Σήμερα παρουσιάζουμε 5 ποιήματα της Δέσποινας Κουτούφαρη.
Η Δέσποινα Κουτούφαρη γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από την Ικαρία. Είναι ζωγράφος με πολλές εκθέσεις στο ενεργητικό της. Έργα της βρίσκονται σε δημόσια μουσεία στην Ελλάδα , αλλά και σε δημοτικές και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γράφει ποιήματα από πολύ μικρή , αλλά και άλλα είδη πεζού λόγου, όπως παραμύθια και μυθιστόρημα. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Εταιρίας Λόγου και Τέχνης ενώ ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό «Ικαριακά» και στην ανθολογία Ικάριων ποιητών.
Δύναμη που χάνεται
Η δύναμη θαρρώ πως μου
τελειώνει
μα το βουνό μεγάλο, ανηφορικό
και είμαι μόνο στην αρχή του.
Αν μείνω εδώ δεν θα προλάβω την
ανατολή
μα κι αν ανηφορίσω δεν ξέρω
αν θα φτάσω ποτέ στην κορυφή.
Εκεί που όλα πια θα ’χουν τελειώσει
που της μοίρας το δύσκολο μονοπάτι
θα ’χω διαβεί
που σε ψηλό βουνό μου το ’χει βάλει
τα πόδια μου βαριά να περπατούν
από τον πόνο
και κάθε βήμα μου όλο και πιο αργό
κι αδύναμο να είναι.
Μα του βουνού την άφταστη κορυφή
θα πρέπει να αγγίξω
αλλιώς δεν θα ’χει λυτρωμό
το πεπρωμένο που μου όρισε
και το βουνό πιο κοφτερό
και αδιάβατο θα γίνει
κι η κορυφή του μες στα σύννεφα
θα κρύβεται
να μου θυμίζει πως εκεί
πρέπει να κοιτώ
κι όχι να μετρώ τη δύναμη
που χάνεται.
Θάλασσα ιδεών
Δεν είναι οι λέξεις που μπαίνουν
Στη σειρά
Είναι οι σκέψεις, οι μεγαλειώδεις
Συλλήψεις
Που θέλουν να γίνουν λέξεις
Μα εκείνες είναι τόσο μικρές
Που θέλει ο τεχνίτης τους να
Είναι τρανός και μέγας
Να είναι ο ιππότης που θα τις
Τιθασεύσει και θα τις
Κάνει όνειρο
Και θα τις κάνει θάλασσα
Να κολυμπήσουν όλοι εκείνοι
Που διψασμένοι για τη δροσιά
Των ιδεών
Θα βουτήξουν βαθιά μέσα
Στον απύθμενο ωκεανό για
Ν’ αγγίξουν την συγκίνηση
Και τη χαμένη αγάπη
Για το μεγάλο, για το ατελείωτο
Για το αιώνιο
Ν’ αγγίξουν τη ζωή μέσα
Από εκείνον
Τον μεγάλο μαέστρο της
Ορχήστρας των λέξεων
Τον καλύτερο απ’ όλους
Τον πρώτο απ’ όλους
Που πίσω του ακολουθούν
Μυριάδες
Μα εκείνος έχει στραμμένο
Το βλέμμα του
Στον ουρανό.
Ήρθε μαζί με την ομίχλη
Ήρθε μαζί με την ομίχλη και
έφυγε πάλι μ’ αυτήν.
Ήταν σαν μορφή, σαν σκιά γεννημένη
απ’ το φεγγάρι κι απ’ του ήλιου
την τελευταία αχτίδα.
Ήταν εσύ, ήταν εγώ, ήταν όλοι.
Ήρθε μαζί με την ομίχλη,
μ’ ένα μεγάλο δάκρυ στο
σκιερό της σώμα.
Νόμιζα ότι θα πνιγώ μέσα σ’ αυτό,
ότι θα κλάψω μαζί της,
ότι θα τυλιχτώ με τη σκιά της.
Όμως εκείνη κατάλαβε ότι
φοβόμουν.
Μάζεψε το μουσκεμένο σάλι της
και χάθηκε μαζί με την ομίχλη.
Μόνο μία στάλα απ’ το δάκρυ της
έμεινε χαραγμένη πάνω σε μια πέτρα
να με περιμένει να την συναντήσω,
να μου θυμίζει ότι κάποτε
θα ξαναγυρνούσε.
Ρυτίδες του χρόνου
Ρυτίδες του χρόνου
παγίδες της ζωής
το πέρασμα μικρό
μια ανάσα ευτυχίας
στα χείλη πεταλούδας
δρόμος πάνω από
μνήματα δευτερολέπτων.
Ακούστηκε ο ήχος της θλίψης.
Μην πλησιάζετε
υπάρχει κίνδυνος κατολίσθησης.
Εδώ είναι το τέλος της γιορτής
τώρα μπορείτε να γελάσετε.
Πήγαινέ με
Πήγαινέ με εκεί που
η άνοιξη είναι πάντα
δυνατή
τις μυρωδιές της ευτυχίας
να μυρίσω
μέσα στη λήθη για λίγο
του μυαλού να βυθιστώ
να κολυμπήσω σε αόρατους
ουρανούς
μέχρι το χέρι της ανάμνησης
να με τραβήξει πάλι πίσω
κι εχθρούς και φίλους να
αντικρύσω μονομιάς
περπατητής να γίνω πάλι
της ζωής
μέχρι ο θάνατος να σηκωθεί
απ’ το κούρνιασμά του
κι απ’ το σκοτάδι του
στο φως ν’ αναρριχηθεί
και σταγόνες απ’ το αίμα του
να στάξει στο δικό μου.
Η ζωή δεν πολεμάει με
στοιχειωμένους δράκους
αλλά με ψεύτικες υποσχέσεις.
Η στήλη «Νέοι Δημιουργοί» θα φιλοξενεί μία φορά τη βδομάδα ποιήματα ή διηγήματα νέων δημιουργών και όχι μόνο. Προϋπόθεση, να μην έχουν δημοσιευτεί σε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο και φυσικά σε βιβλίο.
Φιλοδοξία μας είναι, στις αρχές του 2016 να εκδοθεί μια συλλογή ποιημάτων (και αντίστοιχη διηγημάτων) που θα ανθολογηθούν από αυτά που θα φιλοξενήσουμε.
Μπορείτε να στέλνετε τη συμμετοχή σας, μαζί με ένα μικρό βιογραφικό, στο e-mail του περιοδικού: [email protected]
