Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν: «Υπάρχουν δύο Τουρκίες και δύο Ελλάδες»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η επί­σκε­ψη του προ­έ­δρου της Τουρ­κί­ας Ερντο­γάν στην Ελλά­δα ολο­κλη­ρώ­θη­κε. Ειπώ­θη­καν πολ­λά μπρο­στά στις κάμε­ρες και σίγου­ρα πολ­λά περισ­σό­τε­ρα πίσω από κλει­στές πόρ­τες. Θα μπο­ρού­σαν να δια­τυ­πω­θούν πολ­λά συμπε­ρά­σμα­τα ανα­φο­ρι­κά με την αδιαμ­φι­σβή­τη­τη ανα­βάθ­μι­ση των διεκ­δι­κή­σε­ων της Άγκυ­ρας σε βάρος των κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των της Ελλά­δας, το απα­ρά­δε­κτο αίτη­μα για «επι­και­ρο­ποί­η­ση» της Συν­θή­κης της Λωζά­νης, τα προ­σχή­μα­τα του προ­έ­δρου Ερντο­γάν περί μειο­νό­τη­τας κλπ. 

Αν θέλα­με ωστό­σο να απο­κω­δι­κο­ποι­ή­σου­με την ουσία της επί­σκε­ψης Ερντο­γάν, οφεί­λου­με να επι­ση­μά­νου­με συνο­πτι­κά- και με ξεκά­θα­ρο τρό­πο- τα εξής:

1. Τόσο ο πρό­ε­δρος Ερντο­γάν όσο και η ελλη­νι­κή ηγε­σία επα­νέ­λα­βαν στις δημό­σιες τοπο­θε­τή­σεις τους τα (τετριμ­μέ­να) ευχο­λό­για περί σχέ­σε­ων «καλής γει­το­νί­ας», «αμοι­βαί­ου σεβα­σμού», «φιλί­ας» και «ειρή­νης» μετα­ξύ των δύο χωρών. Πρό­κει­ται για ευχο­λό­για κενά περιε­χο­μέ­νου, δεδο­μέ­νου ότι στο πλαί­σιο του ιμπε­ρια­λι­σμού, στο πλαί­σιο της ΝΑΤΟϊ­κής λυκο­συμ­μα­χί­ας μέλη της οποί­ας είναι και οι δύο χώρες, πραγ­μα­τι­κή φιλία και ειρή­νη δε μπο­ρεί να υπάρ­ξει. Πρό­κει­ται για νομο­τέ­λεια δεδο­μέ­νη και πολ­λα­πλώς απο­δε­δειγ­μέ­νη στο διά­βα της Ιστο­ρί­ας. Επο­μέ­νως, με αυτά τα λόγια, οι Τσί­πρας-Ερντο­γάν δεν εξα­πα­τούν ο ένας τον άλλο, αλλά εξα­πα­τούν από κοι­νού τον ελλη­νι­κό και τον τουρ­κι­κό λαό.

2. Η επί­σκε­ψη Ερντο­γάν έλα­βε χώρα σε μια περί­ο­δο κατά την οποία τόσο η κυβέρ­νη­ση του, όσο και η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αντι­με­τω­πί­ζουν μια σει­ρά εσω­τε­ρι­κών προ­βλη­μά­των. Από την πλευ­ρά της, η κυβέρ­νη­ση Ερντο­γάν βρί­σκε­ται αντι­μέ­τω­πη με σοβα­ρά εσω­τε­ρι­κά ζητή­μα­τα (υπό­θε­ση Ζαράμπ, κοι­νω­νι­κή πόλω­ση, αύξη­ση πλη­θω­ρι­σμού, υπο­τί­μη­ση τουρ­κι­κής λίρας, κλπ.) και έχει κάθε λόγο να επι­χει­ρεί να απο­προ­σα­να­το­λί­σει πλα­τιές λαϊ­κές μάζες. Για την συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που αδί­στα­κτα τσα­κί­ζει εργα­σια­κά-λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα στο όνο­μα της «αξιο­λό­γη­σης», είναι εξί­σου συμ­φέ­ρου­σα η- έστω πρό­σκαι­ρη- αλλα­γή της πολι­τι­κής ατζέ­ντας. Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απα­ντά στο ερώ­τη­μα «για­τί έγι­νε τώρα η επί­σκε­ψη Ερντογάν;». 

3. Η αντι­πα­ρά­θε­ση για την Συν­θή­κη της Λωζά­νης επι­σκί­α­σε μια πολύ σημα­ντι­κή παρά­με­τρο των συνα­ντή­σε­ων. Η παρά­με­τρος αυτή δεν είναι άλλη από τη σύνα­ψη οικο­νο­μι­κών συμ­φω­νιών, επι­χει­ρη­μα­τι­κών μπιζ­νες μετα­ξύ τμη­μά­των του ελλη­νι­κού και τουρ­κι­κού κεφα­λαί­ου. Ο κ.Ερντογάν ήρθε στην Ελλά­δα ως εκπρό­σω­πος του ισχυ­ρό­τε­ρου τμή­μα­τος της τουρ­κι­κής αστι­κής τάξης, τα συμ­φέ­ρο­ντα της οποί­ας επι­θυ­μεί να προ­ω­θή­σει. Το βέβαιο είναι ότι οι εργα­ζό­με­νοι και στις δυο πλευ­ρές του Αιγαί­ου δεν έχουν να κερ­δί­σουν τίπο­τε από τις μπιζ­νες μετα­ξύ ελλή­νων και τούρ­κων κεφα­λαιο­κρα­τών. Αντι­θέ­τως, και οι δύο κυβερ­νή­σεις κινού­νται σε ολο­έ­να και πιο αντι­λαϊ­κή-αντι­δρα­στι­κή ρότα, ενι­σχύ­ο­ντας- με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο- την εκμε­τάλ­λευ­ση και το τσά­κι­σμα των εργα­σια­κών δικαιωμάτων. 

