Ο Βασίλης Εφραιμίδης αφιέρωσε τη ζωή του στην εκπλήρωση των ιδανικών της εργατικής τάξης, στην προώθηση των συμφερόντων του λαού, αναπτύσσοντας πλούσια πολιτική δράση. Έμεινε σταθερός στην ιδεολογία και στις αρχές λειτουργίας του ΚΚΕ. Στήριξε αποφασιστικά το Κόμμα σε δύσκολες στιγμές όπως στη διάσπαση του 1968 και του 1991.
Η ειλικρίνεια, η εντιμότητά του, η αμεσότητα αντιμετώπισης ακόμα και του πιο μικρού προβλήματος των εργαζομένων, τον ανέδειξαν σε πολυσήμαντη προσωπικότητα του εργατικού και μαζικού κινήματος. Η πολιτική διορατικότητά του, η συνέπεια και η αγωνιστική στάση του τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό όχι μόνο στους φίλους, αλλά και στους πολιτικούς εχθρούς, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, όπου έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης.
Γεννήθηκε στο χωριό του Πόντου Ακνταμαντανί, την 1/1/1915. Με τη Μικρασιατική καταστροφή η οικογένειά του ξεριζώνεται και παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς. Το 1923 καταλήγει στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας απ’ όπου αποφοίτησε το 1939. Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε στο αντιδικτατορικό κίνημα, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως ιδιωτικός υπάλληλος.
Πόλεμος – Εθνική Αντίσταση – διώξεις: Παίρνει μέρος σε όλες τις μάχες του υποχωρητικού ελιγμού και της αντεπίθεσης ενάντια στους φασίστες Ιταλούς εισβολείς. Τραυματίζεται στη μάχη της Βήσανης και μετά την ανάρρωσή του ζητάει και επιστρέφει αμέσως στη μονάδα του, στην πρώτη γραμμή του μετώπου
Είχε πλούσια δραστηριότητα στην Εθνική Αντίσταση. Η κήρυξη του πολέμου το 1940 τον βρίσκει έφεδρο ανθυπασπιστή στην 8η Μεραρχία στα σύνορα. Για τη δράση του στον πόλεμο παρασημοφορείται με το Αριστείο Ανδρείας. Με την κατάρρευση του μετώπου γυρίζει στην Αθήνα. Το 1941 γίνεται μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου. Ηδη είναι μέλος του ΚΚΕ και εντάσσεται στο ΕΑΜ όπου δουλεύει ως οργανωτής και διαφωτιστής στη γερμανοκρατούμενη Αθήνα. Με την απελευθέρωση συνεχίζει την πολιτική του δράση. Σε συνθήκες σκληρών διώξεων αναλαμβάνει διευθυντής της “Ελεύθερης Ελλάδας”, δημοσιογραφικού οργάνου του ΕΑΜ.
Μέσα σε συνθήκες σκληρών διώξεων αναλαμβάνει διευθυντής της «Ελεύθερης Ελλάδας», οργάνου της ΚΕ του ΕΑΜ. Ως διευθυντής της εφημερίδας διώκεται από την αντίδραση για «αδικήματα Τύπου». Καταδικάζεται το 1947 και οδηγείται στη φυλακή. Αποφυλακίζεται τον Ιούλη του 1951.
Αντιπρόσωπος του λαού: Το 1951, Στις εκλογές του ’56 εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη.
Το 1951 εκλέγεται πρώτη φορά βουλευτής της ΕΔΑ στην Αθήνα και είναι ένας από τους 10 βουλευτές της ΕΔΑ, που καταψηφίζουν τη συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Το 1952 αναλαμβάνει εκδότης, διευθυντής και αρθρογράφος της «Αυγής» – οργάνου της ΕΔΑ. Παραμένει στη θέση αυτή μέχρι το 1956. Στις εκλογές του ’56 εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη. Επανεκλέγεται το 1958, το 1961 στην ίδια περιφέρεια ενώ το 1963 και 1964 είναι ο βουλευτής της ΕΔΑ στο Νομό Σερρών. Παράλληλα, σε όλη την προδικτατορική ζωή της ΕΔΑ είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της.
Με τη χουντική δικτατορία του 1967 αρχίζουν για τον Β. Εφραιμίδη, όπως και για τους άλλους αγωνιστές, νέες διώξεις και νέοι σκληροί αγώνες. Η χούντα καταδιώκει το σ.φο Βασίλη, ο οποίος το 1968 διαφεύγει στη Δυτική Ευρώπη, όπου αναπτύσσει έντονη αντιδικτατορική δράση λόγω της οποίας του αφαιρείται η ελληνική ιθαγένεια και του δεσμεύονται οι συντάξεις του βουλευτή και του δικηγόρου.
