Το πρωτάθλημα (δεν) αρχίζει…

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Η εξέ­δρα δεν πλημ­μυ­ρί­ζει, τα γκολ είναι λιγο­στά και δεν προ­κα­λούν ιδιαί­τε­ρο χαμό. Αλλά το αφιό­νι είναι πιο ισχυ­ρό από ποτέ, αφού ο κόσμος ανα­ζη­τά ένα παυ­σί­πο­νο (όπιο) απ’ την καθη­με­ρι­νή κοι­λά­δα των δακρύ­ων, με την εφή­με­ρη χαρά μιας αθλη­τι­κής νίκης, ενός τίτλου ή ενός κερ­δι­σμέ­νου στοι­χή­μα­τος που θα ρεφά­ρει τη συνο­λι­κή χασού­ρα στην πραγ­μα­τι­κή ζωή.

Ελά­χι­στοι έχουν κατα­λά­βει πάντως για­τί δεν έχει ξεκι­νή­σει το πρω­τά­θλη­μα κι ακό­μα λιγό­τε­ροι ενδια­φέ­ρο­νται για τους πραγ­μα­τι­κούς λόγους, πίσω από τα προ­σχή­μα­τα και τις επί­ση­μες ανα­κοι­νώ­σεις. Ο Στ. Κοντο­νής επι­κα­λέ­στη­κε λόγους δημό­σιας τάξης (;!) για α δικαιο­λο­γή­σει την ανα­βο­λή της πρε­μιέ­ρας, καθώς οτι­δή­πο­τε δια­φο­ρε­τι­κό θα θεω­ρού­νταν ευθεία παρέμ­βα­ση στο έργο της ΕΠΟ και παρα­βί­α­ση του αυτο­διοί­κη­τού της. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, το επί­δι­κο είναι αυτό ακρι­βώς, αν θα εκπέ­σει από το αξί­ω­μά του ο Γκιρ­τζί­κης ‑ο πρό­ε­δρος της ΕΠΟ- και ποιος θα έχει τον έλεγ­χο του παι­χνι­διού, της ομο­σπον­δί­ας, της διαι­τη­σί­ας, κτλ.

Το ζήτη­μα με άλλα λόγια, είναι αν θα ξεκι­νή­σει το πρω­τά­θλη­μα με τους ίδιους ανα­ξιό­πι­στους όρους των τελευ­ταί­ων ετών και με σημα­δε­μέ­να χαρ­τιά ή αν θα γίνει με και­νού­ρια τρά­που­λα, που ωστό­σο κανείς δεν εγγυά­ται πως θα είναι πιο καθα­ρή από την προη­γού­με­νη. Αλλά­ζουν μόνο τα κόζια και ο νικη­τής, όχι το παι­χνί­δι. Και το χορ­τά­ρι του αγω­νι­στι­κού χώρου, μοιά­ζει με τσό­χα, όπου στή­νο­νται τα αρπα­κτι­κά, για να κάνουν παι­χνί­δι και να αυξή­σουν την κάβα τους. Ενώ η πολι­τεία είναι ο ντί­λερ που μοι­ρά­ζει τα χαρ­τιά, καλεί­ται να κρα­τή­σει ισορ­ρο­πί­ες και να τους έχει όλους ευχα­ρι­στη­μέ­νους. Όλους εκτός από το κοι­νό και το μεγά­λο ασθε­νή ‑το ελλη­νι­κό ποδό­σφαι­ρο- που ψυχορ­ρα­γεί παρά τις συνε­χείς “επι­τυ­χείς” επεμ­βά­σεις της πολι­τεί­ας, τα χει­ρουρ­γεία των κορά­κων στα γήπε­δα, κτλ.

Την ίδια στιγ­μή, στη σει­σμό­πλη­κτη, γει­το­νι­κή Ιτα­λία, το πραγ­μα­τι­κό ερώ­τη­μα δεν είναι για­τί ξεκί­νη­σε το Καμπιο­νά­το, αλλά για­τί συνε­χί­ζε­ται και δεν απο­φα­σί­ζε­ται η ανα­βο­λή του, ως ελά­χι­στος φόρος τιμής και ένδει­ξη πέν­θους για τα εκα­το­ντά­δες θύμα­τα του πρό­σφα­του σει­σμού, που ισο­πέ­δω­σε ολό­κλη­ρες περιο­χές. Το ένα λεπτό σιγής που τηρεί­ται πριν τους αγώ­νες και τα μαύ­ρα περι­βρα­χιό­νια των παι­κτών μοιά­ζουν με πέπλο υπο­κρι­σί­ας, καθώς κρί­θη­κε σκό­πι­μο να τηρη­θεί πρω­τί­στως το αγω­νι­στι­κό πρό­γραμ­μα και τα τηλε­ο­πτι­κά συμ­βό­λαια, που προ­βλέ­πουν υπέ­ρο­γκες ρήτρες για την παρα­μι­κρή παρέκ­κλι­ση. Η αγω­νι­στι­κή δρά­ση του Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κου ‑που συνε­χί­στη­κε κανο­νι­κά, σα να μη συνέ­βη τίπο­τα- δεν ήταν ο θρί­αμ­βος της ζωής πάνω στο θάνα­το, αλλά η από­δει­ξη της ευτε­λούς αξί­ας της μπρο­στά στο κέρ­δος, που κινεί τα πάντα και δε συγκι­νεί­ται από τίπο­τα. The show must go on