🚩 Είναι η μνήμη μας, η ιστορία μας και πρέπει έτσι να παραμείνουν» οι μνήμες από τα λάβαρα των 100άδων πυρήνων του Τορίνου που χάθηκαν με τη διάλυση του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος.
🔺 Ο Pierluigi Teofilo, 70 ετών σήμερα, αποφάσισε να τα αναζητήσει και να τα διαφυλάξει 🔻
Στο «Regio Parco» παραμένει μόνο η μακρινή ανάμνηση των πάμπολλων “πυρήνων” του PCI.
Εξαφανίστηκαν με την κρίση μιας αριστεράς που είχε κάποτε ευρεία παρουσία στην πόλη, στην συνοικία, στη γειτονιά…
Αντίο στον 23ο «Sorelle Arduino» (αδελφές Arduino) και στις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις και συζητήσεις στα εργοστάσια και στη λαϊκή κατοικία της περιοχής.
Οι «Olga Naviganti», «De Carli», «Francesco Valentino», «Nicola Grosa» και η Manifattura Tabacchi.
Οι ΚΟΒες που πέρασαν στην ιστορία και δεν υπάρχουν πια όπως το σύνθημα στην πρόσοψη της Via Cravero, «η εργατική τάξη πρέπει να διευθύνει τα πάντα», που εξηγούσε με σαφήνεια αυτό που ο λαός αποφάσισε με την ψήφο του σε αυτό το προάστιο.
✔️ «Ένα “εξαφανισμένο” Τορίνο που δεν μπορεί όμως να ξεχαστεί», λέει ο Pierluigi Teofilo, 70 ετών, πρώην εργαζόμενος στην Ilte (ΣΣ |> Industria Libraria Tipografica Editrice SpA, μεγάλη εκδοτική -γραφιστική εταιρεία)
«Είναι μια ιστορική κληρονομιά που είναι και θα μείνει ζωντανή – Πολλοί πυρήνες (ΣΣ |> ΚΟΒες) έχουν ονόματα παρτιζάνων».
Η ιστορία της πόλης (και όχι μόνο) φυλάσσεται στο Circolo Banfo στη Via Cervino.
Εκεί υπάρχουν πολλά …βιβλία, αλλά και -κεντημένα στο χέρι- λάβαρα.
Για παράδειγμα, η σημαία του «Manifattura Tabacchi», που κυμάτιζε το 1949, από τις«sigaraie» (ΣΣ |> γυναίκες στις καπνοβιομηχανίες που δούλευαν στο χέρι), όπως γράφει το πανό με το σφυροδρέπανο.
«Τα τελευταία χρόνια, με τον Francesco Vercillo (ΣΣ |> γνωστός αντιστασιακός της περιοχής), διοργανώσαμε εκθέσεις που μίλησαν για την ιστορία της Barriera di Milano
(παρένθεση ΣΣ |>)
Αποκαλείται συχνά απλώς «Barriera» και είναι μια παλιά συνοικία του Τορίνο -στο 6ο διαμέρισμα / Circoscrizione 6, που βρίσκεται περίπου 1,5 χλμ. βόρεια του ιστορικού κέντρου της πόλης και ήταν μια λαϊκή περιοχή κατεξοχήν προλεταριακή – εργατική συνοικία.
Σήμερα τίποτε σχεδόν δεν έχει απομείνει, οι διαβόητοι δρόμοι -που «είχαν τη δική τους ιστορία» με τα συνθήματα που άντεξαν πάνω από 60 χρόνια «εκσυγχρονίζονται» με γρήγορους ρυθμούς.
Παλιές αποθήκες και ιστορικά κτίρια μεταμορφώνονται σε στούντιο και εργαστήρια, ενώ ο λευκός χώρος του Museo Ettore Fico φιλοξενεί εκθέσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις, που δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορία του.
