Rebellion Connexion. Βγαλμένοι μέσα από το κομμάτι της κοινωνίας που μοχθεί, μάχεται και διεκδικεί επέλεξαν το χιπ χοπ, με την αμεσότητα, για να πουν αυτά που πιστεύουν, να περάσουν τα δικά τους μηνύματα με έναν διαφορετικό, μουσικό, καλλιτεχνικό τρόπο. «Όχι όπως θα το κάναμε στη ζωή. Βέβαια δεν αντικαθιστά ο ένας τον άλλον. Συμβαδίζουν, συνυπάρχουν».
Μιλήσαμε με τον Retro και τον Afaza, στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen (στην εκπομπή Ατέχνως με τον Ηρακλή Κακαβάνη), για μουσική και πολιτική. «Σεσημασμένοι» κοινωνικοί ταραξίες, ήρθαν να βάλουν φωτιά στα προάστια. Παιδιά των προαστίων οι ίδιοι, ταξικά προσδιορισμένοι, έβαλαν, όπως λένε, την ταξικότητα στο χιπ χοπ, ξαφνιασαν και πολεμήθηκαν. Όμως, μέσα στις πολλές πρωτοτυπίες που επέβαλαν στο χώρο, είναι και ότι εξοικείωσαν τους ανθρώπους του μόχθου, με το χιπ χοπ. Είδα να εκφράζονται οι αγωνίες και τα βάσανα τους, το όρομα τους, μέσα από το χιπ χοπ.
Ας απολαύσουμε τη συνέντευξη, που δυστυχώς δεν μπορεί να μεταφέρει την συντροφική και εύθυμη περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο στούντιο. Γι’ αυτό υπάρχει το βίντεο.
Πολύς κόσμος έχει γνωρίσει αυτή τη μουσική από τους Rebellion Connexion και αυτό ήταν ο σκοπός τους, γιατί ο λόγος τους δεν αφορά μόνο τη χιπ χοπ κοινότητα, αφορά τον κόσμο που παλεύει στην καθημερινότητά του να αντεπεξέλθει, να αντισταθεί να αγωνιστεί «και θέλουμε εμείς ή να συμβουλέψουμε, γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να δείξεις το πρόβλημα,το πρόβλημα υπάρχει σε όλα τα σπίτια, να συμβουλέψουμε και να δώσουμε θάρρος με τη μουσική μας, στον κόσμο που ξυπνάει το πρωί και δεν ξέρει τι θα αντιμετωπίσει και πού θα καταλήξει μέχρι το βράδυ».
Είναι ο λόγος τους ξύλινος όπως τους προσάπτουν κάποιοι; «Συμφωνώ. Και αν με ρωτούσαν θα το αποδεχόμουν και εγώ. Με την έννοια ότι κάποια πράγματα, ή θα τα πεις με το όνομά τους ή αν τα πεις κάπως αλλιώς ίσως να θέλεις να το α στρογγυλέψεις ή να κρύψεις αιτίες. Οπότε, εμένα το ξύλινος μου κάνει το έχω αποδεχτεί» «Βέβαια είναι χαρακτηριστικό ότι όλοι οι χαρακτηρισμοί όπως ξύλινος λόγος δεν έρχονται τυχαία επάνω σε εμάς. Είναι σχόλια που αναπαράγονται από τους ίδιους ανθρώπους και βάσει αυτής της ιδεολογίας που μεταφέρουμε και εμείς. Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι που επιτίθενται με συγκεκριμένο τρόπο Είτε με τη λάσπη είτε με ανιστόρητες προβοκάτσιες τους καταλαβαίνουμε κι εμείς ότι εκεί πάει καλά το πράγμα. Αν έλειπαν αυτοί, εκεί θα έλεγα τι δεν κάναμε σωστά;».
