Ο δικός μου παππούς Δημήτρης Αυλίδης

Στις 10 Ιού­νη του 2016 δημο­σιεύ­σα­με μια άγνω­στη φωτο­γρα­φία από τον Αη Στρά­τη. Η ανάρ­τη­σή μας τότε είχε τίτλο Ενθύ­μιο εξο­ρί­ας, από τον Αη Στρά­τη. Τη φωτο­γρα­φία μας είχε στεί­λει η ανα­γνώ­στρια του περιο­δι­κού μας Ευγε­νία Μαυ­ρο­πού­λου. Ανά­με­σα σε γνω­στούς και άγνω­στους εξό­ρι­στους βρι­σκό­ταν ο παπ­πούς της Δημή­τρης Αυλί­δης. Μετά τη δημο­σί­ευ­ση του φωτο­γρα­φι­κού ντο­κου­μέ­ντου η ανα­γνώ­στριά μας μας έστει­λε το παρα­κά­τω κεί­με­νο στη μνή­μη του.

Για να σας ευχα­ρι­στή­σω για τη δημο­σί­ευ­ση, της φωτο­γρα­φί­ας του παπ­πού μας Δημή­τριου Αυλί­δη, σας στέλ­νω ένα κεί­με­νο που έγρα­ψε γι αυτόν  η αδελ­φή μου Αγγε­λι­κή Μαυροπούλου.

Ευγε­νία Μαυροπούλου

Ο Δημ. Αυλί­δης είναι ο 3ος όρθιος από δεξιά. Δίπλα του ο Κώστας Γαβρι­η­λί­δης, ο Μάνος Κατρά­κης, ο Στέ­φα­νος Σαρά­φης και άλλοι εξόριστοι

Ο δικός μου παπ­πούς Δημή­τρης Αυλίδης

Ο παπ­πούς, με το σημα­τά­κι της ειρή­νης το καρ­φι­τσω­μέ­νο προ­σε­κτι­κά κάτω από το αρι­στε­ρό του πέτο. Μας έκλει­νε το μάτι συν­θη­μα­τι­κά και ανα­σή­κω­νε το πέτο του σακα­κιού του. Έτσι επι­κοι­νω­νού­σα­με, με μηνύ­μα­τα ειρήνης.

Τα σημα­τά­κια της ειρή­νης κρυμ­μέ­να σε μεταλ­λι­κό κου­τί μέσα στο συρ­τα­ρά­κι του ζυγού ακρι­βεί­ας.  Έχει μεγά­λο ειδι­κό βάρος η ειρή­νη, αν τη μπερ­δέ­ψεις με τα σταθ­μά του ζυγού ακρι­βεί­ας. Χρειά­ζε­ται χρό­νια θερα­πεί­ας η ειρή­νη για να μπο­ρέ­σεις να την ανε­βά­σεις στο ύψος της πραγ­μα­τι­κό­τη­τάς σου. Με τα μικρά μας δάκτυ­λα, όταν διπλώ­να­με σκο­νά­κια επά­νω στον πάγκο του φαρ­μα­κεί­ου, πασπα­λί­ζα­με μέσα χρυ­σό­σκο­νη ειρή­νης. Ο παπ­πούς μας συμπα­ρα­στε­κό­ταν με το βλέμ­μα και το κρυμ­μέ­νο σημα­τά­κι της ειρή­νης, το καρ­φι­τσω­μέ­νο στο μέρος της καρ­διάς. Είναι αυτό το βλέμ­μα συμπα­ρά­στα­σης που θα μ’ ακο­λου­θού­σε χρό­νια μετά, όταν θα θερά­πευα την επι­κοι­νω­νία με τον άλλο. Είναι για­τί βλέμ­μα­τα αγά­πης με πορφύρωσαν.

Αγγε­λι­κή Μαυροπούλου

Ευγε­νία, Αγγε­λι­κή, σας ευχαριστούμε!