Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ως αποτέλεσμα της ραγδαίας όξυνσης του ενδοιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ με τη Μόσχα για τις σφαίρες επιρροής, τα μερίδια των αγορών και τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, πρέπει να αποτελέσει για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, συνολικά το λαό μας πηγή συμπερασμάτων.
Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά:
1ον: Ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος «γεννιέται» από τα σπλάχνα της καπιταλιστικής «ειρήνης». Οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που επί 70 και πλέον χρόνια ζούσαν αρμονικά και αναπτύσσονταν ικανοποιώντας τις ανάγκες τους στο πλαίσιο του πρώτου εργατικού κράτους στον κόσμο, της Σοβιετικής Ένωσης, σήμερα αλληλοσφάζονται για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των δύο χωρών. Επιβεβαιώνονται για πολλοστή φορά τα λόγια του Λένιν: «Ο πόλεμος συνδέεται αδιάρρηκτα μ’ εκείνο το πολιτικό καθεστώς από το οποίο πηγάζει. Την ίδια πολιτική, που ένα ορισμένο κράτος, μια ορισμένη τάξη στα πλαίσια αυτού του κράτους, εφαρμόζει σε μια μακροχρόνια περίοδο πριν από τον πόλεμο, η ίδια αυτή τάξη τη συνεχίζει και στη διάρκεια του πολέμου, αλλάζοντας μόνο τη μορφή δράσης».
2ον: Δεν υπάρχει «καλός» και «κακός» ιμπεριαλιστής. Στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού δεν υπάρχουν φιλειρηνικά καπιταλιστικά κράτη. Σε κάθε πόλεμο, το ουσιώδες, το βασικό ζήτημα είναι ένα: Ποια τάξη τον διεξάγει, με ποιο σκοπό και σε ποια φάση της ιστορικής ανάπτυξης. Η προσπάθεια ορισμένων να παρουσιάσουν την καπιταλιστική Ρωσία της αντικομμουνιστικής κυβέρνησης Πούτιν ως «αντιιμπεριαλιστική» δύναμη συσχετίζοντας τα αστικά καθεστώτα των αυτοαποκαλούμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονμπάς με την σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι οπορτουνισμός του χειρίστου είδους. Οι δε επιθέσεις τους απέναντι στο ΚΚΕ για την συνεπή μαρξιστική-λενινιστική του προσέγγιση στο ζήτημα της Ουκρανίας και την άρνησή του να συστρατευτεί κάτω από «ξένες σημαίες», θυμίζει μια παραλλαγή αυτού που λέει ο λαός μας: «Θέλει ο… αντικομμουνιστής να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει».
3ον: Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία αναδεικνύει με τραγικό τρόπο, για άλλη μια φορά, την επικαιρότητα και σπουδαιότητα του αιτήματος να κλείσουν άμεσα οι Αμερικανονατοικές βάσεις-ορμητήρια πολέμου και να αποδεσμευτεί η χώρα μας από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, στο πλαίσιο της πάλης για να γίνει ο λαός αφέντης στον τόπο του. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία έρχονται να διαψεύσουν- και πάλι – όλους εκείνους που έχουν αναγάγει την δολοφονική ΝΑΤΟική συμμαχία σε «φορέα ασφάλειας και σταθερότητας» και «εγγυητή» των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Το εργατικό-λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε χώρα, οφείλει να χαράξει αυτοτελή γραμμή, σε τροχιά ρήξης με τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια, έχοντας ως μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, ο μόνος δίκαιος πόλεμος είναι ο ταξικός, επαναστατικός πόλεμος, για να πάρει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της την εξουσία.
