Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Άσε τον ήλιο να μπει απ’ τις ραγισματιές…» (Στον Θάνο Ανεστόπουλο)

Γρά­φει ο Οικο­δό­μος //

Η πρό­ο­δος της ιατρι­κής επι­στή­μης τού επέ­φε­ρε καί­ρια πλήγ­μα­τα τα τελευ­ταία χρό­νια, κάνο­ντας πολ­λές από τις μορ­φές του να είναι δυνα­τόν να ελεγ­χθούν και κάποιες ακό­μα και να θερα­πευ­τούν, ειδι­κά αν δια­γνω­στούν σε πρώ­ι­μο στά­διο. Παρ’ όλ’ αυτά, ακό­μα και σήμε­ρα, πολ­λοί φοβού­νται και να προ­φέ­ρουν τη λέξη «καρ­κί­νος».

Η διά­γνω­ση του καρ­κί­νου προ­κα­λεί στον ασθε­νή έντο­να και, κάποια από αυτά, πρω­τό­γνω­ρα συναι­σθή­μα­τα. Οι ειδι­κοί κατα­γρά­φουν πως στις περισ­σό­τε­ρες των περι­πτώ­σε­ων τα συναι­σθή­μα­τα αυτά έχουν αρνη­τι­κό πρό­ση­μο (άρνη­ση για κάθε τι θετι­κό και αισιό­δο­ξο, μονα­ξιά, κλεί­σι­μο στον εαυ­τό του, ενο­χές, θλί­ψη, φόβο για το θάνα­το κ.ά.) και τα χαρα­κτη­ρί­ζουν ως φυσιο­λο­γι­κές αντι­δρά­σεις σε μια τόσο σημα­ντι­κή αλλα­γή στην ανθρώ­πι­νη ζωή.

Όσοι βίω­σαν τον Γολ­γο­θά του καρ­κί­νου ως πάσχο­ντες αλλά και ως πρό­σω­πα που στά­θη­καν δίπλα σε ασθε­νείς, μπο­ρούν να βεβαιώ­σουν πόσο επη­ρε­ά­ζο­νται οι οικο­γε­νεια­κές σχέ­σεις και οι σχέ­σεις με τους φίλους και τον κοι­νω­νι­κό περί­γυ­ρο· πόσο οι άνθρω­ποι, ένθεν κακεί­θεν, αλλά­ζουν ταυ­τό­χρο­να με την ψυχο­λο­γία τους και δεί­χνουν κάτω από τις νέες συν­θή­κες το αλη­θι­νό τους πρό­σω­πο, που συχνά μπο­ρεί να ξαφ­νιά­ζει ακό­μα και τους ίδιους, δυσά­ρε­στα ή και ευχάριστα.

Ευχά­ρι­στα; Ναι, υπάρ­χουν και άνθρω­ποι που το πρώ­το σοκ στο άκου­σμα της διά­γνω­σης ακο­λου­θεί μια μετα­στρο­φή, προς το θετι­κό­τε­ρο, του τρό­που που μέχρι εκεί­νη τη στιγ­μή αντι­με­τώ­πι­ζαν τη ζωή. Η ασθέ­νεια γίνε­ται αφορ­μή να επα­να­προσ­διο­ρί­σουν όχι απλά την καθη­με­ρι­νό­τη­τά τους (που έτσι και αλλιώς δεν θα είναι όπως πριν), αλλά και τις προ­τε­ραιό­τη­τές τους, ή ακό­μα και αρχές και αξί­ες που υιο­θε­τού­σαν μέχρι εκεί­νη τη στιγμή.

Υπάρ­χουν άνθρω­ποι που νιώ­θουν την ανά­γκη να το μοι­ρα­στούν, φωτί­ζο­ντας στους συναν­θρώ­πους τους τις αθέ­α­τες πλευ­ρές της νέας πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που βιώ­νουν, παίρ­νο­ντας κου­ρά­γιο οι ίδιοι και δίνο­ντας βοή­θεια σε αυτούς που βρί­σκο­νται σε ανά­λο­γη θέση. Η αντα­νά­κλα­ση αυτών των προ­θέ­σε­ων απο­χτά μεγα­λύ­τε­ρο βελη­νε­κές όταν οι προ­α­να­φε­ρό­με­νοι είναι άνθρω­ποι που λόγω της δου­λειάς ή της ιδιό­τη­τάς τους είναι ανα­γνω­ρί­σι­μοι στο πλα­τύ κοι­νό και με τον έναν ή τον άλλον τρό­πο το επηρεάζουν.

