Playa Giron και José Ramón Álvarez «Gallego Fernández»

Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //

Ο ήρωας του νησιού της επανάστασης, στρατηγός της División de la Reserva και «δεξί χέρι του Φιντέλ» Χοσέ Ραμόν Φερνάντες Άλβαρες, έφυγε από τη ζωή το πρωί της Κυριακής 6-Ιαν σε ηλικία των 95 ετών.

El «Gallego Fernández», γεννήθηκε στις 4-Νοε-1923 στο Santiago de Cuba και από νεαρή ηλικία πήρε μέρος στον αγώνα ενάντια στη δικτατορία: τον Απρίλη του 1956, συμμετείχε σε συνωμοσία αξιωματικών εναντίον του Μπατίστα, γνωστής ως «των καθαρών» (de los “puros”), συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης μαζί με άλλους 12 στρατιώτες, στο Νησί των Πεύκων (Isla de Pinos). Στη φυλακή έρχεται σε επαφή με την επανάσταση, ριζοσπαστικοποιώντας τις πολιτικές του ιδέες μέσα από την επαφή με πολιτικούς κρατούμενους του Μ-26 και κομμουνιστές.

Ανήκει επομένως, στη σπάνια κατηγορία των μαχητών, που δεν πήρε μέρος στα «προεόρτια» («κίνημα 26-Ιουλ» / Μ-26, Μονκάδα κλπ. ούτε -όντας στη φυλακή, στις βασικές μάχες πχ. Σάντα Κλάρα), αλλά η γοητεία των ιδεών και των πρωτεργατών της επανάστασης -βασικά του Comandante en jefe, και του Raoul άσκησε τέτοιο καταλυτικό ρόλο πάνω του που συμπαρατάχτηκε αμέσως με τις (τακτικές πλέον) Ένοπλες Δυνάμεις, συμμετείχε ενεργά στον αγώνα ενάντια στους αντεπαναστάτες (|> ΣΣ “bandidos” = «ληστές») και έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο, στην Playa Giron, (Bahía de Cochinos) «δεύτερος τη τάξει» υπό τις διαταγές του Φιδέλ.

«Το να καταφέρω τόσα χρόνια να είμαι δίπλα-δίπλα με τον Φιντέλ είναι το πιο μεγάλο μάθημα και τιμή, που θα μπορούσα να ελπίζω στη ζωή μου, ποτέ δεν ονειρευόμουν κάτι τέτοιο…», είπε σε μια μακρά συνέντευξη πριν από λίγα χρόνια.

cuba106

Του δόθηκαν θέσεις – κλειδιά στο ΥΠΕΘΑ (ΣΣ |> “Ministerio de las Fuerzas Armadas Revolucionarias” = Υπουργείο των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων) με ηγετικές αρμοδιότητες, μεταξύ των οποίων υπεύθυνος της Σχολής Δοκίμων της πολιτοφυλακής και της εθνοφρουράς στην περιοχή της Αβάνας (ΣΣ |> στην Κούβα εκτός από τις «τακτικές» ΕΔ υπάρχουν: το «Ejército Rebelde», η «Milicia de Matanzas», τα «Batallones de Milicias» κλπ. που μαζί με τις επιτροπές γειτονιάς –CDR αποτελούν το αμυντικό δίχτυ του νησιού της επανάστασης, το ένοπλο χέρι της και την πεμπτουσία του τρίπτυχου «¡patria o muerte!, ¡socialismo o muerte! – ¡venceremos!»

Υπήρξε ακόμη υφυπουργός (αναπληρωτής υπουργός) άμυνας, επί κεφαλής της σχολής πολέμου, υφυπουργός και μετά υπουργός παιδείας, αντιπρόεδρος του συμβουλίου υπουργών και σύμβουλος του προέδρου του ανώτερου συμβουλίου του κράτους και των υπουργών (Consejo de Estado / de Ministros) και από το 1997 ως το 2018, πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής (και μετά επίτιμος, εφ όρου ζωής)

Ιδρυτικό μέλος του ΚΚ Κούβας, μέλος της ΚΕ από το 1^ο συνέδριο το 1975 και υπήρξε αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ από το 1980 έως το 1991. Βουλευτής στην Εθνοσυνέλευση (Asamblea Nacional del Poder Popular) από τη σύστασή της το 1976 και μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας (1981-1993).

Πτυχιούχος Κοινωνικών Επιστημών και επίτιμος καθηγητής στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο Enrique José Varona, με πάμπολλα διδακτορικά …(αλιεύσαμε ενδεικτικά) στην εκπαίδευση (πανεπιστήμιο Αβάνας -honoris causa), στη Στρατιωτική Ακαδημία, Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού …ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Oriente και ακόμη περισσότερες διακρίσεις, τιμητικές και μετάλλια, μεταξύ αυτών το το 2001 ο τιμητικός τίτλος του «Ήρωα» της Κούβας» (Héroe de la República de Cuba).

Ο πρόεδρος Diaz-Canel τον αποχαιρέτησε με τη φράση «Τιμή και δόξα για πάντα στον José Ramón Fernández, ήρωα της Κούβας, υποδειγματικό και πειθαρχημένο στρατιώτη της επανάστασης, γνήσιο και δημιουργικό εκφραστή των ιδεών του Φιντέλ στην Εκπαίδευση και στον Αθλητισμό, στις επάλξεις του αγώνα, μέχρι την τελευταία του πνοή»

Η τέφρα του θα τεθεί σε δημόσιο προσκύνημα στο Πάνθεον των Βετεράνων του νεκροταφείου Colón και μετά θα μεταφερθεί μετακινηθεί στο Μαυσωλείο του Frank País

Πηγές |> [ 1 ] <|, |> [ 2 ] <|, |> [ 3 ] <|, |> [ 4 ] <|

Σχολή Στελεχών Πολιτοφυλακής

Παραθέτουμε παρακάτω απόσπασμα από τη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα των Συνδικάτων της Κούβας (Trabajadores), με αφορμή την 55η επέτειο αποφοίτησης της πρώτης σειράς στελεχών της πολιτοφυλακής, σαν ιδρυτής και διευθυντής της σχολής, απ’ όπου φαίνεται καθαρά η στρατηγική και η τακτική, η φιλοσοφία πάνω στην οποία έχει στηθεί η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Κούβας

Μίλησε για τα «μαθήματα, που το κάθε ένα διαρκούσε δύο εβδομάδες με καθημερινή δράση 15 και 16 ώρες» όπου «μια μικρή ομάδα δίδασκε μια μεγαλύτερη και αυτή με τη σειρά της άλλες και μετά έκαναν το ίδιο με δεκάδες χιλιάδες πολιτοφύλακες, οι οποίοι περίμεναν το δάσκαλό τους». «Για να εκπαιδεύσεις και να οργανώσεις ένα τάγμα» είπε, «χρειάζονταν άνδρες επαρκώς ικανοί, και χωρίς αυτά τα στελέχη θα ήταν αδύνατον. Δεν στήνεται μια μάχιμη μονάδα, ούτε επιλύονται τα τεχνικά της προβλήματα με αυτοσχεδιασμούς ή μόνο με τον ενθουσιασμό… αυτό ήταν πολύ δύσκολο, απαιτούσε μεγάλη προσπάθεια, όμως επέτρεψε την προετοιμασία χιλιάδων πολιτοφυλάκων, πολλοί από τους οποίους πολέμησαν στην Πλάγια Λάργα και στον Κόλπο των Χοίρων, όπου με το κουράγιο και τον οπλισμό που διέθεταν , συνέτριψαν την εχθρική απόβαση σε εξήντα πέντε και μισή ώρες”…

