Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Με τίτλο «Οι μεν της καταστάσεως οι δε της αντιστάσεως» (από ποιητική ρήση του Ντίνου Χριστανόπουλου) ο συγγραφές Χρήστος Χωμενίδης γράφει στα ΝΕΑ (19/12) σχετικά με το ζήτημα του ότι «πόσες και πόσες μετριότητες δεν έκαναν λαμπρή καριέρα στην τέχνη και στο πνεύμα προσδεδεμένοι στη μία ή στην αντίθετή της ιδεολογία ; »
Για να στηρίξει όμως τις απόψεις του πραγματοποιεί και ένα ατόπημα, δείγμα των ευρύτερων ιδεολογικών του προσανατολισμών…
Αναφέρει το παράδειγμα δύο ανθρώπων. Του Σπύρου Μελά (που ξεκίνησε από «σοσιαλιστής» και «κατήντησε επί Κατοχής δωσίλογος» και του Γιάννη Ρίτσου:
Γράφει χαρακτηριστικά λοιπόν: «…Τέτοια ποιητική ιδιοφυία, τέτοιος ωκεανός έμπνευσης, γενιές είχε να φανεί στην ελληνική γλώσσα. Τι το ‘θελε ο Ρίτσος του «Επιταφίου», της «Ρωμιοσύνης» , της «Σονάτας του Σεληνόφωτος», να γράφει ρέκβιεμ για τον Στάλιν; Να στηθοδέρνεται για εκείνον που «με το όνομά του ανοίγει η Ιστορία τις πύλες της στον Άνθρωπο»; Είχαν συμβεί οι δίκες της Μόσχας. Μπορούσε ο Ρίτσος με το οξύτατο βλέμμα του να διακρίνει την τυραννία, την απάτη, όπως την είχε διακρίνει καταδείξει ο Τζωρτζ Οργουελ στη «Φάρμα των Ζώων» και στο «1984». Μα το’χε πείσμα να μένει πιστός σε εκείνους οι οποίοι πρόδιδαν την πίστη του».
Ο Γιάννης Ρίτσος , «Ποιητής της Ρωμιοσύνης» έγραψε για το λαό, για τις αγωνίες, τους πόθους και τους αγώνες του. Έγραψε και άλλα ποιήματα που ίσως τα «ξεχνά» ο αρθρογράφος όπως : Για τον Νίκο Ζαχαριάδη, για τον Νίκο Μπελογιάννη, «Τα παιδιά της ΚΝΕ» και τόσα άλλα που και αυτά ήταν εξίσου στρατευμένα στη μεγάλη υπόθεση της απελευθέρωσης των εργαζόμενων από τα καπιταλιστικά δεσμά, προβάλλοντας παράλληλα «τους δικούς μας Χριστούς/ τους δικούς μας Αγιους».
Ο Γιάννης Ρίτσος ποτέ δεν έκρυψε την ιδεολογία του, την τιμή να είναι μέλος του ΚΚΕ μέχρι τον θάνατο του, κάτι για το οποίο το αστικό κράτος τον «αντάμειψε» με πολύχρονες φυλακές και εξορίες.
Αυτό ακριβώς είναι που πραγματικά «ενοχλεί» τον αρθρογράφο που καταφεύγει σε πρωτόγονο αντικομμουνισμό, «ψέγοντας» τον ταυτόχρονα γιατί δεν μελέτησε Οργουελ…
Τον ενοχλεί δηλαδή ότι ο Γιάννης Ρίτσος δεν «μπήκε στα δικά του μέτρα» παραμένοντας σε όλη του τη ζωή με τη δράση και με το έργο του «Σταθερά της «αντιστάσεως» και ποτέ της «καταστάσεως»!
