Στις καλοκαιρινές σου διακοπές,
θυμήσου:
Οι γλάροι που πετούν γύρω σου,
καθώς ταξιδεύεις με το πλοίο
στα νησιά του Αιγαίου,
δεν είναι πουλιά!
Aνθρώπινες ψυχές είναι,
που τις στοιχειώνει ο πόνος
και τις κρατάει για πάντα εδώ!
Είναι οι χαροκαμένες μάνες
των προσφυγόπουλων,
των μικρών παιδιών που χάθηκαν
στ’ αφιλόξενα νερά,
αναζητώντας μια πατρίδα
χωρίς πολέμους, φτώχεια, προσφυγιά.
Οι γλάροι-μανάδες καλούν τα παιδιά τους
επίμονα, σπαρακτικά, απελπισμένα…
Ψάχνουν στα νερά, βουτούν, ξαναβουτούν…
Μάταια…
Το δειλινό γυρνούν στις ακτές.
Αύριο πάλι…
Κι εκεί, στην αμμουδιά,
σιωπηλοί κοιτούν το πέλαγος,
κοιτούν τη ρημαγμένη τους ζωή
και σκαλίζουν τα βότσαλα,
μήπως βρουν κάποιο ρουχαλάκι,
κάποιο παιχνίδι,
μήπως βρουν τα όνειρα των παιδιών τους,
που τα ξέβρασε η θάλασσα,
να παρηγορηθούν…
Δημήτρης Βαλαής
δάσκαλος – Νάουσα
ΥΓ: Στα αθώα αγγελούδια της προσφυγιάς, που το τελευταίο τους νανούρισμα ήταν στην αγκαλιά της θάλασσας… Στη μνήμη τους… μαζί με ένα μεγάλο συγγνώμη για όσα δεν κάναμε σαν πολίτες, σα λαοί, σαν ανθρωπότητα, για να τα προστατέψουμε…
