«Οι ζωές μας δεν είναι κόστος, έχουν αξία!»: Όλες και όλοι στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις (SPOT)

Την Πέμ­πτη 16 Μάρ­τη, όλοι στην απερ­γία και στις απερ­για­κές συγκε­ντρώ­σεις των Συν­δι­κά­των σε όλη τη χώρα, στην Αθή­να στις 11.30 π.μ. στα Προ­πύ­λαια τονί­ζει το ΠΑΜΕ.

Υπο­γραμ­μί­ζει ότι «Οι ζωές μας δεν είναι κόστος — Οι ζωές μας έχουν αξία! Διεκ­δι­κού­με τη ζωή που μας αξί­ζει, ζωή με σύγ­χρο­να δικαιώ­μα­τα με βάση την επο­χή μας, καλύ­τε­ρο μέλ­λον για εμάς και τα παι­διά μας».

Σε ανα­κοί­νω­σή του επισημαίνει:

«Δύο εβδο­μά­δες συμπλη­ρώ­θη­καν από το έγκλη­μα στα Τέμπη και η χώρα σεί­ε­ται από οργή και τον καθη­με­ρι­νό αγώ­να. Η απερ­γία στις 8 Μάρ­τη που τρά­ντα­ξε κάθε πόλη της χώρας από τον παλ­μό των εργα­ζό­με­νων και της νεο­λαί­ας, τα μεγά­λα παλ­λαϊ­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, οι καθη­με­ρι­νές κινη­το­ποι­ή­σεις, τα πανό σε σχο­λεία, γει­το­νιές, γήπε­δα είναι η καλύ­τε­ρη απά­ντη­ση σε όσους επι­χει­ρούν να βάλουν το έγκλη­μα στον πάγο, να απο­τι­νά­ξουν από πάνω τους κάθε ευθύνη.

Το αίτη­μα να μη συγκα­λυ­φτεί το έγκλη­μα στα Τέμπη σημαί­νει τώρα να δυνα­μώ­σει ο αγώ­νας ενά­ντια στο σύστη­μα του κέρ­δους, το κρά­τος και τις κυβερ­νή­σεις του, σημαί­νει να νεκρώ­σει ξανά όλη η χώρα την Πέμ­πτη 16 Μαρ­τί­ου, ημέ­ρα πανελ­λα­δι­κής πανερ­γα­τι­κής απεργίας.

Το ΠΑΜΕ καλεί όλες τις συν­δι­κα­λι­στι­κές οργα­νώ­σεις, τις Ομο­σπον­δί­ες, τα Εργα­τι­κά Κέντρα, τα πρω­το­βάθ­μια σωμα­τεία, να πάρουν ξανά στα χέρια τους την προ­ε­τοι­μα­σία για την επι­τυ­χία της απερ­γί­ας στις 16 Μάρ­τη! Να αξιο­ποι­ή­σουν κάθε δευ­τε­ρό­λε­πτο, να κάνουν τη νύχτα-μέρα για να φτά­σουν σε κάθε χώρο δου­λειάς, στα εργο­στά­σια, στα για­πιά, στα λιμά­νια, στα εμπο­ρο­μά­γα­ζα, στα ξενοδοχεία.

Η απερ­γία της Πέμ­πτης να γίνει ένα παλ­λαϊ­κό ηφαί­στειο αγώ­να που η φωνή των νεκρών της δολο­φο­νί­ας στα τρέ­να, να ακου­στεί σε όλα τα μήκη και τα πλά­τη της χώρας!

Τα κέρ­δη τους – Οι νεκροί μας

Οι μέρες περ­νούν, όμως τίπο­τα δε μπο­ρεί να σβή­σει τις πραγ­μα­τι­κές ευθύ­νες της δολο­φο­νί­ας στα Τέμπη! Είναι πλέ­ον πιο καθα­ρό πως η αιτία που αντι­με­τω­πί­ζει την ανθρώ­πι­νη ζωή ως καύ­σι­μη ύλη για την κερ­δο­φο­ρία των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, δεν είναι κάποια προ­σω­πι­κή αβλε­ψία ή ένα απλό ανθρώ­πι­νο λάθος.