Εξαιτίας του περιεχομένου της μουσικής τους δέχονται και απειλές. «Από το 2008 όταν ξεκινήσαμε το γκρουπ και προσπαθούσαμε να βάλουμε έντονο το πολιτικό στοιχείο υπήρχαν οι αντιδράσεις της ίδιας της χιπ χοπ κοινότητας που έλεγαν ότι δεν πρέπει αυτή η μουσική να είναι πολιτικοποιημένη, πράγμα το οποίο το διαψεύδει η ίδια η ιστορία της μουσικής καθώς στη δεκαετία του 1980 ξεκίνησαν εξεγέρσεις στην Αμερική μέσα από αυτό το είδος της μουσικής Μετά ακολούθησαν πολιτικού είδους επιθέσεις κυρίως μετά τη δολοφονία του Killah P που έφερε το χιπ χοπ προς τα έξω, το έκανε πιο γνώριμο στον κόσμο επειδή μέσα από αυτή την ιδιότητά του έγινε γνωστός κι ο Παύλο, μετά οτιδήποτε πολιτικό, με σοβαρό λόγο είχε αυτού του είδους τις απειλές τις θρασύδειλες, στο σκοτάδι με τους τρόπους που έχουν μάθει αυτοί οι τύποι να επιτίθενται. Δεν είμαστε εμείς κάτι το ξεχωριστό, αλλά οποιαδήποτε μπάντα αυτή τη στιγμή στη χώρα, θέλει να κάνει κάτι παραπάνω, να μιλήσει λίγο παραπάνω, θα το ζει αυτό. Εμείς κρατήσαμε αυτό που μας έδωσε ο κόσμος ότι είμαστε η πιο επικίνδυνη μπάντα της χώρας. Αυτό δε σημαίνει ότι θα βγούμε έξω και θα δέρνουμε κόσμο ή είμαστε τρομακτικοί άμα μας δει κάποιος. Αντιθέτως είναι ο λόγος μας τρομακτικός, είναι στιβαρός και δεν μπορεί κανείς να τον αγγίζει».
Επικίνδυνοι στο λόγο ως μπάντα δε διστάζουν να φωνάζουν δυνατά ότι έρχονται να βάλουν φωτιά στα προάστια. «Μεταφορές, αλληγορίες κι όλα αυτά τα πράγματα που χωράνε στην τέχνη. Μεταφορικά προφανώς έχουν γραφτεί αυτοί οι στίχοι. Ο καθένας μπορεί να κάνει όποιον συνειρμό θέλει, ελεύθερος είναι να το αποκωδικοποιήσει όπως νιώθει καθένας καλύτερα,», «αν και δεν αφήνουμε πολλά περιθώρια να ταυτιστεί ο καθένας μαζί μας, είμαστε [πολύ συγκεκριμένοι. Όταν λέμε φωτιά στα προάστια εξηγούμε μέσα πάρα πολύ καλά τι εννοούμε στον τίτλο, πώς θέλουμε να γίνει, τι έχουμε στο μυαλό μας και τι πρέπει να γίνει. Αντίστοιχα και σε άλλους τίτλους. Έχουμε κάνει και πιο λάιτ τίτλους και πιο σκληρά πράγματα. Οι τίτλοι είναι και μάρκετινγκ βέβαια, αλλά οι στίχοι μας δεν αλλάζουν, εκεί είναι η ουσία. Είναι στίχοι που είναι από εμάς γραμμένοι, εμείς τους αναπαράγουμε και σίγουρα τα μηνύματα είναι σαφέστατα και αν κάτι είναι που μας έχει δώσει αυτή την ιδιαιτερότητα σαν συγκρότημα είναι πως ούτε έχουμε κάνει βήμα πίσω αλλά είμαστε και σταθεροί σε αυτό που λέμε και υποστηρίζουμε συνεχώς», συμπληρώνει ο Afaza και συνεχίζει ο Ρέτρο «Εξ αρχής αυτή ήταν η σκέψη και η απόφαση, να κάνουμε αυτό το πράγμα, και όποιοι άνθρωποι το αγκαλιάσουν, το αγκαλιάσουν. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Δεν θα υπήρχαμε μουσικά αν δε μιλούσαμε μουσικά για αυτά τα πράγματα για τα οποία εμείς μιλάμε σήμερα».
«Από τη νεανική σκηνή ανταλλάσσαμε κλεμμένες προσευχές δέκα χρόνια μετά Δεκα χρόνια μετά γίναμε φως σε μαύρες αυγές»
Στο τραγούδι με τίτλο «Δέκα», επετειακό για τα δέκα χρόνια του γκρουπ, οι Rebellion Connexion δίνουν το μουσικό τους στίγμα και περιγράφουν τη μουσική τους και τη διαδρομή τους. Ζητήσαμε να κάνουν έναν απολογισμό της δεκάχρονης διαδρομής τους. Πρώτη τους μεγάλη εμφάνιση το 34ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή. Η πιο πρόσφατη στο 44ο Φεστιβάλ. «Από τη νεανική σκηνή ανταλλάσσαμε κλεμμένες προσευχές δέκα χρόνια μετά. Δέκα χρόνια μετά γίναμε φως σε μαύρες αυγές» λένε στο «Δέκα». «Η πρώτη μας μεγάλη εμφάνιση ήταν στο 34ο Φεστιβάλ, το οποίο δεν είχε γίνει στο Πάρκο Τρίτση, είχε γίνει στην Πανεπιστημιούπολη στην Καισαριανή. και το επόμενο, το αποκορύφωμα στο φετινό, Δηλαδή ήμασταν στα 90χρονα του ΚΕΚ και στα 100χρονα. Όταν μας ρωτάνε πώς ξεκίνησε το γκρουπ, η απάντησή μας είναι ότι έγινε έτσι όπως έπρεπε να γίνει. Ήταν σε μια απεργία στο λιμάνι του Πειραιά, είμαστε και Πειραιώτες, είχαμε ξεχωριστά μουσικά μονοπάτια, εγώ (σ.σ. Afaza) και ο Retro, οπότε εκεί στην απεργία λέμε, δεν κάνουμε ένα συγκρότημα μαζί, ένα πρότζεκτ. Δεν ήθελε στην αρχή να κάνουμε συγκρότημα», «να δούμε πού θα πάει το πράγμα λέγαμε» διευκρινίζει ο Retro, «το 2007 έγινε αυτό, το 2008 κυκλοφόρησε η πρώτη μας δουλειά σαν Rebellion Connexion. Υπήρχε ένα μεγάλο σοκ στην κοινότητα του χιπ χοπ καθώς ήμασταν η πρώτη μπάντα στην Ελλάδα που είχε εξώφυλλο σφυροδρέπανο και μετά χαράξαμε αυτή την πορεία. Πρωτοτυπήσαμε σε αρκετά πράγματα. Φέραμε αρκετά στο χιπ χοπ. Είμαστε οι πρώτοι σίγουρα που ειπώθηκε η λέξη ταξικότητα ο ορισμός της που δεν υπήρχαν πριν και πολεμηθήκαμε και πολύ χυδαία μάλιστα όταν ξεκινήσαμε».
«Η αλήθεια είναι ότι ξένισε αυτό. Εκείνη την εποχή αυτό το μουσικό είδος πήγαινε κάπου αλλού και κάπως αλλιώς είχε κατοχυρωθεί στην κοινή γνώμη. Το πιο καλό, το πιο ψαγμένο χιπ χοπ που διατεινόμασταν ότι ακούγαμε εμείς πάλι είχε χάσει την μπάλα, ωστόσο επειδή αγαπάμε αυτή τη μουσική, μας αρέσει αυτή η μουσική, θέλαμε να συνδυάσαμε αυτά τα πράγματα που κάναμε και μας απασχολούσαν, κι ήταν οι πολιτικές μας απόψεις στο πολιτικό είδος που αγαπάμε. Και βγήκε αυτό το πράγμα. Στην αρχή ξένισε, ήταν κάτι τελείως νέο, και η απήχηση σε ανθρώπους που μοιραζόμασταν τις ίδιες ιδέες, την ίδια μουσική δεν ήταν αυτό που θα θέλαμε, αλλά δεν πειράζει. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Και τα πρώτα χρόνια ήταν με δικά μας, με ότι μέσα μπορούσαμε να διαθέσουμε τότε, με πολύ λίγα χρήματα, και απλά υπήρξε συνέχεια. Το βασικό είναι πως όταν υπήρχαν στιγμές ολιγωρίας του συγκροτήματος, κάτι γινόταν κάθε φορά και το τραβάγαμε από τα μαλλιά και παίρναμε τα πάνω μας και βγάζαμε επόμενο, την ώρα που ίσως νιώθαμε οκ καλό είναι αυτό», «βοήθαγαν και οι εκάστοτε κυβερνήσεις βέβαια, γιατί είναι ως κίνητρο η πολιτική και ο σχολιασμός της επικαιρτότητατας» συμπληρώνει ο Afaza. «Για να το πω έτσι λαϊκά., λίγο το ένα λίγο το άλλο καταφέραμε έτσι δέκα χρόνια να υπάρχουμε μουσικά».
Πλέον έχει ανοίξει ο δρόμος, ακολουθούν νέα παιδιά σε αυτό το είδος μουσικής , τα οποία βοηθούν και οι ίδιοι. Τα πράγματα έχουν γίνει ευκολότερα, έχει μπει η ταξικότα, όπως λένε, στο είδος της μουσικής που εκφράζονται.
Το περιεχόμενο της μουσικής τους ξάφνιασε τους ομότεχνούς τους. «Ακόμη τους ξαφνιάζει και ακόμη τους ενοχλεί,. αλλά αυτό είναι το μεγαλύτερό μας κίνητρο, γιατί είναι αυτό που λέγαμε και πριν, έτσι βλέπουμε ότι συνεχίζουμε να κάνουμε πράγματα καλά. Έχουμε αντιμετωπίσει δυσκολίες βέβαια, τύπου ταύτισης. Δηλαδή φοβούνται άνθρωποι να βάλουν ένα κομμάτι μας, ένα τραγούδι μας, να το ποστάρουν στα social media, για να μην ταυτιστούν ή για να μην μπει κάποιος και τους βρίσει. Ζούμε πλέον σε μια εποχή, κι αυτό είναι που μας ξεχώρισε,γιατί μπορεί να είμαστε 19 χρόνια συγκρότημα, η αλήθεια είναι πως τα τελευταία 5 είναι που μας έχει γνωρίσει περισσότερο ο κόσμος,. Και αυτό που έφταιγε, εκτός από το ότι βελτιωνόμαστε τεχνικά γιατί εξελίσσεται η όλη διαδικασία, είναι το ότι όταν τα πράγματα ζορίσανε, πολλοί που είχανε πολιτικό λόγο έκαναν πίσω, το γύρισαν τελείως μουσικά,άλλαξαν πλεύση με δικαιολογία ότι ήθελαν να το εξελίξουν κάπως αλλιώς και εμείς ήμασταν εκεί και μείναμε σταθεροί, και δείξαμε, – εκ των έσω κιόλας – γιατί αυτό εκτιμά ο κόσμος ότι δεν είμαστε κάπου μακριά και έξω από την πραγματικότητα για να τα λέμε αυτά. Μας έβλεπε μαζί του στις πορείες ο κόσμος, μας έβλεπε στις συναυλίες, μας έβλεπε παντού και ήταν ο λόγος και η ουσία που έψαχνε. Εκεί ήταν η αναγνώριση που πήραμε την τελευταία πενταετία και έχουμε καταφέρει και μας έδωσε τη δύναμη. Πραγματικά τον κόσμο μας ευχαριστούμε πάρα πολύ γιατί αν δεν ήταν αυτοί, με τη δική τους την πίεση, ίσως αυτός ο δίσκος, το Δέκα να μην έβγαινε ποτέ.Ήταν οι συγκυρίες με τη γλυκιά πίεση του κόσμου, που μακάρι μόνο τέτοια πίεση να είχαμε στη ζωή μας, σε συνδυασμό με τον dj Νίκο που μας ανέλαβε και έκανε την παραγωγή του δίσκου, και όσους συμμετείχαν την Κατερίνα Παράσχου, τον Γιώργο Μαυρούλη, τον Σφάλμα και τον Φρανκ. Καλλιτέχνες μπορεί να μας ακούν, να μας σέβονται αλλά δε θέλουν να βάλουν το όνομά τους δίπλα στο δικό μας για να μην χάσει άλλα. Εκεί είναι άλλη συζήτηση βέβαια για το πόσο δεχόμαστε την υποχώρηση στον εργασιακό χώρο κλπ. Εμείς δεν το δεχόμαστε αλλά μπορούμε να το κατανοήσουμε».
Εκτός από το «Δεκα» «υπάρχει το Manifesto που ήταν το 2015 , υπήρχε πιο πριν ένας δικός μου (Afaza) δίσκος, το ”Επ’ ώμου”, πιο πριν υπήρχε το Mea Culpa», «πιο παλιά ήταν δύο άλλες δουλειές, το 2011 ένας δικός μου (Retro) προσωπικός δίσκος, και το 2008 ήταν το Πρώτο Θέμα».
Συν τω χρόνο όλο και περισσότερο και εμείς ως ακροατές τους μαθαίναμε και εξοικειωνόμασταν μαζί τους και με τη μουσική τους. «Κάθε χρόνο το αγκάλιαζε όλο και περισσότερος κόσμος και αυτό άρχισε να απλώνεται». «Είναι αυτό που είπαμε και στην αρχή ότι το χιπ χοπ είναι μια μουσική δίχως ιδεολογία, οι ιδέες που θα βάλει ο καθένας είναι αυτό που έχει μέσα στο κεφάλι του. Αυτό συμβαίνει. Μπορεί κάποιοι σύγχρονοι να μιλάνε για άλλα πράγματα πυο τους προβληματίζουν ή πυο ζουν, εεμείς μιλάμε γι’α αυτά. Αυτό εισαγωγικά. Άρα μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία, ο κόσμος με τον οποίο εμείς θέλαμε να επικοινωνήσουμε δεν είχε επαφή με το χιπ χοπ, όποτε για να καταφέρει ένας κόσμος, που έχει έναν τρόπο διαφορετικό, να έρθει και να δώσει βάση στο χιπ χοπ, δεν ήταν εύκολο. Άνθρωποι που έχουνε μια άλλη εξοικείωση με τη μουσική, αυτό ήταν μια μικρή κατάκτηση δικιά μας. Αυτό που λέμε στις μεταξύ μας κουβέντες είναι πως καταφέραμε να να συμβάλλουμε έτσι ώστε ένα σημαντικό κομμάτι ανθρώπων που συμμερέχουν στα κοινά, όχι με την αστική έννοια, να έρθει σε επαφή με το χιπ χοπ.
Carthago delenda est
«Το Carthago delenda est ήταν ένα πρότζεκτ που είχε ο παραγωγός μας στο μυαλό του πολλά χρόνια, μας θεώρησε κατάλληλους να το υλοποιήσουμε και τον ευχαριστούμε πολύ, για όλη του την προσφορά και πόσο μάλλον που μας εμπιστεύτηκε αυτή την ιδέα του. Είναι εμπνευσμένο από το κομμάτι του Δήμου Μούτση και μιλά για την πτώση της Καρχηδόνας από τους Ρωμαίους. Εμείς βέβαι δεν έχουμε Καρχηδόνα να ρίξουμε, αλλά έχουμε Ρώμη πάνω από τα κεφάλια μας και σίγουρα η μεταφορά εκεί στοχεύει, στο σημερινό σύστημα. και είναι αυτό που λέγαμε, εκεί που καταλήγουν όλες οι συζητήσεις μας, στο τι ζωή έχουμε και ότι πρέπει να αλλάξει. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι το ίδιο το σύστημα , ο καπιταλισμός, Και αυτό είναι που λέει το τραγούδι μας ότι αυτός είναι που πρέπει να πέσει . για όλα αυτά που ονειρευόμαστε να ζήσουμε και δε μας αφήνει το ίδιο το σύστημα. Μετά τις πρώτες συναυλίες το είδε και ο κόσμος και το τραγούδαγε μαζί μας, πέρα από τον ωραίο ρυθμό που έχει το τραγούδι είναι και η ανάγκη του κόσμου που ταυτίζεται. Μέσα από αυτό το τραγούδι, το φωνάζει , πρέπει να πέσει. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μας όπλο και ο λόγος που κάνουμε μουσική κιόλας».
Δε διστάζουν να πουν μουσικά, με το στίχο τους ότι θέλουν τα μέσα παραγωγής «είναι ξεκάθαρο και δεν του κρύψαμε κιόλας και ποτέ. Και πλέον δεν είναι και εποχές για να χαϊδεύουμε αυτιά κιόλας.Πλέον, το σύστημα δολοφονεί, είτε από μόνο του, είτε με το μακρύ του χέρι τους φασίστες, που βρίσκονται σε άνοδο τα τελευταία χρόνια, ο καπιταλισμός τους έφερε σε αυτή τη θέση,οπότε πιο πολύ από ποτέ ας γινόμαστε ξύλινοι και ο μόνος όρκος που μπορούμε να δώσουμε για το μέλλον είναι ότι θα γινόμαστε όσο πιο ξύλινοι μπορούμε όσο μεγαλώνει το πρόβλημα. Αυτό χρειάζεται. Για να χαϊδεύουν αυτιά υπάρχουν πολλές μπάντες, δεν χρειάζεται να το κάνουμε κι εμείς. Εδώ σε αυτό που έχουμε χτίσει εμείς, και το πολεμάμε όσο μπορούμε, σε αυτό θα μείνουμε κι ας χαρακτηρίζεται κι ως ξύλινο», κι ας έχει την απήχηση που έχει, και κι ας το αγκαλιάσει ο κόσμος που πρέπει να το αγκαλιάσει. Δεν είναι για όλους, και δεν το λέμε με ελιτίστικη προσέγγιση, αλλά αντικειμενικά δεν μπορεί να αγκαλιαστεί από όλους. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα, οι συσχετισμοί, και το επίπεδο συνείδησης των ανθρώπων, » «Από την άλλη, αν καταφέρουμε αυτά που λέμε στα τραγούδια μας μετά ας εξαφανιστούμε ως μπάντα, δε θα μας ενδιαφέρει τόσο». Και κάπου εδώ το ρίξαμε στο καλαμπούρι περί σταδίων για συναυλίες και στάδια στην οικονομία.
Μαρόνησος
Για τις ανάγκες του βιντεοκλίπ βρέθηκαν στη Μακρόνησο. «Ήταν απίστευτη η εμπειρία μας το να βρεθούμε εκεί. Δεν είχαμε ξαναπάει. Σκεφτήκαμε να γυρίσουμε εκεί το βιντεοκλίπ καθώς είδαμε ότι ακόμα και από την κυβέρνηση βγαίνει προς τα έξω ότι θέλει να γίνει τουριστικός προορισμός η Μακρόνησος, κάτι που δε μας πέρασε απαρατήρητο και δεν πρέπει να περάσει από κανέναν. Είναι τόπος μαρτυρίου, τόπος αγώνα, ένας τόπος που χιλιάδες κομμουνιστές έχουν δώσει το αίμα τους για τις ιδέες και τα ιδανικό τους και αν μη τι άλλο πάνω σε αυτό το αίμα να χτίσουν μνημεία για επισκέπτες, γιατί με τρομάζει ή έννοια τουριστικός προορισμός γιατί δεν ξέρω πού μπορεί να καταλήξει Οπότε ήταν μια ευκαιρία για να δείξουμε την εγκατάλειψη του χώρου. Ποιον συμφέρει άραγε να ξεχαστεί ένα τέτοιο σύγχρονο κομμάτι της ιστορίας μας. Ήτα πραγματικό πολύ λυπηρό, αυτό που είδαμε, η εγκατάλειψη του χώρου. Στην αρχή το φοβόμασταν λίγο να πάμε να γυρίσουμε εκεί το βιντεοκλίπ, σε ένα τόσο ιστορικό μέρος. Από την άλλη, σκεφτήκαμε, ότι χρειάζεται να αναδείξουμε τα προβλήματα αυτά και τα μελλοντικά