Στο ερώτημα «Πότε προέκυψε η Σχολή Στελεχών της Πολιτoφυλακής;» απαντάει: «ο Φιντέλ εναπόθεσε στα χέρια μας, όλη την ευθύνη της οργάνωσης και της εκπαίδευσης της πολυπληθούς πολιτοφυλακής… από πληροφορίες που έφταναν, ο Comandante en Jefe ήταν πεισμένος ότι θα δεχόμαστε επίθεση και ήταν επείγουσα ανάγκη να εκπαιδεύσουμε τον κόσμο για την απόκρουση αυτής της επίθεσης και να τοποθετηθούν τάγματα στις περιοχές που ήταν πιθανή η εισβολή».

Κάναμε δύο εκπαιδευτικούς κύκλους. Στον πρώτο, το Νοέμβρη του 1960, πήραν μέρος εργάτες και εργαζόμενοι, μέλη και συμπαθούντες του Λαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSP) και της Επανάστασης, ήταν πιο σταθερό από το δεύτερο, στο οποίο συμμετείχαν πιο νέοι σύντροφοι, όμως ήταν κι αυτοί γεροί, καλοί: έφτασαν τους 1.700 αυτοί που εκπαιδεύτηκαν και από τους πρώτους 55, περάσαμε στους χιλιάδες. Οι μαθητές του δεύτερου κύκλου δεν αποφοίτησαν, γιατί λίγο πριν τελειώσει η εκπαίδευσή τους, εκδηλώθηκε η μισθοφορική εισβολή και συγκροτημένοι σε Τάγμα ήταν οι πρώτοι που έφθασαν στο πεδίο της μάχης στις 17 Απρίλη 1961. Εκείνο το βράδυ, χάσαμε τον υπολοχαγό Χουάν Α. Ντιάζ Γκονσάλες, έναν από τους 55 αξιωματικούς που αποφοίτησαν από τη Μανάγουα, ο οποίος επικεφαλής του τρίτου λόχου αυτής της μονάδας και έπεσε μαχόμενος στα δέκα μέτρα από τα εχθρικά χαρακώματα και έξι μήνες μετά, σε μια τελετή, ο Φιντέλ, είπε ότι «οι μαθητές του δεύτερου κύκλου που έπεσαν στον Κόλπο των Χοίρων, δεν αποφοίτησαν ως αξιωματικοί αλλά ως αιώνιοι ήρωες της πατρίδας»…

Στην ερώτηση «Κατά τη γνώμη σας, τι ρόλο έπαιξε εκείνη τη στιγμή, αλλά και μετέπειτα, η Σχολή Στελεχών Πολιτοφυλακής»; απάντησε

Σήμαινε την έναρξη της προετοιμασίας για την άμυνα με μαζικό τρόπο, όπως μας υπέδειξε ο Φιντέλ, την εκπαίδευση του λαού. Αυτό ήταν πάντα, και τώρα επίσης, το στοιχείο εκείνο που έχει αποτρέψει τον εχθρό, όπως έχει επιδείξει με τον ίδιο τρόπο ο στρατός μας, στην Αγκόλα, την Αιθιοπία και σε τόσα μέρη που έχουν πολεμήσει οι κουβανοί.

Σε σχέση με το παραπάνω, θέλω να προσθέσω ότι η αντίληψη του Φιντέλ σχετικά με την άμυνα της χώρας απέναντι στις ΗΠΑ πάει πιο μακριά από τη νίκη της Επανάστασης. Σε ένα γνωστό γράμμα που έστειλε στη Σέλια (Σάντσες) το 1958, εξέφρασε πολύ καθαρά ότι, μόλις κερδηθεί ο πόλεμος και πέσει η τυραννία, για το οποίο ποτέ δεν αμφέβαλε, η μοίρα του θα ήταν ο αγώνας ενάντια στους βορειοαμερικάνους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι δεν θα παραιτούνταν ποτέ από το στόχο τους να καταλάβουν την Κούβα.

Το μεγαλείο του Φιντέλ, ηγέτη της νικηφόρας Επανάστασης, που όπως ο ίδιος εξέφρασε πολύ καλά, μετέτρεψε το αδύνατον σε δυνατό, έχει φέρει αυτή τη χώρα να είναι παράδειγμα πατριωτικού λαού, άξιου και ανυπόταχτου, γενναιόδωρου και διεθνιστή, και όλο αυτό αποτελεί τη μεγάλη του ισχύ.

Την ίδια χρονιά, ο τότε Comandante Ραούλ Κάστρο, τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Άμυνας, αργότερα Υπουργείο Επαναστατικών Ένοπλων Δυνάμεων, για να οργανώσει τις τακτικές ένοπλες δυνάμεις, ταυτόχρονα με την προετοιμασία του λαού, που θα αποτελούσε το ένοπλο χέρι της Επανάστασης. Εκείνη το στιγμή, είχα επίσης το προνόμιο να τοποθετηθώ από τον Ραούλ ως επικεφαλής της μαχητικής προετοιμασίας των FAR. Εκεί έμαθα πολύ περισσότερο από όσο βοήθησα. Γνώρισα τον Ραούλ, μια εξαιρετική πολιτική μορφή, ικανή να οργανώσει ένοπλες δυνάμεις προετοιμασμένες για τον πόλεμο και για την ειρήνη, σφυρηλατημένες στα ιδανικά των προγόνων μας, του Μαρτί και του διεθνισμού.

Σήμερα μας έχει επιδείξει το πολιτικό του μεγαλείο, έχοντας την καθοδήγηση μιας χώρας της οποίας η Επανάσταση είναι κάθε φορά και περισσότερο αναγνωρίσιμη διεθνώς, με δεδομένη την ικανότητα και την πολιτική αρχών που προώθησε με ζήλο την λατινοαμερικάνικη ολοκλήρωση μέσω της CELAC και των άλλων περιφερειακών οργανισμών, στον αγώνα για την ειρήνη και τον σεβασμό στις διαφορές, μέσω του διαλόγου και της διπλωματίας.

cuba102

Όπως είναι γνωστό η εξέλιξη της επαναστατικής διαδικασίας στην Κούβα υπήρξε το ισχυρότερο χτύπημα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στην περιοχή και από την πρώτη στιγμή ξεκίνησαν οι προσπάθειες ανατροπής της -από τα μέσα και από τα έξω. Μεταξύ αυτών η εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων (Απρ-1961), μια στρατιωτική επιχείρηση από εξόριστους Κουβανούς, οργανωμένη από τη CIA, που κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία: μέσα σε 65 μόνο ώρες, χάρη στην πολιτοφυλακή και τις Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις (FAR) της Κούβας τσακίστηκε ο εχθρός, με περισσότερους από εκατό εισβολείς νεκρούς και 1200 αιχμαλώτους, μαζί με σημαντικό πολεμικό υλικό, αποτελώντας ένα από τα πολλά περιστατικά, μιας αλυσίδας γεγονότων, που με τη μια ή την άλλη μορφή συνεχίζεται. Ο λαός της Κούβας χάνει 176 μαχητές και έχει ~350 τραυματίες (50 απ’ αυτούς βαριά.)

