Αντρέας Κολλιαράκης: «Οι εποχές της βίας»

Παρουσιάζει ο Ειρηναίος Μαράκης //

Σήμερα στο Ατέχνως παρουσιάζουμε τον Αντρέα Κολλιαράκη, ένα νέο ποιητή με έντονες υπαρξιακές, κοινωνικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες κι ένα άνθρωπο που αναζητά την ομορφιά μέσα στην καθημερινότητα. Δημιουργός με βαθύ ερευνητικό πνεύμα και με αγάπη στον άνθρωπο προσπαθεί μέσα από διάφορες καλλιτεχνικές αναζητήσεις να εκφράσει την εποχή μας σε συνάρτηση με τον εαυτό του και το κοινωνικό περιβάλλον.

Γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα και μένει στη Βούλα. Σπούδασε Τεχνικός Συντήρησης Έργων Ζωγραφικής αλλά και Δημοσιογραφία. Αρθρογράφος από το 2000 στο περιοδικό ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΙΑ (ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ & ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ & ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΩΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΩΝ) και σε έντυπα οικολογικού ενδιαφέροντος. Συνεργάτης των εκδόσεων ΣΠΑΝΟΣ και του παλαιοβιβλιοπωλείου ΣΠΑΝΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΣΠΑΝΟΣ. Συνεργάτης σε δημοπρασίες παλαιών και σπανίων βιβλίων, χαρακτικών και χειρογράφων και επιμελήθηκε τους καταλόγους της 27ης Γιορτής Βιβλίου (ΣΕΒΑ). Επίσης, είχε την επιμέλεια και την επίβλεψη της έκθεσης «ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΦΙΛΩΝ 1929-2004». Μέλος της Φιλαρμονικής Μπάντας του Δήμου Βούλας, παίζοντας τούμπα, με συμμετοχή και στο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Φιλαρμονικών. Εργαζόμενος στο χώρο του βιβλίου από διάφορες θέσεις, μέχρι το 2011. Ερασιτέχνης στιχουργός.

Καθαρά σεντόνια

   Τα “Καθαρά Σεντόνια” αποτελούν την πρώτη του ποιητική συλλογή, η οποία εκδόθηκε ιδιωτικά λίγο πριν το τέλος του 2014 με τη συνδρομή και τη βοήθεια φίλων του. Είναι ένα λιτό βιβλίο. Αλλά μόνο στη μορφή (15 ποιήματα κι ολιγοσέλιδο) κι όχι στο περιεχόμενο. Η υπαρξιακή αγωνία του ποιητή, η μελαγχολία του ως αποτέλεσμα μιας δύσκολης έως και βίαιης καθημερινότητας, έχουν τον πρώτο λόγο στο συγκεκριμένο βιβλίο και στην ποίηση του. Δεν λείπουν ποιήματα που εκφράζουν το βαθύ ιδεολογικό υπόβαθρο του δημιουργού, τις κοινωνικές και καλλιτεχνικές ανησυχίες του. Με μια πρώτη ματιά στα ποιήματα της συλλογής αλλά και σε αυτά που δημοσιεύουμε σήμερα, ο αναγνώστης ίσως να συμπεράνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα κλειστό άνθρωπο που τον οδηγεί μόνο η προσωπική του αγωνία. Στην πραγματικότητα, η ποίηση του Αντρέα Κολλιαράκη κι ιδιαίτερα τα ποιήματα μικρού σχήματος, αποτελούν μικρές βόμβες οργής αλλά και μπαλόνια δημιουργίας και χαράς. Πίσω από κάθε λέξη και στίχο κρύβεται και εμφανίζεται μια φωτιά ικανή να κάψει τα σκουπίδια της κοινωνικής αναλγησίας, μια πνοή ικανή να σαρώσει όλες τις κοινωνικές αβεβαιότητες.

Ο έρωτας έχει βασικό ρόλο στην ποίηση του, επίσης. Ο έρωτας και κυρίως η ερωτική μοναξιά και απουσία. Απέναντι σε αυτό το βαθύ κοινωνικό πρόβλημα ο ποιητής διεκδικεί να αγαπήσει ξανά και να τον αγαπήσουν, καίγεται από τη φλόγα της πληγής, φλερτάρει με κρίσεις πανικού, θυσιάζεται (κομμάτιασε με να μπορώ να αγαπάω) και έρχεται ξανά μπροστά μας για να επικοινωνήσει μαζί και για να μας χαρίσει τις ιστορίες του σε καθαρά σεντόνια, δηλαδή με το βιβλίο της ψυχής του ανοιχτό, αγνό, χωρίς να σταματά μπροστά σε εμπόδια και σε προκαταλήψεις.

