Γράφει ο Σωτήρης Ζιώμας //
Την ώρα που ακόμα δεν λέει να καταλαγιάσει η οδύνη στα πρόσωπα των συγγενών των θυμάτων του προδιαγεγραμμένου πολύνεκρου δυστυχήματος στα Τέμπη, η γνωστή συγγραφέας της ακραία νεοφιλελεύθερης διανόησης, Σώτη Τριανταφύλλου, θεώρησε σκόπιμο να συναγωνιστεί σε χυδαιότητα και κυνισμό τον ομογάλακτό της φιλοκυβερνητικό «παπαγάλο» του ΣΚΑΪ, Άρη Πορτοσάλτε, εξαπολύοντας μύδρους κατά του… σοσιαλισμού!
Πιο συγκεκριμένα, στο τελευταίο της πόνημα με τίτλο «Σιδηροδρομικές τραγωδίες και σοσιαλισμός», η αρθρογράφος της «Athens Voice» προχώρησε ένα βήμα παραπέρα τη συλλογιστική εκείνη που θέλει τον κρατισμό και τον «κομματικοδίαιτο συνδικαλισμό» να είναι οι κύριοι υπαίτιοι της τραγωδίας, αραδιάζοντας ένα προς ένα τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα που έγιναν στη Σοβιετική Ένωση από την περίοδο 1917 έως και το 1989!
Τι κι αν τα πρώτα χρόνια της προσπάθειας εδραίωσης του σοσιαλισμού ήταν δύσκολα εξαιτίας του πενταετούς Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, του μεγάλου λιμού και των ασθενειών που είχαν πάρει πανδημικές διαστάσεις;
Τι κι αν η ρωσική οικονομία είχε ρημαχθεί από τον πόλεμο με τα εργοστάσια, τις γέφυρες και τους σιδηροδρόμους να είναι κατεστραμμένοι, τα ορυχεία πλημμυρισμένα και την αξία της βιομηχανικής παραγωγής να βρίσκεται στο ένα έβδομο της αξίας του 1913;
Τι κι αν εκείνη την εποχή στο μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δίκτυο στον κόσμο, αυτό της ΕΣΣΔ, συνέβησαν λιγότερα σιδηροδρομικά δυστυχήματα σε σχέση με αυτά που σημειώθηκαν σε δύο από τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία;
Για τη Σώτη Τριανταφύλλου, η βασική αιτία για τους εκτροχιασμούς των τρένων από τη Βόρεια Οσετία και το Νόβγκοροντ μέχρι το Λένινγκραντ και την Ουφά ήταν ο σοσιαλισμός.
Αλλά ας υποθέσουμε πως οι ισχυρισμοί της κ. Τριανταφύλλου για την αποτυχία του σοσιαλισμού ως κοινωνικού και οικονομικού συστήματος έχουν κάποια βάση. Πού είναι όμως η επιτυχία του καπιταλισμού στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την Ασία, όπως θα αναρωτιόταν πολύ εύλογα ο Φιντέλ Κάστρο;
Αλλά και στην Ευρώπη, ποια ήταν τα οφέλη της αποδεδειγμένα πιο αποτυχημένης μαζικής ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων στη μετα-θατσερική Μεγάλη Βρετανία της δεκαετίας του ’90;
Για την ιστορία, οι τιμές των εισιτηρίων έγιναν οι ακριβότερες στον κόσμο, τα δρομολόγια περικόπηκαν και τα κενά ασφαλείας αυξήθηκαν με αποτέλεσμα να σημειωθούν μέσα σε διάστημα μόλις τριών ετών τρία πολύ σοβαρά δυστυχήματα που έβαλαν σε σκέψεις τους Εργατικούς, οι οποίοι βρίσκονταν τότε στην εξουσία, να εθνικοποιήσουν μερικώς το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Οι υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού λειτουργούν όπως και οι επιχειρήσεις: πάντα θα ρίχνουν τις ευθύνες στο ανθρώπινο λάθος για να μην αναγνωρίσουν τα δικά τους.
Όσο για την περίπτωση της κ. Τριανταφύλλου και των λοιπών αντισοσιαλιστών δημοσιολόγων, θα αρκεστούμε στα λόγια μιας μετριοπαθούς σοσιαλίστριας, του μακροβιότερου μέλους του βρετανικού κοινοβουλίου, της μακαρίτισσας Γκουίνεθ Ντανγούντι: «Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια γιγαντιαία κλοπή… είναι ο καλύτερος τρόπος να παίρνεις τα χρήματα από τις τσέπες των φορολογούμενων».