Ήδη το καλοκαίρι του 1959, οργανώνεται -με τη βοήθεια και στήριξη της CIA, η αντεπαναστατική δράση στο εσωτερικό του νησιού και -όπως είδαμε ο Ραμόν Φερνάντες Άλβαρες, αρχίζει το ξεκαθάρισμα αυτών που ο ίδιος ονομάζει «bandidos» (ληστές), που το Νοέμβρη του 1959 γίνεται πιο οργανωμένα: δημιουργείται η Λεγεώνα της Επαναστατικής Δράσης (LAR) η Χριστιανοκαθολική Δράση στα Πανεπιστήμιο (ACU) κλπ, με την υποστήριξη και μέρους του κλήρου (βλ |>εδώ). Είναι η περίοδος δημιουργίας, μεταξύ άλλων και του «Movimiento de Recuperacion Revolucionario» (ΣΣ |> το λεγόμενο «“Επαναστατικό” Κίνημα Ανάκαμψης» -MRR) από το χαϊδεμένο παιδί του Kένεντι Manuel Artime Buesa, που δημιούργησε και την περίφημη Brigada de Asalto 2506 (ταξιαρχία 2506) και που δε σταμάτησαν ποτέ την αντεπαναστατική δράση τους.

Τον Αύγουστο του 1960, η CIA επικοινώνησε με την Cosa Nostra για να οργανώσουν από κοινού τη δολοφονία του Fidel, του Raúl και του Che. Σε αντάλλαγμα, εάν η επιχείρηση ήταν θα ήταν επιτυχής, οι ΗΠΑ (σύμφωνα με την Guardian) θα εγγυούνταν στη μαφία «το μονοπώλιο των παιχνιδιών, της πορνείας και των ναρκωτικών» |>

Το σχέδιο εισβολής είχε εγκριθεί στις 17-Μαρτ-1960 από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ (Dwight Eisenhower), ο οποίος διέταξε να αρχίσει αμέσως η στρατολόγηση μισθοφόρων κουβανικής καταγωγής, που θα έκαναν την επίθεση στην Playa Girón (βρίσκεται νότια, στο κέντρο του νησιού, στην περιοχή Cienaga de Zapata). Δαπανήθηκαν αρχικά 4.400.000$, ποσό που αυξανόταν συνέχεια (ξεπέρασαν αρχικά τα 10 εκατομ-$ και αργότερα τα 20 και επί Κένεντι τα 40.000,000$ !!…) στήθηκαν 13 στρατόπεδα εκπαίδευσης σε Γουατεμάλα, Νικαράγουα, ΗΠΑ και στις στρατιωτικές της βάσεις στο Πουέρτο Ρίκο και στον Παναμά, προετοιμάζοντας πάνω από 1.500 άρτια εκπαιδευμένους και εξοπλισμένους μισθοφόρους, που είχαν στη διάθεσή τους και άρματα μάχης, πυροβολικό, 30 αεροπλάνα των ΗΠΑ κά.

Το σχέδιο εισβολής

Το αρχικό σχέδιο «επί χάρτου» (του Richard M. Bisell, ανώτερου αξιωματούχου της CIA, που έκανε και το τελικό) είχε στόχο να ξεκινήσει η εισβολή, δημιουργώντας και μια “προσωρινή κυβέρνηση” σε κάποια μεγάλη πόλη της Κούβας (όχι αναγκαστικά στην Αβάνα) που να μετατραπεί σε βάση αντάρτικου, με αμερικανικά όπλα και προμήθειες, με απανωτές αεροπορικές επιθέσεις, που στόχο θα είχαν να καταστρέψουν τα αεροσκάφη στα αεροδρόμια τους και έτσι να αποκτήσουν τον έλεγχο του εναέριου χώρου του νησιού.

Η εισβολή θα γινόταν στη νότια ακτή της Κούβας, κοντά στην Τρινιδάδ, όπου θα δημιουργούταν «κυβέρνηση» που θα χρηματοδοτούσαν οι ΗΠΑ και με τις οροσειρές Escambray σαν επιλογή διαφυγής εάν η εισβολή αποτύγχανε. Ακολούθησε τροποποιημένο με απόφαση του Kennedy, σε συμφωνία με τον ΥπΕξ Dean Rusk, οριστικοποιώντας την -βαλτώδη και δύσκολης πρόσβασης περιοχή της Playa Girón, με αναχώρηση από το Puerto Cabezas της Νικαράγουα (δια θαλάσσης) απ’ όπου θα πετούσαν και τα αεροπλάνα και δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην απόκρυψη της χρηματοδότησης από ΗΠΑ & CIA.