Σε ερώτηση που του έκανε το Ατέχνως σχετικά με την ποίηση του αλλά και για τον ρόλο της ποίησης σήμερα δήλωσε ότι:

«Προσωπικά, τα ποιήματα και τους στίχους μου, τα περιγράφω σαν “ημερολόγιο συναισθημάτων”. Ο ρόλος της ποίησης σε κάθε εποχή, είναι μέσα από λίγες λέξεις να καταφέρει εκφράσει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της εποχής στην οποία αναφέρεται και να κοιτάξει λίγο πιο βαθιά και πιο μακριά από αυτήν. Πάντα μέσα από την υποκειμενική άποψη του ποιητή, φτάνει από μια απόλυτα μοναχική μορφή τέχνης, να αγκαλιάσει μικρές ή μεγάλες κοινωνικές, ερωτικές και πολιτικές αναφορές. Σήμερα, σε μια εποχή ρευστή διεθνώς, κοινωνικά και πολιτικά, η ποίηση και οι ποιητές, προσπαθούν να βρουν τη χαμένη εικόνα του τώρα. Η ποίηση είναι από τη φύση της επαναστατική τέχνη. Το να χωράς σε δυο λέξεις έννοιες υπερβατικές, το να χειρίζεσαι κάθε γνωστή και άγνωστη λέξη, χωρίς να την κουράζεις και να την υποτιμάς, είναι πράξη καθαρά επαναστατική».

Ακολουθεί μία σειρά τεσσάρων αδημοσίευτων ποιημάτων του καθώς κι ένα από την ποιητική συλλογή “Καθαρά Σεντόνια”.

 

Ποιήματα

προσευχή

μεθώ απ’ το άρωμα μιας ύποπτης σιγής
δίπλα στη θάλασσα κι απόψε ξενυχτάω
ακόμη καίγομαι απ’ τη φλόγα της πληγής
κομμάτιασε με να μπορώ να αγαπάω
λόγια ανείπωτα ξερνά ο ουρανός
κι οι ακροβάτες οδηγούν τα βήματα μας
σε τόπους άυλους που κυβερνά το φως
ζεσταίνοντας μες στο κενό τη μοναξιά μας
1999

 

δεν έχω πια μυστικά

γράφω τις ίδιες λέξεις κάθε μέρα
τις ίδιες λέξεις
ο αέρας που μας δρόσισε χτες, άναψε φωτιές να μας κάψει
είδα τα πόδια σου γυμνά στον ύπνο μου και τα φίλησα
τα γόνατα σο
σαν ένα ποίημα δίχως λέξεις
21/7/2015

κλαυθμώνος

σαββάτο βράδυ με απουσίες θεσμικές
γκρίζα πολύχρωμα φώτα
συμπληρώνω τα κενά με λέξεις
ένας κιτς εσταυρωμένος ανάσκελα στο ηρώδειο
με απωθεί
παράσταση ρηχή
θα βρεθούμε κάπου απόψε;
ουράνιο τόξο η κλαυθμώνος
μια κλούβα απέναντι από τη στάση μου
φλερτάρω κρίσεις πανικού και τις ρίχνω
13/6/2015

εποχές

οι εποχές της βίας
του σπίρτου μου φωτιά
νεκρά, μικρά, γατιά
και λέξεις σε βιβλία
οι εποχές στη βία
του γέλιου μου η ηχώ
σε φρέαρ πια ρηχό
του γάτου μου η λεία
οι εποχές της βίας
φθαρμένες αγκαλιές
του ονείρου μου φωλιές
μαμές της ιστορίας
7/12/2014

Βλέφαρα

Μετανάστης στη μέσα μου γη.
Τα χνώτα που βαστώ εντός μου, θάνατος.
Σκιές και μυρωδιές από παλιά.
Ρούχα και στολίδια, ψεύτικα χαμόγελα.
Άγνωστες, μα οικείες φωνές που με καλούν.
Βρώμικες θάλασσες, σκέψεις μετανιωμένες.
Μετανάστης στη μέσα μου γη.
Βλέφαρα που σφάλισαν.
(Καθαρά σεντόνια) 2013