Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος: «Αποκαθήλωση ή προδοσία;»

Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //

Σήμερα το Ατέχνως ταξιδεύει σε διαφορετικά ποιητικά μονοπάτια σε σχέση με το συνηθισμένο, παρουσιάζοντας τον ποιητή Κωνσταντίνο Καραγιαννόπουλο.

Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1989. Ασχολείται με την δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση ενώ είναι εκδότης του λογοτεχνικού και πολιτιστικού περιοδικού Αλλιώς. Επίσης, κείμενά του, ποιήματα και λογοτεχνικές κριτικές, έχουν φιλοξενηθεί στα περιοδικά dailygoal.gr, vakxikon.gr, bibliotheque.gr, Θράκα και Κουκούτσι.

Ο ποίηση του, τολμηρή και θαρραλέα, ασχολείται με το πανανθρώπινο φαινόμενο του έρωτα και της αγάπης. Διεκδικεί τη δυνατότητα να αποκαθηλώνει με την πρώτη ευκαιρία το ξεπεσμένο είδωλο του αισθήματος του ή και να προδώσει, με τον δικό του τρόπο, αυτόν που πρώτος πρόδωσε την αγάπη του. Αλλά κατά βάθος δεν είναι εκδικητική ποίηση – ο ποιητής δεν θέλει να τιμωρήσει το υποκείμενο της αγάπης του αλλά αντίθετα, να του υποδείξει ένα διαφορετικό δρόμο προσέγγισης ή επικοινωνίας. Κι όταν στο τέλος, όλοι και όλες θα έχουν ξεχάσει τον σύντροφο, τον φίλο, τον εραστή, τότε ο ποιητής θα είναι εδώ για να τον υποδεχτεί ξανά. Αποκαθαρμένο από τα προβλήματα και τους δισταγμούς που μπορεί να είχε.

Η λυτρωτική αγάπη, η σεξουαλική επιθυμία, ο πόνος, η απογοήτευση αλλά ακόμα και ο θάνατος είναι θέματα που έχουν σταθερή παρουσία στην ποίηση του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου. Κι εδώ μας θυμίζει την περίπτωση της Βρετανίδας θεατρικής συγγραφέως, Sarah Kane (1971-1999), χωρίς τη βιαιότητα της. Αλλά η ποίηση του αν και μοιάζει δεν είναι ούτε καταθλιπτική, ούτε χωρίς ελπίδα. Είναι απλά μελαγχολική. Βασικότερος στόχος της να αγαπήσει και να την αγαπήσουν χωρίς εμπόδια και προκαταλήψεις. Όπως δήλωνε κι η Sarah Kane για τα θεατρικά της έργα, που ενόχλησαν για τα καλά τον βρετανικό καθωσπρεπισμό και την αστική υποκρισία της χώρας της στη δεκαετία του ’90, «[…] Δεν υπάρχει τίποτα πιο αισιόδοξο, πιο ελπιδοφόρο από το να δημιουργείς κάτι όμορφο για την απελπισία ή μέσα από απελπισία». Σε αυτή την εμπειρία βασίζεται κι η ποίηση του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου. Γιατί, πάνω από όλα, θέλει να αναδείξει και να καταγγείλει εκείνη την ιδεολογία που προκαθορίζει τις κοινωνικές και ερωτικές συμπεριφορές κι όχι απλά να αφεθεί σε μια διονυσιακού τύπου, ερωτική επαφή, που μετά από ένα διάστημα δεν θα έχει ούτε διάρκεια, ούτε ουσία.

