Στις 14 Σεπτεμβρίου πεθαίνει στη Μόσχα ο κομμουνιστής ηθοποιός και πολιτικός πρόσφυγας Αντώνης Γιαννίδης.
Ο Αντώνης Γιαννίδης δεν ήταν μια μεγάλη φυσιογνωμία της θεατρικής σκηνής, ήταν μαζί και ένας καθολικός διανοούμενος. Ανάμεσα στις μεγάλες φυσιογνωμίες που λάμπρυναν – και 
λαμπρύνθηκαν ταυτόχρονα – με τη συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση και στους αγώνες του λαού. Γι’ αυτό και κατέχει ξεχωριστεί θέση στην καρδιά και στη μνήμη όσων εμπνέονται και μάχονται για την κοινωνική αλλαγή.
Εξοχος ηθοποιός, συνεπής αγωνιστής, βαθιά καλλιεργημένος, ιδεολόγος, καλλιτέχνης, πραγματικός άνθρωπος. Έτσι τον περιγράφει ο Δημήτρης Ραβάνης που τον είχε δάσκαλο και συμμαχητή.
Ο Αντώνης Γιαννίδης (Αντώνης Ιωαννίδης) γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1901, έκανε τα πρώτα καλλιτεχνικά του βήματα το 1922 στη «Δραματική Σχολή Κωνσταντινουπόλεως» κοντά στον Αιμίλιο Βεάκη, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής και σκηνοθεσίας στο Παρίσι και το 1926 ήρθε στην Αθήνα.
Την δεκαετία του ’30 συνεργάστηκε κυρίως με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη πρώτα, μετά με τον θίασο Αλίκης – Κ. Μουσούρη και με τον Κάρολο Κούν.
Ο Αντώνης Γιαννίδης στο έργο του Αλεξάντερ Καρνετσούκ «Μακάρ Ντουμπράβα»
Στα χρόνια της Κατοχής συμμετέχει στο ΕΑΜ και μετά την Απελευθέρωση στο θίασο «Ενωμένων Καλλιτεχνών», που συνέχισε την προσπάθεια του ΕΑΜικού «Λαϊκού Θεάτρου». Το 1947 ξαναγυρνά για λίγο στο Παρίσι και στη συνέχεια περιοδεύει με ερασιτεχνικό θίασο (Αλέξης Πάρνης Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής κά) στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας. Το 1948 – ’49 επιστρέφει στην Ελλάδα, όπου μάχεται στο πλευρό του ΔΣΕ και ορίζεται υπεύθυνος του Καλλιτεχνικού Συγκροτήματος.
Εκεί, στο Βίτσι, στα 2.000 μέτρα «Το συγκρότημα πάντα τραγουδούσε με επικεφαλής τον Αντώνη, για τη συμφιλίωση με τα χωνιά κοντά κοντά στις αντικρινές θέσεις ‘’των άλλων’’.
Συναδέλφωση, αντάρτες, φαντάροι, φτάνει ο πόλεμος, το αίμα, η σκλαβιά για να λάμψει για πάντα στη γη μας δημοκρατία, ειρήνη, λευτεριά!…
Και οι άλλοι, απ’ αντίκρυ, απαντούσαν με όλμους»
Ακολουθεί η πολιτική προσφυγιά στην ΕΣΣΔ, όπου το Μάρτη του 1951 ορίζεται διευθυντής στο «Κεντρικό Συγκρότημα του Θιάσου Πολιτικών Προσφύγων» με σκηνοθέτη τον Γιώργο Σεβαστίκογλου. Από το 1956 και μέχρι το θάνατό του, το 1968, εργάστηκε ως ραδιοφωνικός εκφωνητής στη Μόσχα.