Από τη μεταπολίτευση συνεχίζει την πλούσια πολιτική δράση του. Ενεργοποιείται ιδιαίτερα στο κίνημα Ειρήνης και εκλέγεται στο Προεδρείο του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης. Από το 1981, επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΚΚΕ, εκλεγόταν συνεχώς (1981-1985-1989 & 1994 -παρέμεινε ως το 1999) ευρωβουλευτής. Στην περίοδο που το Κόμμα έκανε προσπάθεια μια συλλογικής παρουσίας στην ευρωβουλή, αναδεικνύεται αντιπρόεδρος της «Κομμουνιστικής Ομάδας και προσκειμένων», όπου συμμετέχουν Ιταλοί, Γάλλοι, Έλληνες και Δανοί ευρωβουλευτές και αντιπρόεδρος της ομάδας του «Συνασπισμού της Αριστεράς» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέλος των Επιτροπών Εξωτερικών Υποθέσεων, Θεσμικών Θεμάτων, Κανονισμού και Ασυλιών, Κοινωνικών Υποθέσεων. Είναι επίσης μέλος των διακοινοβουλευτικών αντιπροσωπειών ΕΟΚ-Τουρκίας, ΕΟΚ- Κύπρου.
Στο 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκλέχθηκε μέλος της ΚΕ του Κόμματος, επανεκλέχθηκε μέλος της ΚΕ στο 10ο, 11ο, 12ο, 13ο, 14ο και 15ο .
Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.
Οι πλούσιες αγωνιστικές περγαμηνές, η ζωή και η δράση του τον καταξίωσαν στις λαϊκές συνειδήσεις, τον ανέδειξαν σε εξέχουσα μορφή του εργατικού και μαζικού κινήματος και κέρδισαν την εκτίμηση και το σεβασμό ακόμα και των πολιτικών του αντιπάλων.
Το 1994 σε προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, ενόψει των ευρωεκλογών, ακροδεξιά στοιχεία του επιτέθηκαν τραυματίζοντάς τον με μαχαίρι.
Όπως ο ίδιος συνήθιζε να λέει, μιλούσε «εκτός από ελληνικά και την ποντιακή διάλεκτο», «επίσης αγγλικά, τούρκικα, καθώς και λίγα γαλλικά».
📌 Τα ηγετικά στελέχη του Κόμματος, δεν έχουν δικαίωμα συνταξιοδότησης 📌
Πριν τις ευρωεκλογές του 99 η Αλέκα Παπαρήγα, έκανε αναφορά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, στο σ.φο και μέλος της ΚΕ του Κόμματος τονίζοντας τα εξής:
«Πρέπει να σας πω ότι στο ψηφοδέλτιο, που θα καταθέσει το ΚΚΕ, δε θα μετέχει ένας σύντροφός μας, ο Βασίλης ο Εφραιμίδης, ο οποίος θεωρείται για το Κόμμα μας ένα σημαντικό κεφάλαιο και στους κοινωνικούς και στους πολιτικούς αγώνες, αλλά και στους διεθνείς αγώνες. Και, επιτέλους, ικανοποιήσαμε το αίτημά του, που είχε προ πολλού, να υπάρξουν και εναλλαγές στην ΚΟ του ΚΚΕ και να του δοθεί η ευκαιρία να προσφέρει και σε άλλα μέτωπα δράσης, δεδομένου ότι ο Βασίλης, όπως και όλα τα ηγετικά στελέχη του Κόμματος, της παλιάς γενιάς, δεν έχουν δικαίωμα συνταξιοδότησης.
Και με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να πω ότι πραγματικά η πείρα του Βασίλη και η προσφορά του είναι σημαντική, όχι μόνο για τους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, αλλά και για όλους τους βουλευτές και του Εθνικού και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».
ΣΣ |> Η ομιλία της Αλέκας έκλεινε έτσι: «Αυτή τη στιγμή, δε βρίσκεται εδώ. Δυστυχώς, έχει ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα. Η γυναίκα του μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο εκτάκτως και είναι εκεί» Μια μέρα μετά στις 17 Μάη 1999 άφηνε την τελευταία της πνοή η συντρόφισσά του στη ζωή και στον αγώνα, Τερέζα -ιστορικό στέλεχος κι αυτή, με μεγάλη αυτόνομη δράση -αν και λίγοι το γνωρίζουν, όντας πάντα στη σκιά του Βασίλη: ως μαθήτρια του Γυμνασίου πήρε ενεργό μέρος στο μαθητικό κίνημα της εποχής, έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και πρωτοστάτησε στο αντιπολεμικό κίνημα και στο κίνημα κατά της Μεταξικής δικτατορίας και από στελεχικές κομματικές θέσεις πήρε δραστήρια μέρος σε όλους τους λαϊκούς αγώνες που ακολούθησαν. Συμμετείχε στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, στην παράνομη δράση στη διάρκεια του εμφυλίου και των μετέπειτα χρόνων, έδωσε το “παρών” και στα χρόνια της δικτατορίας 1967-74. Αντιμετώπισε με καρτερία και αγωνιστικότητα τις διώξεις και κατατρεγμούς που επιφύλαξαν το κράτος του δοσιλογισμού και της αμερικανοκρατίας σε βάρος των αγωνιστών της λευτεριάς και της δημοκρατίας. Αναδείχτηκε σε στέλεχος του γυναικείου κινήματος της Αθήνας και μέχρι το τέλος της ζωής της στάθηκε πιστή και αφοσιωμένη στην υπόθεση του ΚΚΕ και των λαϊκών συμφερόντων
