Θa ξέρεις βέβαια, Ζολιό, για το Μανώλη Γλέζο
– α, πώς να σου το πει το στόμα μου, Ζολιό,
όταν περνούσε με τα δυο του χέρια στις τσέπες του παντελονιού τα σοκάκια της Πλάκας,
ωραίο παιδί χαμογελώντας στ’ όνειρο του κόσμου πάνου απ’ τις οροσειρές της δυστυχίας
όταν σκαρφάλωνε τα βράχια της Ακρόπολης
σφίγγοντας μες στις δυο νεαρές γροθιές του
την οργή όλων των λαών και την ελπίδα τους
όταν κάτου από τ’ ανοιχτά ρουθούνια των πεινασμένων πολυβόλων
έσπαγε με τις δυο γροθιές του τον κυρτό σταυρό
έσπαγε με τις δυο γροθιές του όλα τα δόντια του θανάτου –
Και, να που χρόνια τώρα
ο Μανώλης ο Γλέζος, Ζολιό,
κοιτάει το φως πίσω απ’ τα σίδερα
κι ακόμη με τα δυο του χέρια, σημαδεμένα απ’ τις χειροπέδες,
σκουπίζει τα κλαμένα μάτια του κόσμου
σκουπίζει το ιδρωμένο μέτωπο
της λευτεριάς και της ειρήνης.