4. Οι κ.κ. Τσί­πρας και Ερντο­γάν ψεύ­δο­νται και εξα­πα­τούν συνει­δη­τά τους λαούς όταν κάνουν λόγο για – δήθεν- διευ­θέ­τη­ση μιας σει­ράς ζητη­μά­των (Κυπρια­κό, Αιγαίο, Προ­σφυ­γι­κό κλπ) στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Έχει απο­δει­χθεί εδώ και πολ­λά χρό­νια, με τον πλέ­ον κατη­γο­ρη­μα­τι­κό τρό­πο, ότι οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αυτοί οργα­νι­σμοί όχι μόνο δεν απο­τε­λούν τμή­μα της οποιασ­δή­πο­τε λύσης αλλά, αντί­θε­τα, απο­τε­λούν ανα­πό­σπα­στο μέρος του προ­βλή­μα­τος. Είναι επο­μέ­νως σαφές ότι στο ευρω­να­τοϊ­κό πλαί­σιο κανέ­να θέμα δεν πρό­κει­ται να λυθεί προς όφε­λος των λαών, δεδο­μέ­νου του γεγο­νό­τος ότι τα θέμα­τα αυτά συν­δέ­ο­νται άρρη­κτα με ισχυ­ρούς ενδοι­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, τελεί­ως ξένους προς τα λαϊ­κά συμφέροντα. 

ΧικμετΜε βάση τα παρα­πά­νω – και με φόντο τους κυβερ­νη­τι­κούς διθύ­ραμ­βους για την «ιστο­ρι­κή επί­σκε­ψη» του Ερντο­γάν- αξί­ζει να θυμη­θού­με αυτό που ανέ­φε­ρε τον Αύγου­στο του 1952, σε γράμ­μα του προς τον ελλη­νι­κό λαό, ο σπου­δαί­ος τούρ­κος κομ­μου­νι­στής ποι­η­τής Ναζίμ Χικ­μέτ, που ανα­φέ­ρο­νταν σε «δύο Τουρ­κί­ες και δύο Ελλά­δες». Την αλη­θι­νή και την ψεύ­τι­κη. Την ανε­ξάρ­τη­τη και τη δουλική. 

Όπως τότε υπήρ­χε η Τουρ­κία του Μεντε­ρές και η Τουρ­κία των τούρ­κων αγω­νι­στών, έτσι και σήμε­ρα υπάρ­χει η Τουρ­κία του Ερντο­γάν και η Τουρ­κία του εργα­ζό­με­νου λαού της που αντι­με­τω­πί­ζει διώ­ξεις, κατα­πί­ε­ση, καπι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα. Όπως τότε υπήρ­χε η Ελλά­δα του Πλα­στή­ρα και η Ελλά­δα του Μπε­λο­γιάν­νη, έτσι και σήμε­ρα υπάρ­χει η Ελλά­δα του Τσί­πρα, του Μητσο­τά­κη, των αστι­κών επι­τε­λεί­ων, αλλά και η Ελλά­δα του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος που αντι­στέ­κε­ται στον οδο­στρω­τή­ρα της στρα­τη­γι­κής του κεφαλαίου. 

Υπάρ­χει η Τουρ­κία μιας χού­φτας μονο­πω­λί­ων- σύγ­χρο­νων «σουλ­τά­νων»- που λημαί­νο­νται τον πλού­το που παρά­γει ο λαός της γει­το­νι­κής χώρας και η Τουρ­κία των εργα­τι­κών φτω­χο­γει­το­νιών της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, των εργα­τι­κών συν­δι­κά­των, των τούρ­κων κομ­μου­νι­στών που παλεύ­ουν μέσα σε αντί­ξο­ες συν­θή­κες. Όπως αντί­στοι­χα, υπάρ­χει η Ελλά­δα των μεγα­λο­βιο­μη­χά­νων και των εφο­πλι­στών και η Ελλά­δα των εργα­τών, των απο­λυ­μέ­νων, των απεργών. 

Το πραγ­μα­τι­κό νόη­μα της ελλη­νο­τουρ­κι­κής φιλί­ας δεν θα το δώσουν ποτέ, κανέ­νας Τσί­πρας και κανέ­νας Ερντο­γάν. Αυτό το νόη­μα, το εξέ­φρα­σε με μονα­δι­κό τρό­πο ο σπου­δαί­ος Χικ­μέτ, όταν έγρα­φε: «Οι λαοί της Τουρ­κί­ας και της Ελλά­δας, δίνουν πέρα για πέρα δια­φο­ρε­τι­κό νόη­μα στην ελλη­νο-τουρ­κι­κή φιλία. Γι’ αυτούς η φιλία σημαί­νει κοι­νό αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της πατρί­δας τους. Για την εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, για την ευτυ­χία, για να μπο­ρούν να γεύ­ο­νται πλάι πλάι στο αδελ­φι­κό τρα­πέ­ζι της φιλί­ας το ψωμί και τις ελιές του τόπου τους».

Ανα­κοί­νω­ση του ΚΚΕ για την επί­σκε­ψη Ερντο­γάν στην Ελλάδα

________________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο