Γουβιά, εδώ η ζωή τρατάρει λιμοντσέλο!

Γουβιά.
Εδώ σε θέλει η ζωή, εδώ δεν αναβάλλεται η χαρά, πολύ απλά γιατί εδώ απολαμβάνεις να ζεις.  Μετά τους διάσημους και τα μεγάλα ονόματα, οι αθέατοι και οι αφανείς του κόσμου, ανάμεσά τους και εσύ, κορτάροντας μαΐστρο, φθινοπωρινά φύλλα και σύννεφα, αφήνεσαι στην ησυχία και την έρημη ακτή περιμένοντας στο ηλιοβασίλεμα τη μυθική φιγούρα εκείνης της μαγεμένης γυναίκας να αναδυθεί άλλη μια φορά από την θάλασσα, να τραγουδήσει, να χορέψει και να σε μεταλάβει αλισάχνη κι ανάμνηση.

Εδώ έρχεσαι, εδώ απλώνεις τα σύνεργα της σκέψης, τα παράπονα, τις αναμνήσεις, την ξεχασμένη νιότη, όλα, σε μια γωνιά τής ψυχής, εδώ θ’ αγγίξεις σημάδια και ξέφτια, ξέρεις κι εσύ, εδώ που οι νύχτες χτενίζουν στη βροχή τ’ αλάτι στα βλέφαρα.

Στην ακτή ο φλοίσβος του νερού θαρρείς κινητοποιεί τις στιγμές για να προλάβουν την αιωνιότητα, ώρα που το φθινόπωρο κρατά την πρώτη ηλιαχτίδα κρυμμένη στις πυκνές φυλλωσιές για να ταξιδέψεις μαζί της αύριο…

Βυθίζεις τα χέρια στα ανεκδήλωτα νερά αναζητώντας στην ενήλικη ζωή σου την υπερβατικότητα, διεκδικώντας ακόμη μια θέση στο τώρα με τη βεβαιότητα πως σε γνωρίζουν τα βότσαλα, τα δέντρα, το τοπίο, η θάλασσα.
Ταξιδεύει ο νους από το τώρα στο τότε, από το σήμερα στο χθες. Ο προσανατολισμός σου είναι τέτοιος ώστε η καρδιά να απολαμβάνει το ταξίδι και τα μάτια σου το φυσικό φως σε τούτη την ακτή που αγαπάς και υπόσχεσαι πάντα, Αύριο… Μετράς τα βήματα, τώρα που οι παλιές επιθυμίες σε αποφεύγουν νομίζεις πως σώζεσαι. Νομίζεις… Η θάλασσα στον όρμο των Γουβιών σου βάζει ιδέες! Γελάς, με ολόφλογα μάτια αγναντεύεις ασάλευτη τις απέναντι γνώριμες ακτές, προσπαθείς να μάθεις από την πεθυμιά τού ανέμου και από τού κόσμου τα βάσανα καινούρια ανάγνωση στη ζωή.

Από τα βαθιά ριζωμένα της ψυχής έφτασαν στα χείλη εξόριστες οι λέξεις, φωνάζουν ελευθερωμένες, αδέσποτες πια, διατυμπανίζουν αυτά που φοβόσουν ν’ ακούσεις. Θάλασσα, μετά τη μπόρα, τώρα δίδαξέ με, πώς μαθαίνεις από τη γνώση του εγώ πριν παραδεχτείς την αλήθεια πριν συλλαβίσεις μαχαιριά και προδοσία, πριν ξυπνήσει ο εφιάλτης και σού ψιθυρίσει στ’ αυτί «κακόγουστο αστείο η αγάπη…»

Όχι μην αφήσεις να σού χαλάσουν την ομορφιά κακές σκέψεις, όχι εδώ λυτρώνεσαι, εδώ σε τρέφει η ποιητική ιδέα της ψυχής, η θαλασσινή αύρα που πάλλεται μέσα σου μια διαμαρτύρηση κόντρα στα ανούσια, τα λίγα, τα εύκολα ειπωμένα, τα γυαλιστά και τ’ αδιάφορα.

Αφήνεις πίσω σου τη Μαρίνα με τα πολλά σκάφη και κατευθύνεσαι στο μνημείο των Σέρβων. Οι Κερκυραίοι διατηρούν ζωντανές τις  αναμνήσεις  και τις συγκινήσεις  από την παρουσία των Σέρβων στην Κέρκυρα κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ πριν πολλά χρόνια είχες ακούσει για πρώτη φορά ένα τραγούδι που νόμισες ερωτικό, μα ο γέροντας που τραγουδούσε κι έκλαιγε δεν ήταν για μια χαμένη αγάπη μα για όσα ξέβραζε το κύμα στις όχθες της μνήμης. Στις ημέρες εκείνες τις σκοτεινές του πολέμου ένας Σέρβος στρατιώτης είχε γράψει αυτό το τραγούδι. Τραγουδούσε μαζί με τους εξαθλιωμένους συναδέλφους του για να φέγγει η πατρίδα μέσα του για να ξορκίζει λησμονιά και πόλεμο. Ο τίτλος του τραγουδιού «Tamo daleko» έμελε να γίνει το Εθνικό τραγούδι της Σερβίας για όλη την περίοδο του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου. Ακούγεται και σήμερα ακόμη και κάποιοι παλιοί Κερκυραίοι το γνωρίζουν, ένα τραγούδι που όχι μόνο θυμίζει τις κακουχίες που πέρασε τότε ο λαός της Σερβίας αλλά κάνει και αναφορά στην Κέρκυρα:

Χωρίς πατρίδα, έζησα στην Κέρκυρα,
αλλά φώναξα περήφανα, ζήτω η Σερβία!
Αλλά φώναξα με υπερηφάνεια, ζήτω η Σερβία!

Πανύψηλα πεύκα, αυτά που δεσπόζουν ανάμεσα σε λεύκες, ευκάλυπτους και τις κοσμικές σημύδες με τον παπυρώδη ρυτιδωμένο φλοιό σου επιβάλλουν σιωπή και μνήμη. Ανεβοκατεβαίνεις τα μικρά πέτρινα σκαλοπάτια στο αλσύλιο, θαυμάζεις την ποώδη βλάστηση και τα πρώτα κυκλάμινα στις σκιερές γωνιές, ανασαίνεις βαθιά ζωή και θύμηση.
Οι ελιές φτάνουν ίσαμε εκεί που σκάει το κύμα στις ψαρόβαρκες και η γαλαζοπράσινη θάλασσα λάμπει διάφανη μετά τη βροχή ακόμη και στο εσωτερικό του κοχυλιού που κρατάς στα χέρια σου. Το όμορφο ακρογιάλι αποτελεί μέρος της ζωής, της ζωής σου και ενός γαλήνιου ήρεμου τοπίου αν και ο ορίζοντας σκιάζεται από σύννεφα, αφήνουν ωστόσο να περάσει το φως υποσχόμενο επίσημο αρραβώνα στα κόκκινα ρόδια και στους πυράκανθους.

Το όνομα της περιοχής, που αποτελούσε γραφικό ψαροχώρι παλαιότερα και ξεχωριστό θέρετρο σήμερα, κατά τους γηραιότερους από τους ντόπιους κατοίκους οφείλεται στους γοβιούς ή γουβιούς, όπως λέγονται τα ψάρια κοκοβιοί. Στην ακτή μετά τη μπόρα, εκεί θα περπατήσεις πάνω στην ψιλή άμμο και στα μικρά χρωματιστά βότσαλα απολαμβάνοντας τη μαγεία της φύσης να ζωντανεύει με χρώματα μοναδικά. Ένας πίνακας ζωγραφικής που σού χαρίζεται να συλλαβίσεις την αγάπη.

Γουβιά. Εδώ μπορείς ν’ ακούσεις τις παλιές φωνές, οι καλές  κουβέντες είναι μόνο  η αρχή, εδώ ν’ αφεθείς σε ένα άγγιγμα,  σ’ ένα βλέμμα και ένα χάδι στο πρόσωπο, να μετράς το γκρίζο  και να βγάζεις πάντα ολόλευκο, εδώ να γελάσεις δυνατά, εδώ να σταθείς να κλάψεις, εδώ διαλέγεις να ζήσεις,  να ξεκλειδώσεις το συρτάρι με τα ανεκπλήρωτα όνειρα, αυτά που σου κράτησαν συντροφιά σε οξειδωμένες μέρες και θα τα δεις να γίνονται πραγματικότητα.

Κάθε μύθος και ένα δίδαγμα. Τα Γουβιά, αυτή η ξεχωριστή γειτονιά της Κέρκυρας κρατά και τον δικό σου μύθο και δεν θα πάψει ποτέ να σε διδάσκει πως έχεις μερίδιο στη χαρά της ζωής.

