Γράφει η Ευγενία Καβαλλάρη //
φιλόλογος
Ένα βιβλίο έκπληξη από τις εκδόσεις Καστανιώτη προστέθηκε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και στις βιβλιοθήκες τη χρονιά που πέρασε. Ένα βιβλίο που προσφέρει την αισθητική απόλαυση και τη βαθιά συγκίνηση δύο Τεχνών, της Ποίησης και της Ζωγραφικής, που αποτελούν στοιχεία ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο, όσο η αναπνοή και το οξυγόνο. Και φυσικά η αξία του συγκεκριμένου βιβλίου μεγεθύνεται καθώς η εικαστική ευαισθησία του Γιάννη Ψυχοπαίδη, συνδιαλέγεται με «το ρυθμικά σκεπτόμενο αίσθημα» του Αντώνη Φωστιέρη.
Η ποίηση πάντα είχε την ευεργετική ιδιότητα να εκφράζει και να απαλύνει τις υπαρξιακές αγωνίες του ανθρώπου, να καθαγιάζει τα πάθη του και όχι σπάνια οι λέξεις της έχουν την δύναμη να αποφασίζουν, να χαράσσουν δρόμους, να ανοίγουν προοπτικές αλλαγής του κόσμου. Από την άλλη η ζωγραφική είναι η τέχνη της παραγωγής ή αναπαράστασης μιας πραγματικής ή φανταστικής εικόνας του κόσμου του αισθητού ή του εσωτερικού του καλλιτέχνη. Οι υπόγειες διαδρομές μεταξύ τους επισημάνθηκαν από την αρχαιότητα: «Η ζωγραφική είναι η ποίηση σιωπώσα ή δε ποίηση η ζωγραφική λαλούσα»Σιμωνίδης- « Εικόνα είναι ποίηση χωρίς λέξεις» Οράτιος. «Η ζωγραφική είναι ποίηση που βλέπεται αλλά η ποίηση είναι ζωγραφική που ακούγεται» Λεονάρντο Ντα Βίντσι.
Αυτόν τον εικαστικό – ποιητικό διάλογο ο Γιάννης Ψυχοπαίδης που τον έχει ξεκινήσει από το 1980, τον εξελίσσει με τη συγκεκριμένη καλαίσθητη έκδοση, συνομιλώντας με τον Αντώνη Φωστιέρη. Στις σελίδες του βιβλίου 2 αυτόνομες τέχνες με τους δικούς τους εκφραστικούς τρόπους ενώνονται, αλλά διατηρούν και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους.
Τα ποιήματα που επιλέγονται και τροφοδοτούν την έμπνευση του Γιάννη Ψυχοπαίδη προέρχονται από τις συλλογές του Αντώνη Φωστιέρη: Σκοτεινός Έρωτας, Το θα και το να του θανάτου, Η σκέψη ανήκει στο πένθος, Πολύτιμη Λήθη, Τοπία του Τίποτα.
Στο προλογικό σημείωμα που φέρει τον ποιητικότατο τίτλο «ΑΝΤΙ-ΛΑΛΟ ΦΩΣ»και που διαπνέεται από άρωμα ποίησης, ο αναγνώστης απολαμβάνει τον ποιητικό οίστρο του Γιάννη Ψυχοπαίδη, διαπιστώνει τη βαθιά γνώση που διαθέτει για τον ποιητικό κόσμο του Αντώνη Φωστιέρη, κατατοπίζεται επαρκώς, ακόμη κι αν είναι ανυποψίαστος, στο «ποιητικό του αλφάβητο». Οριοθετείται η αναγνωστική προσέγγιση του Ψυχοπαίδη της ποιητικής του Φωστιέρη, που κατηύθυνε και καθόρισε τα κριτήρια επιλογής των ποιημάτων του και μετουσιώθηκε κατόπιν σε εικόνα.
Η αναγνωστική εμπειρία που ακολουθεί στις σελίδες του βιβλίου είναι συναρπαστική και απαιτητική καθώς ο αναγνώστης είτε ως ακροατής- θεατής αυτής της συνομιλίας, είτε ως τρίτος ενεργός συνομιλητής περνά από την ανάγνωση του ποιήματος στην αξιολογική διαδικασία του πίνακα προσπαθώντας να διακρίνει πώς η ζωγραφική αντλεί την έμπνευση από τον ρυθμό, το ξεχωριστό αίσθημα και την ψυχική ατμόσφαιρα του ποιητικού λόγου. Αναπόφευκτα μπαίνει στον πειρασμό και παρασύρεται να καταθέσει και τις δικές του συλλήψεις και προσεγγίσεις. Σε κάθε περίπτωση η διαπίστωση είναι πως σε κάθε ποίημα – διαμάντι αντιστοιχεί και ένας υπέροχος πίνακας που κρύβει μέσα του μια νέα αλήθεια.
