Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ζωή Καραπατάκη: «Ο παίκτης και το παίγνιο»

Τόσκα

Θα ζητήσω απ’ το θείο Βάνια
Ένα μικρό χώρο κοντά του
Να δουλέψουμε μαζί
Αυτός τους λογαριασμούς του
Για τα χωράφια κι εγώ τα δικά μου
Διάβασμα και ίσως γράψιμο
Αφού ταιριάζουμε…
Το λοιπόν καλύτερα
Να ‘μαστε παρέα
Έχοντας τη θαλπωρή της συντροφιάς
Και τα συνήθεια της μέρας

Τσάι το πρωί
Στη μία φαγητό όπως όλοι οι άνθρωποι
Το βράδυ δείπνο

Κάπου κάπου θα μπαίνει
Και η Σόνια

«Θ’ αναπαυτούμε , θ’ αναπαυτούμε
θ’ ακούσουμε τους αγγέλους
Θα δούμε ολόκληρο τον ουρανό
Σπαρμένο με διαμάντια
Το πιστεύω »

( Τόσκα: λέξη ρώσικη ουσιαστικά αμετάφραστη, ίσως νοσταλγία, βαρυθυμία, ερημιά )

Ο φόβος

To conquer fear is the beginning of wisdom
B. Russel

Ακόμη και ο θάνατος
Που σέρνει μαζί της η υπακοή
Είναι πιο βολικός
Πού να διαφωνείς τώρα
Και να μπαίνεις σε μπελάδες

Γιατί οι ανόητοι έχουν και μια παράξενη
Επιβολή γύρω τους

Τον άλλο ή τους άλλους εαυτούς σου
Πρέπει να τους πείσεις
Όπως όπως
Άσε το φόβο να κάνει παιγνίδι
Αφού το ξέρεις
Όταν πέσει η αυλαία
Μόνον αυτός θα υποκλίνεται
Στο κοινό

Ο αργαλειός

Μπερδευόταν πολύ
Ο Οδυσσέας
Τις ώρες που καθόταν μόνος μπροστά στη θάλασσα της Τροίας

Κάποιες φορές
Άκουγε ξεκάθαρα τον ήχο των κυμάτων
Κάποιες άλλες όμως
Νόμιζε πως άκουγε τα χτυπήματα απ’ τον αργαλειό της Πηνελόπης
Να έρχονται στην ακτή το ένα μετά το άλλο
Να φτάνουν στην καρδιά του και να της δίνουν το ρυθμό τους
Σχεδόν ένοιωθε και την ανάσα της
Πάνω απ΄τα ξύλα αυτά της ελιάς
Άκουγε το γουργουρητό του σκύλου κοντά της
Άκουγε το σούρσιμο των ποδιών της Ευρύκλειας στο δάπεδο
Επίσης τις θορυβώδεις φωνές των μνηστήρων
Που όμως τις απόδιωχνε ενοχλημένος

Λίγο ήθελε για να ξεχάσει
Ότι βρισκόταν σ΄ένα διάλειμμα του πολέμου μόνο
Λίγο ακόμα και θ΄άπλωνε το χέρι του
Για να πάρει τη κούπα με το κρασί
Απ΄τα χέρια της γυναίκας του

Όμως όχι οι φωνές των στρατιωτών του
Αγριεμένες και στεγνές
Απ΄τα τόσα χρόνια του πολέμου
Τον καλούσαν
Πεταγόταν ολόρθος τότε
Και αφού έκανε ένα τίναγμα του χεριού
Μπροστά απ΄τα μάτια του

Έτρεχε να συναντήσει τον ήρωα
Που πάντα ήθελε
Να είναι

Από την ποιητική συλλογή της Ζωής Καραπατάκη, «Ο παίκτης και το παίγνιο» (εκδ. Νησίδες, 2018)