Γράφει ο Γιάννης Βεντούρας //
Παρακολουθώ αυτές τις ημέρες τις συζητήσεις που γίνονται για τις δηλώσεις του κυβερνητικού βουλευτή Μπογδάνου, σύμφωνα με τις οποίες ο μεγαλύτερος εχθρός για την Ελλάδα είναι οι κομμουνιστές και όχι οι Τούρκοι ιμπεριαλιστές. Τα κανάλια σκίζουν τα ιμάτιά τους, για την αντεθνική δήλωση τού φασίζοντα Μπογδάνου, κι εμένα στο μυαλό μου άρχισαν να δημιουργούνται μερικές σκέψεις.
Στην Γαλλική προλεταριακή επανάσταση του 1871, η αστική τάξη της Γαλλίας επιλέγει να ηττηθεί από τους Πρώσους για να αντιμετωπίσει την «κομμούνα» του Παρισιού. Οι Πρώσοι, που πολιορκούσαν το Παρίσι, απελευθερώνουν τους Γάλλους στρατιωτικούς αιχμαλώτους, για να μπορέσει η κυβέρνηση του Θιέρσου να αντιπαρατάξει ικανό αριθμό στρατιωτών απέναντι στους εξεγερμένους εργάτες. Στη συνέχεια η αστική τάξη της Πρωσίας, επιτρέπει στον στρατό της Γαλλικής κυβέρνησης να περάσει μέσα από τις γραμμές του και να καταπνίξει την κομμούνα του Παρισιού. Η Γαλλική και η Πρωσική αστική τάξη, απέδειξαν ότι ο κύριος εχθρός των αστών είναι η ίδια η εργατική τάξη της χώρας τους, και ότι οι μεταξύ τους διαφορές, έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Το ίδιο επαναλήφθηκε πολλές φορές στην ιστορία της σύγχρονης ταξικής πάλης.
Ακριβώς μετά την λήξη του Α’ παγκόσμιου πολέμου, η Γαλλία, μετά από εκκλήσεις της αστικής τάξης της Ρωσίας, τίθεται επικεφαλής των δυνάμεων της Αντάντ και εισβάλλουν στην Ρωσία για να καταπνίξουν την μπολσεβίκικη επανάσταση. Η εισβολή αρχίζει τον Δεκέμβριο του 1918 και τελείωσε τον Απρίλη του 1919. Σε αυτήν συμμετείχαν δυνάμεις από πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, που ονειρευόταν να κατακτήσει περιοχές στην Κριμαία και να υλοποιήσει την «μεγάλη ιδέα». Η εκστρατεία της Κριμαίας έληξε άρον – άρον, λόγω των συντριπτικών χτυπημάτων του κόκκινου λαϊκού στρατού, αλλά και επειδή, ναύτες και στρατιώτες των εισβολέων, στασίασαν και ενώθηκαν με τους μπολσεβίκους.
Την ίδια εποχή, μετά το τέλος του Α’ παγκόσμιου πολέμου, και ύστερα από μήνες επαναστατικής κατάστασης, στις 21 Μάρτη του 1919, ανακηρύχθηκε η Ουγγρική Σοβιετική Δημοκρατία. Η αστική τάξη της χώρας ζήτησε την βοήθεια των πρώην εχθρών της για να αντιμετωπίσει την προλεταριακή επανάσταση. Οι χώρες τής Αντάντ (που ήταν απασχολημένες στο μέτωπο της Κριμαίας), έδωσαν εντολή και εισέβαλλαν στην Ουγγαρία, ο Ρουμάνικος και Σέρβικος στρατός και κατέπνιξαν την εργατική επανάσταση.
Ανάλογη ήταν και η περίπτωση της Φιλανδίας, η οποία, την ίδια περίοδο με την Οκτωβριανή επανάσταση, βρισκόταν σε επαναστατική κατάσταση. Η αστική τάξη της Φιλανδίας, βλέποντας ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα από την νέα λαϊκή εξουσία, κάλεσαν το 1918 τα στρατεύματα της Γερμανικής αστικής τάξης να εισβάλλουν και να αιματοκυλίσουν τους επαναστάτες.
Ανάλογη ήταν στάση όλων των αστικών τάξεων, όπως στην Κορέα, το Βιετνάμ και αλλού. Πάντα συμμαχούσαν με άλλες αστικές τάξεις, ακόμα και εχθρικές, παραχωρώντας ακόμα και μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, αρκεί να τούς βοηθήσουν να συντρίψουν το εξεγερμένο προλεταριάτο.
Το 1940 στην Ελλάδα το καθεστώς Μεταξά, αρνήθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους, τους κομμουνιστές, να πολεμήσουν στο Αλβανικό μέτωπο. Η Ελληνική αστική τάξη τούς θεωρούσε μεγαλύτερο κίνδυνο από τους Ιταλούς εισβολείς. Στη συνέχεια όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα, αντί να τους αφήσει ελεύθερους, τους παρέδωσε σιδηροδέσμιους στους κατακτητές.
Στην περίοδο της τριπλής φασιστικής κατοχής, προβλέποντας οι αστοί ότι, σύντομα οι Γερμανοί θα έχαναν τον πόλεμο, δημιούργησαν ένοπλες ταγματασφαλίτικες ομάδες για να κτυπήσουν τον λαό και τους κομμουνιστές, που πολεμούσαν για την απελευθέρωση της χώρας. Εν μέσω ξένης κατοχής, η αστική τάξη άρχιζε τον εμφύλιο πόλεμο.
Αλλά και μετά την απελευθέρωση, τρομοκρατημένη η Ελληνική αστική τάξη από την δύναμη του ένοπλου λαού, κατέφυγε στην βοήθεια των Άγγλων και Αμερικάνων ιμπεριαλιστών για να κτυπήσουν τους κομμουνιστές και τον ΔΣΕ, προσδένοντας τήν Ελλάδα στο άρμα τους, με όλες τις μετέπειτα συνέπειες για την χώρα μας.
Δεν με απασχολεί καθόλου εάν έχει δίκιο ο Μπογδάνος ή οι αστοί επικριτές του, που μέχρι τώρα συνεγελάζοντο μαζί του. Καρφί δεν μου καίγεται για το πώς θα διευθετήσουν τις μεταξύ τους διαφορές.
Αυτό που καταλαβαίνω εγώ από την ιστορική πείρα, είναι ότι, σε κάθε περίπτωση, η αστική τάξη θα παραμερίσει προσωρινά τις διαφορές της με άλλες αστικές τάξεις, και θα κτυπήσουν μαζί τον μεγαλύτερο εχθρό τους, το επαναστατημένο προλεταριάτο.
Τώρα, εάν αυτή την μεγάλη αλήθεια την πέταξε ο Μπογδάνος μέσα στο αστικό κοινοβούλιο και χάλασε λίγο την «εθνική» εικόνα που θέλει να εμφανίζει η Ελληνική αστική τάξη, είναι δικό τους θέμα.