Ο ίδιος ο ποιητής σε ερωτήσεις που του απεύθυνε το Ατέχνως, σχετικά για το τι σημαίνει ο Έρωτας γι’ αυτόν απάντησε  ότι  «ο Έρωτας είναι ένα ολόκληρο Σύμπαν. Με τους δικούς του νόμους, τις δικές του σταθερές και τα δικά του ανεξερεύνητα βάθη. Μου είναι δύσκολο να το περιγράψω. Νομίζω πως ο έρωτας -τελικά- είναι η μόνη άμυνα σου απέναντι στον Θάνατο. Γι’ αυτό έχει τα ίδια χρώματα και τις ίδιες διακυμάνσεις με τη ζωή».  Σε δεύτερη ερώτηση σχετικά με τη γνώμη του για την σύγχρονη ποίηση και τι έχει να προσφέρει η σύγχρονη ποιητική γενιά σε αυτή, παρατηρεί ότι αρχικά χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε με το “γράφω ποίηση“. «Όντως, την τελευταία δεκαετία, σημειώνει, παρατηρείται εκθετική αύξηση του αριθμού όσων ασχολούνται με τις τέχνες γενικά. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι γράφουν ποίηση. Υπάρχει μια παρεξήγηση ως προς την συγγραφή. Κι αυτό έχει γίνει κομμάτι έρευνας, για τους θεωρητικούς της λογοτεχνίας. Η έμμετρη αποτύπωση σκέψεων και συναισθημάτων δε σημαίνει κατ ανάγκην ποίηση. Πως θα ήταν άλλωστε δυνατόν αυτό, όταν  η δουλειά του ποιητή είναι τόσο κοπιαστική και ιδιαίτερη, όσο αυτή του αγρότη. Όταν ασχολείσαι με την ποίηση είσαι διαρκώς εκτεθειμένος στη ραδιενεργό ζώνη των άρρητων νοημάτων της ζωής. Είσαι ένα είδος ερημίτη- υπό την έννοια της αφιέρωσης σε κάτι που σε υπερβαίνει και σε κάτι που σε εξωθεί στην μοναξιά. Και για να το πούμε απλά: “Είσαι καταραμένος να ζεις την κάθε σου στιγμή ποιητικά”. Τώρα για την σύγχρονη ποιητική γενιά, δεν μπορώ να μιλήσω. Την αξία και το βάρος της θα το δείξει ο μόνος αξιόπιστος κριτής- που είναι ο χρόνος. Πάντως, αυτό το δύσκολο κλίμα βοηθά την ποιητική παραγωγή. Άλλωστε, η πιο σπουδαία ποίηση και λογοτεχνία γράφτηκε στις δύσκολες ιστορικές στιγμές. »

Ποιήματα

Αποκαθήλωση ή προδοσία;

Και ναι. Έχω κάθε δικαίωμα να σε λέω Έρωτα. Γιατί πρώτος εγώ σκότωσα τον γιγαντωμένο σου μύθο. Κι έφερα της προδοσίας τη σφραγίδα. Ναι, φίλε. Έρωτα σε λέω κι επιτρέπω στο κορμί να αναριγά από πόθο και μίσος.

Ανάβω τσιγάρο κάτω από την φωτογραφία σου. Ανατολίτικο λιβάνι κάτω από τα γκριζοπράσινα μάτια σου. Σε ευλαβούμαι. Γι’ αυτό το θεσπέσιο δώρο που μου χάρισες απόψε. Την ηδονή της εκδίκησης.

Σε εκδικούμαι με κάθε τρόπο. Από το πως τρώω την πίτσα μέχρι τις μεταμεσονύχτιες αλκοολικές μου απιστίες. Κλείνω τον Μπομπ Ντύλαν για να βάλω τέρμα το σκυλάδικο. Θα κουνήσω το κορμί μου στον ρυθμό της οργής κι έπειτα καταϊδρωμένος θα κυλιστώ στο ίδιο κρεβάτι με κάποιον που δε σου μοιάζει.

Φίλε. Το ξέρω. Κανένας καλύτερος από σένα. Κι όμως, όλοι πάνω από σένα. Σε θέλω τόσο. Που τίποτε άλλο πιο δίκιο από την αποκαθήλωσή σου. Για μένα είσαι πάντα ο ληστής. Για τους άλλους ή τις άλλες απλά ένας νεκρός. Ή καλύτερα ο λησμονημένος.