σχέδια της κυβέρνησης. Και από την άλλη αν δεν το κάναμε εμείς ποιος θ το έκανε κιόλας, γιατί πολλοί φοβούνται να ταυτιστούν. Πήγαμε στη Μακρόνησο για το βιντεοκλίπ για να την ξεχάσει ο κόσμος και κυρίως οι νέοι, Να τους θυμίσουμε ότι αυτά που συνέβησαν εκεί είναι σύγχρονο κομμάτι, δεν είναι κάτι αρχαίο, βαμμένο με πάρα πολύ αίμα για να ξεβαφτεί έτσι απλά για το κέρδος. Όσον αφορά για το τραγούδι, σίγουρα το ρεφρέν έχει να κάνει με τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη Μακρόνησο, γι’ αυτό μιλάμε και για τη θλιμμένη θάλασσα, το πώς μπορούσαν οι κρατούμενοι εκεί να αντικρίσουν τον πολιτισμό απέναντι. Αυτό είναι που μας έκανε εντύπωση. Το πόσο κοντά ήταν ο πολιτισμός, τους χώριζε η θάλασσα και τι τραβάγανε εκεί πέρα». Και το παράδειγμα των χιλιάδων Μακρονησιωτών είναι το μέτρο για τις πιέσεις που δεχόμαστε σήμερα για να κάνουμε υποχώρηση.
Σημαντική η επικαιροποίηση της ιστορικής μνήμης, ειδικά σήμερα που οι απόγονοι των βασανιστών ζητούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Στοχευμένοι και οι Rebellion Connexion, γιατί όπως λένε, και είναι και περήφανοι γι’ αυτό είναι στοχευμένες οι ιδέες τους. Η απάντησή τους είναι ο στίχος τους «φασίστες τον πούλο»
«Ξύπνα Βασίλη»
Ένα τραγούδι εμπνευσμένο από μια κλασική ελληνική ταινία με μια «αθάνατη» ατάκα, «ξύπνα Βασίλη». «Προσεγγίζουμε την ιστορία της ταινίας με μια σύγχρονη ματιά, περιγράφοντας τους ανθρώπους που όπως ο συμπρωταγωνιστής της ταινίας, περάσανε στην άλλη πλευρά (σε αυτή των αφεντικών). Και είναι πολλοί αυτοί». «Αυτούς που τιμάμε μέσα από το κομμάτι είναι αυτούς που αντέξανε και μείνανε, παρ’ όλες τις δυσκολίες»
Κλείσαμε την κουβέντα με αναφορά στις επόμενες εμφανίσεις τους. Όμως με νωπές ακόμη τις μνήμες γυρίσανε την κουβέντα πάλι στο Φεστιβάλ, όπου νιώθουν σαν να τραγουδάνε στην οικογένεοιά του«Έχουμε επιλέξει σαν μπάντα να παίζουμε σε πολιτικά φεστιβάλ κατά κύριο λόγο, συγκεκριμένα μόνο για το ΚΚΕ και όχι γιατί δε μας ζητάνε και άλλοι. Μας ζητούσαν στην αρχή, δε δεχόμασταν εμείς, γιατί έχουμε συγκεκριμένο χαρακτήρα και γραμμή που θέλουμε να περάσουμε ως συγκρότημα,. Υπάρχει μία σκέψη να γίνει μία παρουσίαση του δίσκου μέσα στο χειμώνα, σε κάποιο μαγαζί. Θα το επιχειρήσουμε. Όμως τα Φεστιβάλ είναι το αποκορύφωμα για εμάς. Και ευτυχώς παίζουμε Πέμπτη, και έτσι μπορούμε Παρασκευή και Σάββατο με όλο τον κόσμο και ζούμε τη μαγεία και από πάνω και από κάτω από τη σκηνή».
