Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //
Κοίτα λίγο πίσω σου… Όχι εκεί, στον ίσκιο σου, πίσω στο παρελθόν σου. Τότε που έκανες όνειρα. Που έθετες απαιτήσεις απ’ τη ζωή. Που την ήθελες δική σου. Που χαιρόσουν να ζεις. Που αρνιόσουν να υποταχτείς στη μιζέρια. Να της δόσεις τα όνειρά σου, τις προσδοκίες σου, να τη ζήσεις με τις διαθέσεις σου, να γευτείς τις ομορφιές της, να εκστασιαστείς από την τέχνη και τον πολιτισμό της ανθρωπότητας, να γνωρίσεις και να θαυμάσεις τα επιστημονικά επιτεύγματα, να γνωρίσεις ανθρώπους, να ταξιδέψεις, να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να παθιαστείς… Να κάνεις την κοινωνία καλύτερη, να την φέρεις στα ανθρώπινα μέτρα.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Δεν μπορεί όμως, κάτι έχει μείνει, μια θολή – έστω ανάμνηση των συναισθημάτων που σε εξανθρώπιζαν όταν βάδιζες με τους άλλους σε κάποια πορεία. Την πρώτη απεργία που συμμετείχες αποκλείεται να την ξέχασες. Την ομορφιά, τον ενθουσιασμό, τη μέθη της συναδέλφωσης με τους συνανθρώπους σου. Την πρωινή περιφρούρηση για να μην περάσουν οι απεργοσπάστες. Εξεγειρόσουν ακόμη και στην ιδέα να σπάσουν κάποιοι τον δίκαιο αγώνα σου. Να καρπωθούν τα κέρδη της νίκης σπρώχνοντάς σε στην ήττα.
Θυμάσαι που αργότερα κοίταζες την απεργία να περνά έξω απ’ τη δουλειά σου κι ίσα που έβγαζες το κεφάλι να κοιτάξεις το ποτάμι που πέρναγε στον δρόμο διεκδικώντας; Το συναίσθημα της ντροπής που σ’ έκανε να τραβιέσαι γρήγορα μέσα μη και σε δει κανένας γνωστός, αποκλείεται να το ξέχασες.
Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Η ζωή σου όλο και φτώχαινε. Σ’ έκαναν να μη ντρέπεσαι να χαζεύεις τους απεργούς να περνάνε έξω απ’ το εργοστάσιο, κάτω απ’ το γραφείο. Έφτασες να κοιτάζεις απαξιωτικά, να χαμογελάς ειρωνικά. Κι η ζωή σου χειροτέρεψε κι άλλο. Δεν έχεις ζήσει όπως σου πρέπει και σου αξίζει. Έσπρωξες τα χρόνια να περάσουν. Κι όλο και σκύβεις. Όλο και χώνεσαι βαθύτερα στην αδιαφορία και στη μιζέρια. Πάσχισες να κάνεις και τα παιδιά σου ίδια. Από τον ίδιο φόβο που σε κατακλύζει πια για τη ζωή, ίσως κι από φθόνο μη και γνωρίσουν ό,τι εσύ απεμπόλησες. Και το μεροκάματο έγινε ένα ξεροκόμματο, ψίχουλα, ένα αισχρό κι εξευτελιστικό επίδομα. Στερείσαι τα πάντα. Ακόμη κι αυτά που την ύπαρξή τους στα νιάτα σου τη θεωρούσες αυτονόητη κι επιβεβλημένη. Και τα μαλλιά των περισσότερων ασπρίσαν. Η μοναδική εμπειρία που λέγεται ζωή, η ύπαρξή σου αρχίζει να ξεθυμαίνει.
Δε μπορεί όμως, κάτι έχει απομείνει, έτσι δεν είναι; Κάποια ανάμνηση από τότε. Ρίξε μια ματιά γύρω σου. Δες τη χλιδή όπου ζουν αυτοί καρπωμένοι τον ιδρώτα μας, πίνοντας το αίμα μας, δολοφονώντας εμάς και τα παιδιά μας και συγχρόνως να χλευάζουν ξεδιάντροπα την κατάντια μας. Το βράδυ που πέφτεις στο κρεβάτι που είναι η ώρα του απολογισμού της μέρας αναλογίσου τα νιάτα σου. Τότε που η ζωή σού έδειχνε τις ομορφιές της. Που από κάποιες πρόλαβες να πάρεις μια γεύση. Θυμήσου! Ήταν όμορφα χρόνια.
Αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα. Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου. Απαρίθμησε όσα σου στέρησαν. Δεν φταις εσύ γι’ αυτό. Η δική σου ευθύνη είναι που ξέμαθες ν’ αντιδράς. Δες τον παραλογισμό εκατομμύρια άνθρωποι να στοιχίζονται πίσω απ’ τους δημίους τους. Σήκωσε το κεφάλι. Θύμωσε! Αποτίναξέ τους από πάνω σου. Αφαίρεσέ τους το δικαίωμα να καταστρέφουν τη μία και μοναδική ζωή σου. Στείλε τους εκεί που τους αξίζει, στον λάκκο της Ιστορίας. Η ανυπαρξία τους είναι προϋπόθεση για την ύπαρξή σου. Η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ζήσεις όπως σου αξίζει κι όπως πρέπει σε άνθρωπο του 21ου αιώνα. Σε κοροϊδεύουν πως το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει. Είναι αυτοί που δεν θέλουν να κυβερνήσει το ΚΚΕ. Η ύπαρξή του, το δυνάμωμά του είναι ο θάνατός τους. Αλλά το ΚΚΕ δεν μπορεί να το κάνει χωρίς εσένα. Εμείς είμαστε η δύναμη του ΚΚΕ. Κι η πολιτική αφύπνισή μας το πρώτο βήμα.
Άφησέ τους μόνους τους κι έλα μ’ όλους μας. Πάψε να τους ψηφίζεις και να σου βγαίνουν κάθε φορά και χειρότεροι. Ζήσε κι άφησέ τους να ψοφήσουν. Στις 22 Μάη μπορεί, είναι απολύτως δυνατό, έχεις κάθε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να ξημερώσει μια καλή μέρα. Θα είναι η πρώτη της νέας ζωής σου. Φέρτη κι άδραξε το μερίδιό σου απ’ αυτήν. Κοίταξε πάνω απ’ τα τείχη τους. Είναι όμορφα εκεί έξω. Είναι το μέλλον μας και των παιδιών μας.
