[Είμαστε κάτι…]Επιμέλεια – Φωτογραφία: Ελπίδα Πουρναρά //
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Κώστας Καρυωτάκης
(Ελεγεία και σάτιρες)
Στη γραμμή του ορίζοντα θα δεις συχνά ήλιο, σύννεφα και κεραίες να συνωστίζονται στον ουρανό. Ανάμεσα στο μπετό. Ανάμεσα στην ανατολή και τη δύση. Υψώνονται σα γροθιές σα να ζητούν μια θέση στον ουρανό. Μια θέση στο άπειρο.
