Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δ. Ακτύπης (μέλος ΟΛΜΕ): Όταν θέλουν να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα είναι αδίστακτοι (ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ)

Για την άγρια καταστολή της  Παρασκευής 11 Ιανουαρίου σε βάρος των εκπαιδευτικών που ζητούσαν μόνιμη και σταθερή εργασία μιλήσαμε στην εκπομπή Ατέχνως της ΕΡΤopen με το μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ Δημήτρη Ακτύπη.  Όπως μας είπε, η κυβέρνηση επιφύλαξε στην ειρηνική διαμαρτυρία τους  μια βάρβαρη, ανελέητη επίθεση με τυφλά χτυπήματα, δολοφονικά χτυπήματα. Όπως χαρακτηριστικά είπε, δακρυγόνα έπεφταν μέσα στο πλήθος των εκπαιδευτικών, ένα από αυτά τραυμάτισε την εκπαιδευτικό Θεοδώρα Δριμάλα. Τεράστιες είναι οι πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης για αυτή την επίθεση που δεν ξεπλένονται με τις δηλώσεις συμπάθειας των υπουργών.Μια κυέρνηση που μαζί με τα ψέματα και την κοροϊδία χρησιμοποιεί και την καταστολή για να περάσει βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει σε κινητοποίηση. Όταν θέλουν να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα είναι αδίστακτοι.

Οι εκπαιδευτικοί, όπως είπε ο κ. Ακτύπης, είναι διαμαρτύρονταν ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το νέο σύστημα προσλήψεων – διορισμών, που συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή και, όπως λέει, αποτελεί προαναγγελία απολύσεων χιλιάδων αναπληρωτών μέσα από τα κριτήρια που θεσπίζονται. Όπως λέει ο κ. Ακτύπης το νομοσχέδιο πετά στα σκουπίδια την προϋπηρεσία χιλιάδες εκπαιδευτικών, απαξιώνει το πτυχίο και θεσμοθετεί το κυνήγι πιστοποιήσεων, μεταπτυχιακών κλπ για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Και δε λύνει το πρόβλημα το πρόβλημα των σχολείων έχουν έχουν τρομερές ελλείψεις. Με τα στοιχεία του υπουργείου αυτή τη στιγμή δουλεύουν στα σχολεία 25.000 συμβασιούχοι για να μπορέσουν να λειτουργήσουν. Και αυτοί που διεκδικούμε είναι αυτοί οι συνάδελφοι να έχουν μόνιμη δουλειά.

Διαφορετικές οι προτεραιότητες τους. Όταν πρόκειται για διορισμούς που έχουν να γίνουν τουλάχιστον 10 χρόνια, βάζουν ζήτημα δημοσιονομικών περιορισμών και επικαλούνται τους θεσμούς, ενώ απλόχερα δίνουν παροχές στο κεφάλαιο και και για τις ΝΑΤΟϊκές ιμπεριαλιστικές ανάγκες για να ματοκυλούν τους λαούς. Γι’ αυτό το λόγο δεν ικανοποιούνται οι ανάγκες των εργαζομένων που ζητούν το αυτονόητο, να έχουν μόνιμη και σταθερή δουλειά. Όμως αυτή η κατάσταση σχετίζεται και με τις μορφωτικές ανάγκες της οικογένειας.