Στο beachhead, μετά 2-3 μέρες, θα μεταφερόταν και η «κυβέρνηση» από το Μαϊάμι, που ετοίμαζαν πυρετωδώς, συντονίζοντας τα νέα αντεπαναστατικά «φρούτα» κάτω από το «διευρυμένο» “Consejo Revolucionario” (ΣΣ |> «Επαναστατικό Συμβούλιο»), που είχε αντικαταστήσει το «Frente Revolucionario Democrático», και περιλάμβανε το MRR = Movimiento de Recuperacion Revolucionaria, την ΟΑ = Organizacion Autentica, το ΑΑΑ = Frente National Democratico, το MDC = Movimiento Democratico το «συντονιστικό» DRE = Dkectorio, το δοιτητικό Revolucionario Estudiantil; το RESCATE = Movimiento de Rescate, το χριστιανοδημοκρατικό MRP = Movimiento Revolucionario del Pueblo Cristiano Democratico Revolucionario, την UR = Unidad Revohicionaria και φυσικά το M-30-Nov = Movimienio Revolucionario 30 de Noviembre Frank Pais που συνεχίζει την υπονομευτική δράση μέχρι σήμερα (ΣΣ. |> καμιά σχέση με τον επαναστάτη Frank País που δολοφονήθηκε από τον Μπατίστα το 1957)

|> πηγή > Φάκελος Κούβα |> Foreign Relations of the United States, 1958–1960, Cuba, Volume VI by The Historian of the U.S. Department of State.

cuba107

Δε στεκόμαστε τυχαία σ’ αυτές τις λεπτομέρειες. Δεκάδες είναι οι οργανώσεις και τα κινήματα, που ακόμη σήμερα χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ στη μάχη ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα, μεταξύ αυτών η |> Alpha 66, χαρακτηρισμένη ακόμη και από τους αμερικανούς σαν «τρομοκρατική οργάνωση» (αρχικά είχε στόχο τη δολοφονία του Φιδέλ … και τώρα στοχεύει «την κουβανική κυβέρνηση¨-γενικώς…), |> το Χριστιανικό Κίνημα Απελευθέρωσης – Κίνημα και ομάδα Καθολικών που ιδρύθηκε υπό τον Oswaldo Payá, |> Οι «κυρίες στα λευκά» (sic!) που μάλιστα πήραν το 2005 βραβείο Ζαχάρωφ «για την ελευθερία της σκέψης» τους, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο !!, |> to Ίδρυμα Lawton – “Οργανισμός για την προώθηση της «μελέτης, υπεράσπισης και καταγγελίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κούβα»”, ομάδα που συγκροτήθηκε από τον Oscar Elias Biscet, > η Cuban Democratic Directorate (Δημοκρατική Διεύθυνση της Κούβας) – «μη κυβερνητική» οργάνωση ευθυγραμμισμένη με την Centrist Democrat International και την International Democratic Union, |> η «Omega 7», μια (κατά τους αμερικάνους πάντα) «μικρή τρομοκρατική ομάδα που λειτουργούσε κατά της κυβέρνησης της Κούβας» μέχρι το τέλος της 10ετίας του 1980, |> η «Rosa Parks Φιμινιστική Κίνηση για τα Ατομικά Δικαιώματα», |> η «Assembly to Promote Civil Society» οργάνωση με επικεφαλής την Marta Beatriz Roque που «συντονίζει τις προσπάθειες πολλών άλλων ομάδων της αντιπολίτευσης», |> το «Varela Project» που μαζεύει υπογραφές για δημοψήφισμα ζητώντας ελευθερία του Τύπου, ελευθερία για πολιτικά κόμματα, ελευθερία δημιουργίας ιδιωτικών επιχειρήσεων κλπ «ελευθερίες» -αβαντάρεται και από τη Διεθνή Αμνηστία, |> το «Yo No Coopero Con La Dictadura» (δεν συνεργάζομαι με τη δικτατορία) – αυτοχαρακτηρίζεται σαν «οργάνωση εκστρατείας πολιτικής αντίστασης» και πολλά ακόμη.