Στο πλαίσιο «έργων ανάπλασης» ευρείας κλίμακας, κατασκευάζονται σύγχρονα κτήρια και οι δρόμοι είναι γεμάτοι με καφετέριες και πιτσαρίες.
(ΣΣ |> Η Fiat Grandi Motori ήταν τμήμα της Fiat για την κατασκευή κινητήρων ντήζελ για κάθε εφαρμογή, ιδίως για βιομηχανική και θαλάσσια χρήση, που λειτούργησε από το 1923 έως το 1966 με καταγεγραμμένα στοιχεία από το 1884, όταν στην περιοχή Barriera di Milano του Τορίνο άρχισαν οι δραστηριότητες των μηχανολογικών εργαστηρίων Michele Ansaldi για την κατασκευή εργαλειομηχανών που απασχολούσαν περίπου 300 εργαζόμενους υψηλής ειδίκευσης)
«Είναι αυτά αναπόσπαστα κομμάτια της ιστορίας της συνοικίας», εξηγεί ο Teofilo, επικεφαλής του ANPI στην περιοχή, ο οποίος με την πάροδο του χρόνου έχει συλλέξει πάνω από τριάντα σημαίες και λάβαρα.
Είναι αυτά που κυμάτιζαν μπροστά στα εργοστάσια και στις πορείες της Πρωτομαγιάς.
Σύμβολα περηφάνιας για την ύπαρξη κομμουνιστών ακόμα και σε εκείνες τις φάμπρικες και τις επιχειρήσεις όπου δεν ήταν πάντα εύκολο να υπάρχεις.
Ορισμένα από αυτά τα εργοστάσια έχουν κλείσει και κατεδαφιστεί και, σαν για ειρωνεία, παραμένουν τα κομμουνιστικά λάβαρα που θυμίζουν την ύπαρξή τους. Όπως στην περίπτωση του Ceat Gomme, Ceat Cavi di Settimo ή Filatura Bona. «Οι σημαίες τους είναι ποτισμένες με τον ιδρώτα των εργαζομένων», σχολίασε ο Pierluigi.
Με την κρίση στο κόμμα πολλά κατέληξαν σε κακό χάλι, όταν διαλύθηκε ο σώζων εαυτόν σωθήτω: Πολλές σημαίες έχουν εξαφανιστεί: μερικές έχουν γίνει καρικατούρες ή κουβέρτες για σκύλους…
Ευτυχώς, όμως όχι όλες. Όπως και εκείνη του ’52 με τη γραφή «Όχι στον γερμανικό επανεξοπλισμό». .
Ή το μπλε λάβαρο, που κεντήθηκε από 68 προλετάριες το ’48, με ένα περιστέρι και μια ευχή: «Θέλουμε διακαώς την ειρήνη, γι’ αυτό έξω οι Αμερικανοί από την Ιταλία». Ή αυτή των δημοτικών υπαλλήλων του τμήματος “Elvira Pajetta” του ’64.
Χάρη στις πολλές σημαίες που «γύρισαν στο σπίτι» στόμα με στόμα καταφέραμε να βρούμε κάτι που θεωρούσαμε χαμένο για πάντα. Ακόμα και στις ντουλάπες των συντρόφων από τα παλιά ή των απογόνων τους που σε μερικές περιπτώσεις δεν ήθελαν να αποχωριστούν.
Κάνουμε μια έκκληση – λένε από το «Banfo». Όποιος έχει μια σημαία, όχι μόνο του PCI, να μας την φέρει. Αποτελεί κληρονομιά όλων».
Μερικές φορές ίσως κυματίσουν όπως στο «Good Bye, Lenin!».
🚩 Αλλά και στις κηδείες των παρτιζάνων – βετεράνων του αγώνα
Πολλοί, πριν πεθάνουν, έχουν εκφράσει την επιθυμία να τους θυμούνται με τη σημαία και τα λάβαρα της ΚΟΒας -να κυματίζει γι’ αυτούς η κόκκινη σημαία για στερνή φορά.