Πρό­σφα­τα ο τρα­γου­δο­ποιός και ποι­η­τής Θάνος Ανε­στό­που­λος, ιδρυ­τι­κό μέλος της αγα­πη­μέ­νης μπά­ντας «Διά­φα­να Κρί­να», με ανάρ­τη­σή του στο facebook ανα­κοί­νω­σε ότι πάσχει από «μετα­στα­τι­κό καρ­κί­νο των οστών». Νιώ­θο­ντας την ανά­γκη να το μοι­ρα­στεί με τους γνω­στούς και άγνω­στους φίλους του που τον νοιά­ζο­νται και τον αγα­πούν, επι­ση­μαί­νει θετι­κά και αρνη­τι­κά στοι­χεία και κατα­στά­σεις που καλεί­ται να αντι­με­τω­πί­σει και στέλ­νει παράλ­λη­λα μήνυ­μα ζωής και αισιο­δο­ξί­ας ότι ο καρ­κί­νος δεν είναι ανίκητος.

anestopoylos1

Μηνύ­μα­τα σαν αυτό απο­βαί­νουν λυτρω­τι­κά για τον πάσχο­ντα (όταν ένα πρό­βλη­μα το μοι­ρα­ζό­μα­στε με περισ­σό­τε­ρες πλά­τες το βάρος που μάς ανα­λο­γεί μειώ­νε­ται) και λει­τουρ­γούν σαν δρο­σε­ρό αερά­κι αισιο­δο­ξί­ας στους απο­δέ­κτες τους. Κάτι που ως κοι­νω­νία το έχου­με μεγά­λη ανά­γκη σήμε­ρα που στο βωμό της «κρί­σης» λαβώ­νο­νται ιδα­νι­κά και γκρε­μί­ζο­νται αξί­ες που λει­τουρ­γού­σαν δια­χρο­νι­κά ως αντί­βα­ρο στο μαρα­σμό και φυτώ­ριο ελπί­δας για τις πολυ­πό­θη­τες καλύ­τε­ρες μέρες.

Σε μια κοι­νω­νία όπου η υγεία και η περί­θαλ­ψη είναι εξ ορι­σμού προ­νό­μια των γεμά­των πορ­το­φο­λιών, τα τελευ­ταία χρό­νια και με πρό­φα­ση την «κρί­ση», η δίψα για ζωή εγκλω­βί­ζε­ται στα τεί­χη που υψώ­νει η σκλη­ρή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αυτή που έχει επι­κρα­τή­σει να απο­κα­λεί­ται στις μέρες μας «ρεα­λι­σμός» και έχει να κάνει με την απο­δο­χή, από το σύνο­λο σχε­δόν της κοι­νω­νί­ας, ως φυσι­κών των φαι­νο­μέ­νων που συν­θέ­τουν τη μισο­ζωή και εκτός των άλλων επι­βα­ρύ­νουν τη σωμα­τι­κή και ψυχι­κή υγεία των ανθρώπων.

Ο έτσι κι αλλιώς επώ­δυ­νος Γολ­γο­θάς που καλεί­ται ν’ ανε­βεί ο ασθε­νής, γίνε­ται σήμε­ρα ακό­μα πιο δυσκο­λο­διά­βα­τος. Και είναι πραγ­μα­τι­κά οξύ­μω­ρο ότι την επο­χή που η ιατρι­κή επι­στή­μη και η εξέ­λι­ξη της τεχνο­λο­γί­ας κάνουν θαύ­μα­τα καθι­στώ­ντας ιάσι­μες πολ­λές μορ­φές καρ­κί­νου, να γίνο­νται ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ροι οι άνθρω­ποι που μένουν απο­κλει­σμέ­νοι στα τεί­χη του «ρεα­λι­σμού».

Όσο κλει­νό­μα­στε στον εαυ­τό μας θεω­ρώ­ντας τον το «κέντρο του κόσμου», όσο παρα­συ­ρό­με­νοι από την κυνι­κή και αδυ­σώ­πη­τη καθη­με­ρι­νό­τη­τα, μεγε­θύ­νου­με τις δυσκο­λί­ες και τα προ­βλή­μα­τά μας, απο­δε­χό­με­νοι παράλ­λη­λα ως νομο­τε­λεια­κή τη θέση μας πίσω από το ατο­μι­κό μας μαγκά­νι, παρα­βλέ­που­με στην ουσία πόσο ακρι­βό και σπου­δαίο είναι το δώρο της ζωής.

«Αν φόβοι σέρ­νουν τυφλά την καρ­διά σου
γίνε φωτιά και όρμη­σε προς την ανηφοριά
Αν θεία μοί­ρα σου ανοί­γει πληγές
άσε τον ήλιο να μπει απ’ τις ραγισματιές…»

Η ζωή μας είναι μονα­δι­κή και μάς ανή­κει. Όταν μοι­ρα­ζό­μα­στε απο­χτά νόη­μα και σκο­πό. Όταν πια­νό­μα­στε χέρι με χέρι γινό­μα­στε πιο δυνα­τοί. Αξί­ζει να δώσου­με όσες μάχες χρεια­στεί για να την διεκ­δι­κή­σου­με και να την κάνου­με καλύ­τε­ρη. Δεν μας δόθη­κε για πάντα.

ΥΓ. Ο Θάνος είναι ήδη νικητής.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο