Γράφει ο Δημήτρης Βαλαής //
Δάσκαλος – Νάουσα
Σε ξέρω εσένα, σε ξέρω καλά! Σε συναντάω κάθε μέρα στο καφέ, στο εμπορικό, στο σούπερ μάρκετ, σε κάθε επιχείρηση… Εγώ πελάτης κι εσύ εργαζόμενη. Πάντα χαμογελαστή, πάντα ευγενική και πρόθυμη…
Ξέρω, όμως, πως το χαμόγελο αυτό τις περισσότερες φορές δεν είναι αληθινό… Είναι ένα χαμόγελο που στο επιβάλλει η εργοδοσία! Για να μένει ικανοποιημένος ο πελάτης, να ψωνίζει, να κερδίζουν τα αφεντικά!…
Και πώς να είναι αληθινό το χαμόγελό σου, όταν σκέφτεσαι ότι, με τα 300, 400 ή 500 ευρώ που παίρνεις, ο μήνας δε βγαίνει; Όταν σκέφτεσαι ότι, μετά από τόσες ώρες κούραση και ορθοστασία, σε περιμένουν οι δουλειές του σπιτιού, τα παιδιά, οι υπερήλικες γονείς που, ίσως, να φροντίζεις;
Σε ξέρω, γυναίκα, και σε καταλαβαίνω… Μπορώ να διακρίνω τη θλίψη στο βλέμμα σου, να κατανοήσω τις αγωνίες σου, τους φόβους σου, το θυμό σου καμιά φορά… Για όλα αυτά που υπομένεις και που αναγκάζεσαι να κρύβεις πίσω απ’ αυτό το χαμόγελο… Γιατί, βλέπεις, υπάρχει και η απειλή της απόλυσης, ο εφιάλτης της ανεργίας…
Γυναίκα, μάνα, κόρη, αδερφή, δεν είσαι μόνη! Να είσαι σίγουρη πως στο ίδιο μετερίζι βρισκόμαστε! Για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο! Όπου η δουλειά δε θα είναι δουλεία, και θα έχεις χρόνο να χαρείς τα παιδιά σου, να χαρείς το σύντροφό σου, και να ικανοποιήσεις και τις δικές σου ανάγκες, τις δικές σου επιθυμίες…
Γυναίκα, μην απελπίζεσαι! Μην καταθέτεις τα όπλα! Μην κάνεις τη χάρη στους μεγαλοεπιχειρηματίες και τις κυβερνήσεις τους να λυγίσεις! Πάλεψε! Οργανώσου, τώρα, στο σύλλογο, στο σωματείο, στο συνδικάτο! Μαζί με τον άντρα σου και το γιο σου, μαζί με τον πατέρα σου και τον αδερφό σου!
Γυναίκες και άντρες, μαζί! Κοινός ο αντίπαλος, κοινός ο αγώνας, ίδια η ελπίδα! Για το πραγματικό χαμόγελο της ζωής, που το αξίζεις, Γυναίκα!…
