Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Το χρυσό της Εθνικής Εφήβων τις προάλλες, στο Ευρωμπάσκετ του Βόλου, ήρθε ακριβώς είκοσι χρόνια μετά από τη χρυσή γενιά και τους Παγκόσμιους Εφήβους του 95’. Μια ομάδα γεμάτη πρωτοκλασάτους αστέρες (το Ρετζιά που έφτασε και στο ΝΒΑ, το δυναμίτη Παπ, τους Διόσκουρους Χατζή-Κακιούζη, το χαβαλετζή Καράγκουτη και το Γιαννούλη τραυματία στις εφεδρείες) και με αρκετούς ρολίστες πολυτελείας (Μπαρλάς, Καϊλατζής, Σούλης, κ.ά.). Αλλά σχεδόν κανείς δεν έκανε την καριέρα που θα μπορούσε, είτε γιατί δε δούλευαν και χαραμίστηκαν (Ρετζιάς) ή δε μεγάλωσαν ποτέ (Καράγκουτης), είτε γιατί δεν έγιναν σημαία σε κάποιο σύλλογο (ακόμα κι ο Χατζής αποκαθηλώθηκε στο τέλος από τον ιστό της ΑΕΚ) ή στην Εθνική (μόνο ο Κακιούζης επιβίωσε ως το χρυσό της Ανδρών στο Βελιγράδι, το 05’).
Κι αυτός είναι ο βασικός κίνδυνος που απειλεί τους σημερινούς «μικρούς» και τις αγωνιστικές τους προοπτικές, εφόσον φουσκώσουν τα μυαλά τους από τις θριαμβολογίες και τον πυρετό του χρυσού. Ήδη πολλά ΜΜΕ παρουσιάζουν το Χαραλαμπόπουλο ως το νέο Φάνη Χριστοδούλου και μπορεί να τον αγχώσουν για να τον κάψουν ή να το βοηθήσουν να την ψωνίσει, για να καεί ακόμα πιο γρήγορα.
Ο άλλος κίνδυνος που ελλοχεύει είναι να πιαστούν στις συμπληγάδες του παραλογισμού της Α1, που απαιτεί από τους παίκτες να είναι μετρίως μέτριοι και πάντα μετρημένοι, ούτε πολύ εκδηλωτικοί-συναισθηματικοί, ούτε πολύ ρεαλιστές, ή τέλος πάντων να είναι ό,τι θέλουν, αρκεί βέβαια να μην το εκδηλώνουν, για να μην την πατήσουν σαν το Δίπλαρο. Πού έκαψε τη μεταγραφή του στην ΑΕΚ, πριν καν προλάβει να παίξει με τη φανέλα της, γιατί παραδέχτηκε πως τη βλέπει σαν όχημα για την καριέρα του κι ότι είναι οπαδός άλλης ομάδας.
Ούτως ή άλλως κανένα αστέρι και κανένα μετάλλιο δε μπορεί να σκεπάσει με τη λάμψη του τη μαυρίλα και τα προβλήματα του χώρου. Πόσο μάλλον όταν μπαίνουν, για κάποιον ακατανόητο λόγο, στο ίδιο κάδρο με τον Αχιλλέα Μπέο, που πήρε κι αυτός μετάλλιο από το πουθενά, προφανώς για τη «μεγάλη κι αφιλοκερδή προσφορά» του στον αθλητισμό, που όλοι μνημονεύουν.
Η ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου δεν έχει άμεση σχέση με το ΝΑΤΟ, αλλά έχει απ’ τα χρόνια της αλλαγής τον ίδιο επικεφαλής, της λογικής του «παλιού ΠΑΣΟΚ» -που φώναζε το σύνθημα για το ίδιο συνδικάτο, κι ας μην το πίστευε. Και τώρα καμαρώνει για το αναπτυξιακό μοντέλο της Ομοσπονδίας και τις διακρίσεις των εθνικών κλιμακίων (σε σύγκριση με άλλα αθλήματα, είναι ο μονόφθαλμος που βασιλεύει), αλλά τα κονδύλιά της μειώνονται δραματικά χρόνο με το χρόνο.
Από την άλλη, η αντιπολίτευση στο «Σωλήνα» (κυρίως από δημοσιογράφους και ΜΜΕ) είναι μάλλον ποταμίσιας λογικής. Ζητάει ανανέωση, εκσυγχρονισμό (αλά Σημίτη, για να μείνουμε στα Πασοκικά συμφραζόμενα), νέα πρόσωπα, αλλά βασικά στενοχωριέται που το πρωτάθλημα δεν είναι αρκετά «επαγγελματικό» κι εμπορευματοποιημένο, πχ στα πρότυπα του ΝΒΑ.
Συνεπώς μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…