Ένο­χος είναι το κρά­τος των λίγων, η πολι­τι­κή της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης που υπο­βι­βά­ζει την ανθρώ­πι­νη ζωή και τη ζυγί­ζει στη σχέ­ση κόστος-όφε­λος, όπου κόστος είναι η ζωή του λαού και όφε­λος τα κέρ­δη των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων.

Έχου­με γύρω μας αρκε­τές “κοι­λά­δες των Τεμπών”!

Όλες αυτές τις μέρες δυνα­μώ­νει ο προ­βλη­μα­τι­σμός στο μυα­λό αρκε­τών εργα­ζο­μέ­νων από κάθε κλά­δο, από κάθε χώρο δουλειάς.

Είναι σύγ­χρο­νο και φυσιο­λο­γι­κό να χαρα­κτη­ρί­ζει τη ζωή μας η φρά­ση “πάμε και όπου βγει”; Να ξεκι­νά­ει η βάρ­δια μας, με τη ζωή μας στα ζάρια; Τα δεκά­δες εργα­τι­κά “ατυ­χή­μα­τα” δηλα­δή τα εργο­δο­τι­κά εγκλή­μα­τα που πλη­θαί­νουν έχουν την ίδια αιτία με το έγκλη­μα στα Τέμπη. Το κέρ­δος των λίγων!

Η ασφά­λεια μας, η προ­στα­σία της ανθρώ­πι­νης ζωής συμπιέ­ζε­ται στα όρια της κερ­δο­φο­ρί­ας των επι­χει­ρή­σε­ων. Μικρό «κόστος» έχει ο φτη­νός εργά­της, ο εργά­της που δου­λεύ­ει χωρίς μέτρα προ­στα­σί­ας, ο εργά­της που η πρό­σβα­ση του στο δημό­σιο και δωρε­άν σύστη­μα υγεί­ας γίνε­ται πιο δύσκο­λη, σπρώ­χνε­ται με το αζη­μί­ω­το στους κλινικάρχες.

Στο σύστη­μα του κέρ­δους και της εκμε­τάλ­λευ­σης “καλές” μετα­φο­ρές είναι οι ακρι­βές σε εισι­τή­ρια με το όσο δυνα­τόν μικρό­τε­ρο μισθο­λο­γι­κό κόστος. Για αυτό το λόγο πίσω από τις βιτρί­νες των αση­μέ­νιων βελών στον ελλη­νι­κό σιδη­ρό­δρο­μο, το σύστη­μα τηλε­διοί­κη­σης ήταν ανύ­παρ­κτο, οι απο­λύ­σεις και ο περιο­ρι­σμός των εργα­ζό­με­νων οδη­γού­σε σε περι­κο­πές της ασφά­λειας και στην εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εργα­σί­ας, η εργο­λα­βία (πχ καθα­ρί­στριες) χτυ­πού­σε κόκ­κι­νο. Αυτά έρχο­νται στο φως τώρα παρά τις επί­μο­νες προει­δο­ποι­ή­σεις των εργα­ζο­μέ­νων και των συν­δι­κά­των τους.

Δεν μας ται­ριά­ζει μια ζωή που η προ­στα­σία της απο­τε­λεί κόστος, η αξιο­πρέ­πεια θα βρί­σκε­ται μετα­ξύ πλει­στη­ρια­σμών και αυξή­σε­ων-ψίχου­λα που θα ανα­γκά­ζε­σαι να κόβεις από τις βασι­κές ανά­γκες. Να μη δεχτού­με το μέλ­λον που μας προ­ε­τοι­μά­ζουν για ζωή με κου­πό­νια και θανά­τους με εισι­τή­ριο άνευ επιστροφής.

Εσείς μετρά­τε κέρ­δη και ζημιές, εμείς μετρά­με ανθρώ­πι­νες ζωές!

Όχι μόνο δεν είναι σύγ­χρο­νο αλλά είναι και εξορ­γι­στι­κό, να μετρά­με 2 νεκρούς, νέους εργά­τες τις τελευ­ταί­ες 10 μέρες και αυτό να περ­νά­ει στα ψιλά. Δεν μπο­ρεί να απο­δε­χτού­με να ζού­με με την αγω­νία αν θα γυρί­σου­με στα δύο πόδια πίσω στις οικο­γέ­νειες μας επει­δή στα σύγ­χρο­να γκέ­το η εντα­τι­κο­ποί­η­ση της εργα­σί­ας θερί­ζει και οι θάνα­τοι μαζί με τις επαγ­γελ­μα­τι­κές ασθέ­νειες πλη­θαί­νουν λόγω της ανυ­παρ­ξί­ας των μέτρων ασφα­λεί­ας και υγιεινής.

