό τρόπο (παραλίγο να το ξανακάνει) και έφτανε στη βρύση, χωρίς να πιει ποτέ νερό, απέναντι στον προπονητή που έχει κερδίσει με κάθε πιθανό τρόπο το τρόπαιο κι έχει βαρεθεί να πίνει σαμπάνια από Κύπελλα. Η ανατροπή έγινε κι ένα φάντασμα (της Πόλης) πλανιόταν πάνω από τα κεφάλια των Ρώσων, αλλά έμεινε λειψή, στου δρόμου τα μισά, με την ΤΣΣΚΑ να βρίσκει στο τέλος το κουράγιο και τα απαραίτητα ψυχικά αποθέματα για να κρατήσει, σαν τους… ξεποδαριασμένους συντρόφους χτες, που βρήκαν παρόλα αυτά τη δύναμη να ρίξουν μερικά σουτάκια στο ανοιχτό γήπεδο της Παλλήνης, σε ένα διάλειμμα, όπου ξαποσταίναμε.
Ο Ιτούδης κατάφερε να γίνει μόλις ο δεύτερος Έλληνας προπονητής που κατακτά το θεσμό (μετά τον Μπαρτζώκα, που τον νίκησε στον ημιτελικό της Παρασκευής), πετυχαίνοντας βασικά το ακατόρθωτο: να πάρει Ευρωλίγκα με τον Μίλος Τεόντοσιτς, που είχε φύγει έξι φορές με άδεια χέρια από Φάιναλ Φορ, και να κάνει τον πρόεδρο Βατούτιν να σκάσει χαμόγελο ανακούφισης στο τέλος του αγώνα. Στο τέλος κάτι μέσα μου έλεγε ότι θα έβγαινε με μπλουζάκι του Στάλιν να αφιερώσει τη νίκη στον Κόκκινο Στρατό. Αλλά εντάξει, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας.
Και στο Μουντιάλ του 18′ στη Ρωσία, θα γίνει της μουρλής. Αν γίνει (το Μουντιάλ) δηλ…