cuba103

Η στρατιωτική επιχείρηση

15-Απρ-1961 |> Οκτώ αεροσκάφη Α-26, με την κουβανική σημαία στην άτρακτο, βομβάρδισαν τα στρατιωτικά αεροδρόμια της Ciudad Libertad, του San Antonio de los Baños και του αεροδρομίου Antonio Maceo στο santiago de Cuba, με πενιχρά αποτελέσματα. Αυτό ήταν μέρος της στρατηγικής που επινόησε η CIA για να καλύψει τη συμμετοχή της κυβέρνησης των ΗΠΑ στην ανατροπή της επαναστατικής κυβέρνησης της Κούβας. Στο μεταξύ, ο πρέσβης της Κούβας στον ΟΗΕ, κατηγόρησε επίσημα τις ΗΠΑ για την εισβολή, ο Αμερικανός ομόλογός του, απέρριψε τις δηλώσεις λέγοντας πως «πρόκειται για αεροσκάφη πεινασμένων πιλότων της Κούβας ενάντια στον Κάστρο» ψέμα που αποκαλύφθηκε αμέσως όταν κατατέθηκαν φωτογραφίες των αεροπλάνων. Πάντως (ουδέν κακό αμιγές καλού), οι επόμενες προγραμματισμένες αεροπορικές επιθέσεις ακυρώθηκαν εσπευσμένα από τον Kennedy.

16-Απρ-1961 |> (η αρχή του τέλους) |> Ήταν πρωί Κυριακής, όταν ο Φιδέλ Κάστρο μίλησε στο λαό από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση και μπροστά σε χιλιάδες οπλισμένους μαχητές στην Αβάνα, δήλωσε τον σοσιαλιστικό και μαρξιστικό χαρακτήρα της κουβανικής επανάστασης, ενώ το Τμήμα Κρατικής Ασφάλειας (G-2) εξουδετέρωνε πολυάριθμες εστίες αντεπαναστατών, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα, ενώ τα αμερικανικά πλοία που μεταφέρουν τους εισβολείς από τη Νικαράγουα ήταν ήδη στο δρόμο τους προς τις ακτές της Κούβας και τα κατασκοπευτικά U-2 ανακαλύπτουν ότι η αεροπορία του εχθρού είναι σχεδόν ανέπαφη από την προβοκάτσια και συνεπώς ετοιμοπόλεμη

17-Απρ-1961 |> Μετά από 4-5 μέρες ναυσιπλοΐας, φτάνει στην Playa Girón και στην Playa Larga η Μπριγάδα 2506 αντιμετώπιζοντας -τοπικά, μικρή αντίσταση. Αλλά σε μηδέν χρόνο στις 06:30 πμ., τα κουβανέζικα Sea Fury και T-33 καταρρίπτουν επτά Β-26 συνοδείας των πλοίων και μπλοκάροντας έτσι -μεταξύ άλλων και τον οπλισμό των εισβολέων, ενώ καταφθάνουν ο τακτικός στρατός, η πολιτοφυλακή, ακόμα και αποφασισμένοι άμαχοι, έτσι όλα τελειώνουν: πριν το ηλιοβασίλεμα, τα πλοία γυρνάνε πίσω και η «2506», χωρίς αεροπορική ή άλλη υποστήριξη αποδεκατίζεται, βοηθούντος και του μπαράζ από το υπερσύγχρονο πυροβολικό που είχε πρόσφατα αποκτηθεί από ΕΣΣΔ και Τσεχοσλοβακία.

18-Απρ-1961 |> Ενώ οι εισβολείς σφυροκοπούνται ανελέητα, ο Richard Bisell διαβουλεύεται με τον Kennedy, τα «γεράκια» (μεταξύ αυτών ο ναύαρχος Arleigh Burke) ζητάνε γενική (αντ)επίθεση, ο στρατιωτικός του σύμβουλος στρατηγός Lyman Lemnitzer, προτείνει να ξεκινήσουν τον αντάρτικο αγώνα, αλλά ο Bisell -κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία ζητάει «να τα μαζεύουν»

19 Απριλίου |> Ο “Gallego” βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, την ώρα που μερικές εκατοντάδες εισβολείς -ψάχνοντας βάρκες, προσπαθούν να φύγουν (για πού;;) και κάποιοι κρύβονται στις βαλτώδεις περιοχές της Zapata, οι «ρεαλιστές» παραδίνονται και καμιά 30αριά διασχίζουν τον Κόλπο των Χοίρων προς τα δυτικά και αφού περιπλανώνται, συλλαμβάνονται.

cuba108

Για την ιστορία: κάποιοι -λίγοι πρώην αξιωματικοί της αστυνομίας της Μπατίστα καταδικάστηκαν σε θάνατο και οι υπόλοιποι στα τέλη του 1962 απελάθηκαν στις ΗΠΑ, μετά από συφωνία με την αμερικανική κυβέρνηση που της κόστισε 53.000.000$ με τη μορφή τροφίμων, φαρμάκων και τρακτέρ. Στις 29-Δεκ-1962, τους επιζώντες της «2506», υποδέχεται με τιμές ηρώων ο Kennedy, διοργανώνοντας και ειδικές τελετές, με αποκαλυπτήρια μνημείου, ενώ ο άλλος «δημοκράτης» της οικογένειας ο Robert “Bobby” ξεκίνησε την προετοιμασία νέας εισβολής δίνοντας εντολή στον Manuel Artime να οργανώσει νέα στρατόπεδα εκπαίδευσης (που δημιουργήθηκαν, χωρίς «τύχη» στη Νικαράγουα του Σομόζα).

cuba104

Από την πλευρά τους οι κουβανοί καθιέρωσαν το μετάλλιο τιμής “Playa Girón” που πήραν εξέχουσες παγκόσμιες προσωπικότητες (μεταξύ αυτών ο Yuri Gagarin, ο στρατηγός Víctor Kulikov, ο Nelson Mandela, η Lolita Lebrón, ο Lázaro Cárdenas, ο Rafael Cancel, ο Yasser Arafat, η Irving Flores καθώς και κουβανοί -στρατιωτικοί και πολίτες)

Μιλώντας για τη μεγάλη πολιτική σημασία της Playa Girón ο Φιδέλ στα 30χρονα της νίκης (19-Απρ-1991) ανέφερε: «η εισβολή δεν είναι σαν ιστορικό γεγονός μόνο μια μεγάλη νίκη της κουβανικής επανάστασης και μια μεγάλη ήττα του ιμπεριαλισμού, αλλά παράλληλα αποτελεί την ανακήρυξη του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της Κουβανικής Επανάστασης». (ΣΣ |> ένα χρόνο μετά η «κρίση των πυραύλων» θα κάνει το σοσιαλιστικό προσανατολισμό, όχι μόνο αναγκαίο αλλά και επίκαιρό…). Και είναι ακριβώς έτσι: οι ηγέτες της πήραν ένα μεγάλο ταξικό μάθημα, κατάλαβαν πως αν προσπαθούσαν να τα βρουν με τις «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» θα πήγαιναν χαμένοι (οι ίδιοι αλλά και η επανάσταση, από το θρυλικό Μ-26 και το “la historia mi absolverá”, μέχρι την κατάκτηση της Αβάνας την πρωτοχρονιά του 59) και έπραξαν τα δέοντα.

cuba109