Η είδηση ότι ο Μίκης Θεοδωράκης θα παραστεί – και ενδεχομένως να μιλήσει- στο εθνικιστικό συλλαλητήριο που διοργανώνουν ακροδεξιοί και εκκλησιαστικοί κύκλοι την ερχόμενη Κυριακή στην Αθήνα αποτελεί λυπηρό γεγονός.
Διότι είναι – το λιγότερο- κρίμα στη δύση μιας ζωής γεμάτης αγώνες και θυσίες για το λαό, τη δημοκρατία, την αξιοπρέπεια να γίνεσαι συμμέτοχος σε πατριδοκάπηλα, εθνικιστικά πανηγύρια.
Διότι είναι- το λιγότερο- ντροπή, για μια προσωπικότητα του διαμετρήματος του Μίκη Θεοδωράκη, με τους πολιτικούς και κοινωνικούς του αγώνες αλλά και με την αξεπέραστη μουσική του κληρονομιά, να άγεται στα 93 του χρόνια σε θλιβερές ακροδεξιές, εθνορατσιστικές παράτες.
Διότι είναι- το λιγότερο- θλιβερό και συνάμα εξοργιστικό, για έναν άνθρωπο που συνέδεσε το όνομα του με μια σειρά κοινωνικών αγώνων, από την Κατοχή μέχρι την αντιδικτατορική πάλη, να βρίσκεται πλάι-πλάι σε ακροδεξιά στοιχεία που χρησιμοποιούν το «Μακεδονικό» για μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Όσα χρόνια κι’ αν περάσουν, ο Μίκης θα βρίσκεται στην καρδιά, την ψυχή, την συνείδηση μας. Ακόμη και με τα -ανθρώπινα- λάθη του, με τις αδυναμίες του, με τα εκάστοτε πολιτικά του «φάλτσα» και «παραφωνίες».
Κι’ αυτό, διότι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του χθες, του σήμερα και του αύριο αυτού του τόπου. Το έργο του είναι ζυμωμένο με τους λαϊκούς αγώνες και στα τραγούδια του είναι χαραγμένα οι αγωνίες, οι πόθοι και το όραμα του λαού για έναν άλλο, καλύτερο κόσμο.
Γι’ αυτό και είναι ανάγκη, όσοι πραγματικά αγαπούν το Μίκη, όσοι μπορούν να αντιληφθούν το βάρος της ιστορίας που κουβαλά στις πλάτες του ο άνθρωπος αυτός, να τον προστατεύσουν από λανθασμένες, άστοχες και αναξιοπρεπείς επιλογές.
Ατέχνως.
