Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
«Απαιτώ να έχω και να εξασκώ όλα τα ατομικά μου δικαιώματα. Δεν μπορεί κανένας να μου βάζει περιορισμούς, να μου καθορίζει τι θα κάνω και πώς θα το κάνω. Διεκδικώ να είμαι ελεύθερος, να έχω δική μου βούληση και κανένας να μην αποφασίζει τι είναι καλό για μένα…»
Κακόμοιρε φίλε μου, πόσο λάθος είσαι. Πόσο βαθιά έχει η αστική ιδεολογία επηρεάσει την αντίληψή σου, για τα ατομικά σου δικαιώματα και τις προσωπικές σου ελευθερίες! Φωνάζεις και διεκδικείς κάτι, το οποίο και συ ο ίδιος, δεν το αποδέχεσαι.
Εσύ δεν είσαι που διαμαρτύρεσαι για τα «φακελάκια» που παίρνουν μερικοί γιατροί; Μα αυτοί οι γιατροί ισχυρίζονται ότι, είναι δικαίωμά τους να «αμείβονται» καθ΄ υπέρβασιν για τις υπηρεσίες που προσφέρουν.
Εσύ δεν είσαι που αγανακτείς με τους βιαστές και τους παιδεραστές; Μα εκείνοι θεωρούν ότι, είναι δικαίωμά τους να ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους ορέξεις με τον καταδικαστέο τούτο τρόπο.
Εσύ δεν είσαι που σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, όταν ο άλλος παραβιάζει το «STOP» και σε τρακάρει ή που παραβιάζει τους ερυθρούς σηματοδότες και ξεκληρίζει ολόκληρες οικογένειες; Αλλά με την λογική την δική σου, αυτοί οι άνθρωποι εξασκούν το ατομικό τους δικαίωμα στον τρόπο οδήγησης που επιλέγουν.
Εσύ δεν είσαι που καταδικάζεις τις κλοπές, την κακοποίηση των ζώων ή την οικολογική καταστροφή από τις βιομηχανίες; Μα σύμφωνα με σένα, πρέπει να έχουν την ελευθερία να τα κάνουν.
Εσύ δεν είσαι που όταν το παιδί σου πέσει στην μάστιγα των ναρκωτικών, ωρύεσαι ενάντια στους εμπόρους ηρωίνης και κόκας; Σκέφτηκες όμως ότι το παιδί σου απλά εξάσκησε το «ατομικό δικαίωμα» να κάνει χρήση, ή ότι ναρκέμποροι θεωρούν αυτονόητη την «ελευθερία τους» για την παραγωγή και την διακίνηση;
Εσύ δεν είσαι που κλαις όταν χάνεις το σπίτι σου σε πλειστηριασμό, που αρρωσταίνεις όταν σε απολύουν από την εργασία σου, που διαμαρτύρεσαι επειδή μειώθηκε ο μισθός σου; Μα οι τράπεζες και οι εργοδότες έχουν κάθε δικαίωμα (και μάλιστα νόμιμο) να το κάνουν.
Φίλε μου μήπως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτείς αυτά που θεωρείς ατομικά «δικαιώματα και ελευθερίες»; Μήπως θα πρέπει να τα βάλεις σε διαφορετικά πλαίσια και να τα εντάξεις μέσα στο «συλλογικό δικαίωμα» και την «συλλογική ελευθερία»;
Είναι δυνατόν να θεωρείς ότι θα εξασφαλίσεις την υγεία σου, την μόρφωσή σου, την εργασία σου, την στέγη σου, όταν η υπόλοιπη κοινωνία θα τα στερείται; Και να τα καταφέρεις για κάποιο διάστημα, σίγουρα στην πορεία θα τα χάσεις, επειδή, αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς στο επίπεδο που βρίσκεται ολόκληρη η κοινωνία.
Το βρίσκεις σωστό να κυκλοφορούν κάποιοι ανάμεσά μας με Ηπατίτιδα, Χολέρα, και άλλες μολυσματικές ασθένειες, αρνούμενοι να λάβουν θεραπεία ή να εμβολιαστούν, διαλαλώντας ότι εξασκούν τις ατομικές τους ελευθερίες και τα δημοκρατικά τους δικαιώματα; Όταν η « ατομική τους ελευθερία» έρχεται σε αντίθεση με την «συλλογική ελευθερία»;
Φίλε μου, ποτέ δεν θα έχεις πραγματικά προσωπική ελευθερία όταν το σύνολο της κοινωνίας θα την στερείται.
Η θεοποίηση των «ατομικών δικαιωμάτων» και των «προσωπικών ελευθεριών» από την αστική ιδεολογία σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αφαίρεσή τους από το σύνολο της κοινωνίας, η καταπάτηση των συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Για να έχεις σίγουρα εξασφαλισμένη την τροφή ή την στέγη τόσο για σένα όσο και για τα παιδιά σου, θα πρέπει να είναι εξασφαλισμένα για το σύνολο της κοινωνίας. Για να είσαι σίγουρος ότι θα έχεις για πάντα εξασφαλισμένη την ιατροφαρμακευτική σου περίθαλψη, θα πρέπει αυτή να είναι εξασφαλισμένη για όλους. Το ίδιο ισχύει για την εργασία, την οδική ασφάλεια, την προστασία του περιβάλλοντος, για κάθε πτυχή της ζωής μας.
Και όσο θα καλυτερεύουν οι συνθήκες για το σύνολο της κοινωνίας, τόσο θα καλυτερεύουν και για σένα.
Περισσότερες ελευθερίες για το σύνολο; περισσότερες και οι ατομικές σου ελευθερίες.
Αυξάνονται τα συλλογικά δικαιώματα; αυξάνονται και τα ατομικά σου δικαιώματα.
Είναι τόσο απαραίτητο στις μέρες μας να εφαρμοστεί σε όλους τους τομείς αυτή η αρχή της προλεταριακής ιδεολογίας, η ένταξη δηλαδή του ατομικού στο συλλογικό, που και η ίδια η αστική τάξη αναγκάζεται να την εφαρμόσει (αποσπασματικά και επιλεκτικά, ή και με αντιδραστικό τρόπο), δημιουργώντας κανόνες που αφορούν το σύνολο.
Μην ρωτάς λοιπόν: «Έχω δικαίωμα»;
Το σωστό ερώτημα είναι: «Έχουμε δικαιώματα»;
Αλλά για να τα εξασφαλίσουμε αυτά, είναι απαραίτητο να εντάξουμε τα προσωπικά και ατομικά μας δικαιώματα και ελευθερίες, μέσα στα συλλογικά. Με άλλα λόγια θα πρέπει να διεκδικήσουμε μιαν άλλη κοινωνία, μια κοινωνία ανθρώπινη.
Να καταστρέψουμε αυτό το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα και να οικοδομήσουμε μια σοσιαλιστική – κομμουνιστική κοινωνία!