Σου προσφέρω -όλο γλύκα- τα υπολείμματά σου. Κάτι φιλιά. Μια κουτσή κιθάρα-που πρόσεχες να μην ακουστεί. Και τα δάκρυα του Woodstock πλάι σε κάτι ξεχασμένα άστρα.

Αντίο μωρό μου. Θέλει θάρρος το αντριλίκι. Θάρρος και απόλυτο σεβασμό σ’ ό, τι σε ξεπερνά και σ’ ό, τι σε φοβίζει. Αλλιώς… αυτό το αφήνω να το μάθεις μόνος…

(αδημοσίευτο)

Περιμένοντας

έξι- εφτά λεπτά
υπό σκιάν
σε δρόμους δίχως
πατρίδα
σκέφτεσαι
με το τσιγάρο στο χέρι
πόσα κορμιά σε περιμένουνε
και πόσα φιλιά
πόσα μάτια λαχταρούν
να χαμογελάσουν
έστω και καθυστερημένα.
έξι- εφτά λεπτά
πιο πάνω πιο κάτω
κανέναν δε τον νοιάζουν.
σημασία έχει
που πας
και
με τι σκοπό
πόσο αληθές
είναι το πρωτεύον
ψέμα σου:
αληθές ή αληθοφανές;
εδώ έγκειται
η
όλη
σημασία.
κοιτάς
και τι βλέπεις;
σιωπάς
με τι
ρυθμό;
εγκαταλείπεις
με τι
προοπτική;
έξι- εφτά λεπτά
υπό σκιάν
με ακρίβεια
θηρευτή
κι εσύ
δεν έχεις
αποφασίσει
ακόμα…

(bibliotheque.gr)

Ex Silentio

Μη θυμώνεις· ώρες ώρες σωπαίνω, για να με ακούω καλύτερα.
*
Σε θέλω, αλλά, με το πιο ακραίο της επιθυμίας.
*
Φίλησα τον μενεξέ για να γίνει ρόδο και στα χείλη μου σκίρτησε ένα τόσο δα ξυράφι.
*
Μουτζουρώνω τα ίχνη σου, να πω πως έζησα κάτι.
*
Δε μου πάνε οι καθρέφτες. Τόσοι αντικατοπτρισμοί για το τίποτα.
*
Με τέτοιο ανήμερο κορμί, τι τον θες τον Έρωτα καρδιά μου;
*
Φίλε έχασες. Σ’ αγάπησα στα κρυφά και σε ξέχασα.
*
Κι αν πάψεις να μ’ αγαπάς μη με σκοτώσεις. Η τιμωρία σου, ένα χάδι στις πληγές σου.

Η υπογραφή ενός αυτόχειρα…
*
Για πάντα: τι να σημαίνει -άραγε- η επιμήκυνση ετούτη του ήδη τετελεσμένου;
*
Είσαι τόσο αγνή όσο σου επιτρέπει η ώρα.
*
Χρειάζεται ένας ρηξικέλευθος Έρωτας, που μαστουρώνει συνειδήσεις.
*
Φίλα με, όπως ο θάνατος τη σκιά.
*
Σε λατρεύω, γιατί τσακίζεις τις σταθερότητές μου!
*
Ναρκωτικό γίνεσαι με την απουσία σου.
*
Δεν άντεξα. Σε έκανα πληγή μου.
*
Αγκάλιασέ με και θα σου χαρίσω μια χούφτα στιγμή.
*
Τη μέρα φίλος. Τη νύχτα εραστής. Κουράστηκα. Γίνε, επιτέλους, λησμονημένος.
*
Με την Sarah Kane να σου ξύνει τις υπεκφυγές και με μένα να σου γλείφω τα κατάσαρκα σημάδια.
*
Κάποτε- για να μη πονέσεις- σου’ πα να με φορέσεις ξύλινο σταυρό·

τώρα ακουμπώ το δάχτυλό μου εἰς τον τύπον κι αγκαλιάζω μια θάλασσα από τα κομμάτια σου.
*
Το μόνο δόγμα που ασπάζομαι: το πρόσκαιρο δόσιμό μου σε σένα.

(Αλλιώς)