Η όραση, αγκαλιάζει ό,τι απέμεινε από τ’ ανοικτά τόξα στα Βενετσιάνικα Ναυπηγεία. Κλείνεις τα μάτια. Θαρρείς ακούς ακόμη τα ξύλινα σφυριά των καραβομαραγκών. Φαντάζεσαι εκείνη τη γαλέρα που μετέφερε μέχρι κεχριμπάρι στ’ αμπάρια, γιατί ο καπετάνιος της γνώριζε καλά τον ακόρεστο πόθο που είχαν πάντα οι γυναίκες για στολίδια. Άγκυρες, φάροι, πανιά, σκοινιά, κουπιά, όλα εκεί κι ένα πρόσωπο σμιλεμένο με αδρά χαρακτηριστικά σου κλέβει ένα χαμόγελο.

«Η αγάπη, διατηρεί τον άνθρωπο σε ισορροπία», λόγια, από τις παραινέσεις της γιαγιάς. Πριν σε ξαφνιάσει  ο έρωτας, με τον ίδιο τρόπο που ξαφνιάζουν οι απογευματινές μεσογειακές λάμψεις του ήλιου πάνω στην ακύμαντη θάλασσα, αυτή που απλώνεται μπροστά σου στο μικρό όρμο θα περάσουν από το νου κι άλλες σκέψεις κι άλλες αναμνήσεις. Ο έρωτας σε τούτη τη βόλτα μυρίζει λιμοντσέλο. Υψώνεις το ποτήρι. Το φωτεινό κίτρινο χρώμα ανάλαφρα σε παρασύρει στην απόλαυση. Το άρωμα του ηδύποτου αναπαραγάγει συναισθήματα μέσα από ένα λεπτό πέπλο αέρα. Και μετά ονειρεύεσαι στο θαύμα της αγάπης μεθώντας με μια ευτυχία διαφορετική.

Σου κρατάει το χέρι, το ίδιο τρυφερά κι ας έχουν περάσει τριάντα και πλέον χρόνια από τότε, την πρώτη φορά. Δεν μετράς τον χρόνο, όχι δεν έχει σημασία. Απολαμβάνεις τη στιγμή. Είναι ικανότητα να στέκεται κανείς και να απολαμβάνει τις  μικρές χαρές, την ομορφιά, τις στιγμές πριν χαθούν. Εδώ έμαθες, αγάπησες το ρίσκο, από εδώ θέλεις να βουτάς στο άγνωστο και να ζεις το ταξίδι σε μια βόλτα, να ζεις χωρίς να σκέφτεσαι τιμωρίες και συνέπειες, να πράττεις με συνείδηση χωρίς να φοβάσαι τον εαυτό σου και τους άλλους.

Ξαναγυρίζει ή θύμηση απ` τις απέναντι ακτές, μετέωρα πάθη, ερειπωμένες αγκαλιές, περισσεύει χρώμα κι αλισάχνη και ψυχή όταν κοιτάζεις με τις ώρες τον ορίζοντα. Εδώ στα Γουβιά, βρίσκουν ουρανό οι επιθυμίες που κύλησαν στη γη, εδώ μια ήσυχη νύχτα θα ξαναγίνουν άστρα τούτα τα ταπεινά λουλούδια που αγγίζεις ευλαβικά στο φράχτη στις κατασκηνώσεις  χωρίς να λογαριάζουν  λησμονιά και άνεμο.

Στην Κέρκυρα δεν γνωρίζεις απαγορεύσεις και καθωσπρεπισμούς, ο τόπος δεν αφαιρεί από την ψυχή σου αυθορμητισμό και θέληση, αντιθέτως εδώ ξεκλειδώνεται η ψυχή, αφήνεται ελεύθερη στο χώρο και στο χρόνο να αισθανθεί, να ερωτευθεί, να απολαύσει τη μαγεία, να ζήσει!

Αγαπάς την Κέρκυρα των τεσσάρων εποχών, για την ατμόσφαιρα της, τη μουσική, για τα χρώματα, την πλούσια φυσική ομορφιά, τις αντιθέσεις του μπλε και του πράσινου, για τους ανθρώπους της με την ιδιαίτερη κουλτούρα και την ρητορική τους τέχνη.

Αγαπάς την Κέρκυρα για την εμπειρία, το ταξίδι και την ακριβή χειραψία με το Ιόνιο φως. Σε πάει πιο μακριά από αυτό που περιμένεις, σου υπενθυμίζει καθημερινά να μην αφήνεις κανέναν να ξύνει τις πληγές σου, να κοιτάζεις ψηλά ν’ ανασαίνεις τη βροχή στον ουρανό πριν φτάσει στη γη, να κάνεις αυτό που σου υπαγορεύει η καρδιά ακόμα κι αν ξέρεις πως ίσως θα πονέσεις αρκεί να αξίζει και να είναι αληθινό.

Το δίχως άλλο, η Κέρκυρα δεν θα παρακμάσει ποτέ.
Είναι προορισμένη για την αιωνιότητα.
Είναι αλήθεια.