Δυνά­μω­σαν τα ερω­τή­μα­τα ειδι­κά τις τελευ­ταί­ες μέρες για τα απλά που όμως δεν είναι και δεδο­μέ­να. Που είναι οι έξο­δοι κιν­δύ­νου σε σταθ­μούς, σε χώρους δου­λειάς; Ποιο σχέ­διο δια­φυ­γής υπάρ­χει σε μεγά­λους χώρους δου­λειάς σε περι­πτώ­σεις φυσι­κών κατα­στρο­φών; Που είναι οι περί­φη­μοι για­τροί εργα­σί­ας στα μεγά­λα εργο­στά­σια, στα logistics, στα μεγά­λα εμπο­ρι­κά κέντρα, στους χώρους δου­λειάς που συγκε­ντρώ­νε­ται μεγά­λο τμή­μα εργαζόμενων;

Η ανυ­παρ­ξία μέτρων ασφα­λεί­ας φαί­νε­ται πως υπάρ­χει στο σύνο­λο των μετα­φο­ρών, στα λεω­φο­ρεία, στα τρό­λεϊ, στο μετρό, στο τραμ, στην ακτο­πλο­ΐα, στα αερο­δρό­μια! Αυτό καταγ­γέλ­λουν εδώ και χρό­νια τα σωμα­τεία σε αυτούς τους κλά­δους. Τώρα πρέ­πει να εισα­κου­στούν, τώρα πρέ­πει να παρ­θούν άμε­σα μέτρα για να μη γίνο­νται οι ανθρώ­πι­νες ζωές, απλοί αριθμοί.

Με μεγα­λύ­τε­ρη ορμή, πιο πολ­λοί, πιο αποφασισμένοι!

Η πεί­ρα των τελευ­ταί­ων 12 χρό­νων και οι τρα­γι­κές κατα­στρο­φές που έβα­λαν τη σφρα­γί­δα τους σε αυτήν την πορεία της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρο­τη­τας επι­βε­βαιώ­νουν ότι δεν υπάρ­χουν «μεσ­σί­ες»! Οι ζωές μας αξί­ζουν και τις θέλου­με ασφα­λείς και για εμάς, αλλά κυρί­ως για τα παι­διά μας! Δεκά­δες τα νιά­τα που “δεν έφτα­σαν” και δεν θα το αφή­σου­με να περά­σει έτσι!

Χρέ­ος για τον κάθε εργα­ζό­με­νο, τον κάθε νέο και νέα, είναι να συνε­χί­σου­με να ζητά­με τα αυτο­νό­η­τα: Το έγκλη­μα να μην συγκαλυφθεί!

Να δυνα­μώ­σει ο αγώ­νας για:

• Σύγ­χρο­νες, ασφα­λείς, φτη­νές μαζι­κές μετα­φο­ρές κόντρα στην πολι­τι­κή που βάζει την ασφά­λεια των επι­βα­τών και τα δικαιώ­μα­τα των εργα­ζο­μέ­νων στο ζύγι του κόστους και της κερ­δο­φο­ρί­ας των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομίλων.
• Την ενί­σχυ­ση του Δημό­σιου και δωρε­άν συστή­μα­τος υγείας
• Άμε­σα μέτρα αντι­πλημ­μυ­ρι­κής, αντι­πυ­ρι­κής, αντι­σει­σμι­κής προ­στα­σί­ας. Έλεγ­χος εδώ και τώρα αντι­σει­σμι­κής θωρά­κι­σης σε σχο­λεία, σχο­λές, νοσο­κο­μεία, χώρους δουλειάς.
• Άμε­σα μέτρα προ­στα­σί­ας της Υγεί­ας και της Ασφά­λειας σε όλους τους χώρους δουλειάς.
• Προ­σλή­ψεις μόνι­μου προ­σω­πι­κού σε υγεία, παι­δεία, κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες, υπη­ρε­σί­ες πολι­τι­κής προστασίας

Να νεκρώ­σει ξανά όλη η χώρα την Πέμπτη!

Όλες και όλοι στην απεργία!».